Τα χάλια του συνδικαλισμού...

Ποια είναι ακριβώς τα δικαιώματά μου ως πολίτης αυτού του μπουρδέλου; Τι ακριβώς υπέγραψα που με υποχρεώνει να έχω καθημερινά να αντιμετωπίσω το ελληνικό δημόσιο, τους εργατοπατέρες και τους χιλιάδες διορισμένους με μίζα μόνιμους κηφήνες των ελληνικών υπηρεσιών; Σε όποια υπηρεσία και αν μπεις, καταλαβαίνεις άμεσα ποιος έχει διοριστεί με μέσο. Είναι αυτός με το πιο αγέρωχο βλέμμα. Αυτός που σε κοιτάει με το μισό το μάτι λες και του βρωμίζεις την υπηρεσία του με την παρουσία σου. Βγαίνει ο κάθε μαλάκας στην τηλεόραση και το παίζει προστάτης των εργαζομένων. Και οι χαχόλοι από κάτω τον χειροκροτάνε, τον επευφημούνε και δεν θέλουν να πιστέψουν ότι και αυτός θα τους προδώσει προκειμένου να βγει βουλευτής και να πάρει και αυτός τη θέση του στο πάνθεον της ελληνικής πολιτικής. Ένα απάνθισμα από άχρηστους, χαραμοφάηδες νταβατζήδες που αποφασίζουν και διατάζουν με πλήρη ασυδοσία και με την δικιά μας ανοχή. Φωνάζουν οι εργατοπατέρες του Ο.Τ.Ε., γιατί πούλησε η MARFIN μεριδιο της στην Deutsche Telekom. Ε και λοιπόν. Το λάθος έχει γίνει από την πώληση του Ο.Τ.Ε. (και των δικτύων του που ανήκαν σε μένα και σένα) στην μιζοκρατούσα MARFIN (τότε που πολύ λίγοι έφεραν ένσταση), εταιρία 100% ελληνικών συμφερόντων. Το να ζητάς το λόγο από μια εταιρία που πούλησε μετοχές που είχε είναι σαν μου ζητάς το λόγο που έβγαλα το σκύλο βόλτα. Και ξαφνικά κατεβαίνουνε του Ο.Τ.Ε σε απεργία. ΧΕΣΤΗΚΑ. Λες και πριν, λειτουργούσε ο Ο.Τ.Ε. σωστά ώστε να φοβηθώ μήπως και τώρα με την απεργία, δεν λειτουργήσει σωστά το σύστημα. Κανείς δεν μιλάει για τον βασικό φόβο του Ο.Τ.Ε και του οποιουδήποτε Ο.Τ.Ε. Η οποιαδήποτε πλήρης ιδιωτικοποίηση μίας κρατικής επιχείρησης, σημαίνει ότι θα αρθεί η μονιμότητα, θα γίνουν μαζικές απολύσεις των άχρηστων κομματιών της οποιασδήποτε επιχείρησης και, ω θεέ μου, θα αναγκαστεί να λειτουργήσει η επιχείρηση όχι σαν κρατικό μονοπώλιο στο απυρόβλητο, αλλά σαν επιχείρηση. Ότι θα πρέπει να παρέχουν ανταγωνιστικές υπηρεσίες, να μην λείπουν οι μισοί της υπάλληλοι σε μόνιμη βάση και να παρέχουν σωστές υπηρεσιες υποστήριξης. Η ασυδοσία της απεργίας και της διαδήλωσης έχει γίνει θεσμός. Έτσι με το θέλω κλείνει ο καθένας την κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος, τον ΟΤΕ, την ΔΕΗ, την Σταδίου, το κέντρο της Αθήνας και οτιδήποτε άλλο του κατέβει. Και έτσι εδώ και ένα μήνα πολεμάω εγώ να βγάλω ένα παράβολο, να φτιάξω μία γραμμή του τηλεφωνου (για να έχω επικοινωνία διαδικτύου και fax) με τους πελάτες μου. Αλλά πρέπει να κάνω υπομονή... Γιατί τα δίκαια του εργαζόμενου είναι ιερά. Και τα δικά μου δίκαια τι είναι δηλαδή; Ανόσια. Γιατί πρέπει να υπομένω τα πρόβατα που ακολουθούν τον εκάστοτε βατευτή των εργαζομένων που τους καπελώνει, τους πουλάει, τους προδίδει και μετά τους "προστατεύει"; Γιατί εγώ να κάνω υπομονή για να κερδισει και άλλους ψήφους ο εκάστοτε συνδικαλιστής; Τι κερδίζω εγώ από τη συνέχιση της λειτουργίας της εκάστοτε ΔΕΚΟ όπως τώρα; Κερδίζω εμπαιγμό, πλήρη αδιαφορία και μία κλοτσιά στον... Οι εργαζόμενοι έχουν τα ίδια δικαιώματα με μένα και βεβαίως έχουν το δικαίωμα της απεργίας. Αλλά ταυτόχρονα έχω και εγώ το δικαίωμα και την απαίτηση να βλέπω τα χρήματα που πηγαινουν στο δημόσιο να βοηθούν στην καλή λειτουργία του δημόσιου βίου και όχι για να παχαίνουν μερικά ζώα που ειναι πιο ίσα από τα άλλα. Άμα λειτουργούσε σωστά ο Ο.Τ.Ε και η Δ.Ε.Η και έβλεπα να έχει άξιους εργαζόμενους, τότε να υποστηρίξω τις απεργίες τους (για αυτό υποστηρίζω τα αιτήματα των εργαζομένων καθαριότητας στους δήμους). Αλλά για κάθε ευσευνείδητο εργαζόμενο των ΔΕΚΟ και του δημοσίου, υπάρχουν άλλοι πέντε που τρώνε σπίτι τους από τις 12 το μεσημέρι. Από τις 12 το μεσημέρι, το 50% του προσωπικού του δημοσίου έχει "βγει για εξωτερικές δουλειές και να περάσετε καλύτερα αύριο."

Οι μόνοι που βγαίνουν κερδισμένοι από την κάθε απεργία είναι οι κομματικοί συνδικαλιστές. Είναι οι πρώτοι που θα πάρουν την καλη εθελουσία, οι πρώτοι που θα υπογραφεί σύμβαση για να διατηρήσουν τις θέσεις τους σε περίπτωση πώλησης της εταιρίας, το συνταξιοδοτικό τους, τις μετοχές τους. Ο συνδικαλισμός έχει τη σωστή και την άσχημη πλευρά του. Όταν ξεκινάει φέρνει απαραίτητες αλλαγές. Υπάρχει για να προστατεύει και να παρέχει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά, νομοτελειακά, βήμα βήμα μεταλλάσεται. Οι μαφίες όλου του κόσμου πάντα προσπαθούσαν να ελέγξουν τα συνδικάτα. Έτσι ο ρόλος του συνδικαλιστή αλλάζει από πραγματικός προστάτης των εργαζομένων σε συμπορευτή του πλειοδότη που θα του δώσει την καλύτερη τιμή για το εμπόρευμά του. Τους εργαζόμενους που "εκπροσωπεί". Και μην ακούσω περί δικαιωμάτων των εργαζομένων και κολοκύθια τούμπανα. Οι συνδικαλιστές σήμερα σπανίως αντιπροσωπεύουν και έχουν επαφή με τα προβλήματα των εργαζομένων, γιατί απλούστατα δεν ανήκουν σε αυτούς. Έχουν επαφή και εκπροσωπούν τα συμφέροντα μερικών λαοπρόβλητων ομάδων και του εκάστοτε κόμματος που εκπροσωπούν. Οι σημερινοί εργατοπατέρες έχουν καταφέρει να αλώσουν όλη την ελληνική κοινωνία και να υποβαθμίσουν το μεγαλύτερο κατόρθωμα των εργαζομένων, τον συνδικαλισμό. Μπράβο τους και εύγε τους, αλλά μην περιμένετε να έχουν την υποστήριξη του κοινού τους για πολύ ακόμα. Μετά την πλήρη μετάλαξη του συνδικαλισμού έρχεται η αποσύνθεση του και εκεί να δούμε.

Υ.Γ.: για μία ακόμη φορά ξεπέρασε τον εαυτό της η τηλεόραση, με τους καλοπληρωμένους και καλοασφαλισμένους δημοσιογράφους, σε πλήρη σύμπνοια με την κυβέρνηση με κινδυνολογίες για χολέρες, λοιμούς, καταστροφή της οικονομίας και άλλα πολιτιστικά δρώμενα λόγω απεργιών της ΔΕΗ, της ΤτΕ και των δημοτικών υπαλλήλων καθαρισμού. Η αλλυληεγγύη μεταξύ των εργαζομένων έχει φτάσει σε νέα ύψη. Ήθελα να ήξερα γιατί δεν βάζουν τους ολίγιστους αρχηγούς του σωματείου τους σε ένα τοίχο να περάσουμε όλοι να τους φτύνουμε. Ούτως οι άλλως, είναι τα ίδια αυτά κανάλια που ασχολούνταν επι ένα μήνα με το αν θα γίνει τσουνάμι στην Καλαμάτα, αν θα μας πέσει μετεωρίτης στο κεφάλι ενώ καθαρίζουμε την αυλή μας ή αν θα εκραγεί το ηφαιστειο της Θήρας. Για μία ακόμη φορά, η μαλακία και η παραπληροφόρηση στην τηλεόραση έπιασε κόκκινο.