Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Μερικές φορές απορώ που λειτουργούμε ακόμα

Η διαφθορά στην Ελλάδα δεν γνωρίζει κόμματα. Είναι πάντα υπερκομματική και πολύ μπροστά από την εποχή της. Έτσι ενώ εδώ και χρόνια ακούγεται η πιθανότητα συνεργασίας μεταξύ δύο κομμάτων για συγκυβέρνηση και οι προηγούμενες προσπάθειες έχουν στεφθεί με μούτζες και αποτυχία, η δημόσια διαφθορά είναι απόλυτα επιτυχημένη στον τομέα της συνεργασίας. Ασχέτου κόμματος, ασχέτου ιδεολογίας, οι διεφθαρμένοι των εθνών είναι ενωμένοι στον αγώνα για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων τους στην ρούχλα, την μίζα και την καρέκλα.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι λοιποί κλεφτοκοτάδες της δημόσιας διοίκησης έχουν καταφέρει να γίνουν κράτος στη θέση του κράτους. Όσες εξαγγελίες και να βγάλει ο οποιοσδήποτε άσχετος με το θέμα πρωθυπουργός, υπουργός ή βουλευτής, δεν καταλαβαίνει το βασικό πρόβλημα. Όσες προσπάθειες και αν γίνονται, αν δεν θέλει ο τελικός αποδέκτης των νόμων δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Και στην Ελλάδα, το δημόσιο δεν θέλει να ξεκουνηθεί. Οι ρίζες του πηγαίνουν πολύ βαθιά. Η διαφθορά στην Ελλάδα είναι συμπαγής όσο κανένα κόμμα. Επίσης δεν είναι καθόλου προσωποπαγής και άκρως ευέλικτη. Εκλογές δεν γίνονται και δεν τίθεται ποτέ θέμα ηγεσίας ή αλλαγής βάρδιας. Δεν μετακινείται και το κυριότερο είναι προστατευμένη περισσότερο και από την καρέτα-καρετα. Έχει γίνει πια το παρακράτος κράτος και η νομιμότητα εξωθεσμικός παράγοντας. Έτσι είναι πιο εύκολο να μετονομαστεί κάτι παράνομο σε νόμιμο, παρά να αποδειχτεί η πραγματική νομιμότητα. Πως είναι δυνατόν να λειτουργήσει κάτι σε μία χώρα που πάντα υπάρχει έλλειψη προσωπικού στους πιο βασικούς πυλώνες της κοινωνίας, την εκπαίδευση και την περίθαλψη και ταυτόχρονα, κάθε νοσοκομείο έχει δέκα κηπουρούς, πέντε θυροφύλακες και κάθε σχολείο στην παραμεθόριο έχει ους μισούς εργαζόμενους σε απόσπαση. Στο τοπικό κέντρο υγείας σε μία κωμόπολη που ζούσα, 2 από τους πέντε εργαζόμενους-πολιτικό προσωπικό ήταν φαντάσματα. Ο ένας είχε δηλώσει τον εαυτό του ως νυχτερινή βάρδια νοσοκομειακού, πήγαινε το βράδυ, χτυπούσε κάρτα και πηγαινε σπίτι του να κοιμηθεί. Σε ερώτηση, τι θα γίνει αν πάρει κάποιος τηλέφωνο το βράδυ "Ε, ας πάρουν το πρωί". Ο ίδιος κύριος είχε ανοίξει επιχείρηση, η οποία του απασχολούσε τον περισσότερο χρόνο και ως εκ τούτου χρειαζότανε και με το δίκιο του ξεκούραση το βράδυ. Όλοι το ξέρανε, όλοι το λέγανε και όλοι γελάγανε με την αφάνταστη ευφυία του Έλληνα που κατάφερε ακόμα μία φορά να βγει μάγκας. Και αν τυχαίνει κανά περιστατικό επείγον "ελα μωρέ ο κόσμος έχει αυτοκίνητο πια". Αλλά κανείς δεν τον κουνάει. Γιατί από μεσα μας, αρκετοί ζηλεύουμε που αυτός το κατάφερε και ψάχνουμε και εμείς μία παρόμοια ευκαιρία να καβατζώσουμε καμία θέση με μόνιμο μισθό κάνοντας τίποτα. Οι υπόλοιποι, δεν ασχολούμαστε, γιατί θεωρούμε ότι είναι χάσιμο χρόνου να καταγγέλουμε την πραγματικότητα. Όλοι όμως ξέρουμε ότι αν καταγγείλουμε, θα βρούμε μπροστά μας σύσσωμο το δημόσιο εναντίον μας. Γιατί στην Ελλάδα, η διεφθαρμένοι έχουν αλληλεγγύη, έχουν μπέσα μεταξύ τους και ξέρουν ότι αν ποτέ καταδικαστεί από έναν τους η διαφθορά, θα υπάρξει σοβαρό θεσμικό πρόβλημα. Και προς Θεού, μην καταλύσουμε και τον βασικό πυλώνα της ελληνικής δημοκρατίας, τον ύψιστο θεσμό της ελληνικής πολιτικής ζωής, το δημοσιοϋπαλληλίκι.

Οι προθέσεις στην χώρα μας δεν είναι καν μηδενικές είναι αρνητικές. Για να γίνει οποιαδήποτε κίνηση πρέπει πρώτα να ξυπνήσει το τέρας της γραφειοκρατίας, να χασμουρηθεί όλο νάζι και να χουζουρέψει για κανά 6μηνο. Μετά, θα διδάξει στον ηλίθιο που το ξύπνησε ένα μαθηματάκι για να μάθει να είναι αναιδής και να το ξυπνάει εν ώρα εργασίας. Θα τον στείλει να μαζέψει κανά τριαντάρι υπογραφές, θα του βάλει τρικλοποδιές, θα τον καθυστερήσει αρκετά ώστε να του κοπούν κανά πεντάρι πρόστιμα και μετά από κανά 6μηνο ακόμα θα βάλει την υπογραφή με ύφος δέκα καρδιναλίων και με ένα βλέμμα όλο νόημα "Μπορώ να σε βασανίζω όσο θέλω".

Δεν είναι τυχαίο, ότι παρ' όλες τις καλές προθέσεις οποιουδήποτε διοικούντα, δεν έχει γίνει καμία κίνηση για την πάταξη της διαφθοράς στην καθημερινότητα του Έλληνα, παρά μάλλον το αντίθετο. Θα συνοψίσω το πρόβλημα με μία ιστορία από το στρατό. Μετά από βολή όλμων, με θύματα κάτι δέντρα και σκοπευτική ικανότητα κόντα στο 0/10, βγήκε διαταγή από τα κεντρικά να γίνει άμεση εκπαίδευση ενός μηνός. Λόγω εργασίας μου, στον ελεύθερο χρόνο από τη σκοπιά, στο τρίτο γραφείο (εκπαίδευση) μου έλαχε ο κλήρος. "Φτιάξε ένα πρόγραμμα εκπαιδευσης όλμων διάρκειας 2 εβδομάδων" μου είπαν. Το πρόγραμμα φτιάχτηκε σε 1 ώρα, κοινοποιήθηκε στα κεντρικά και στις μονάδες εκπαίδευσης. Μετά από λίγες μέρες, στήθηκαν σκηνές, ετοιμάστηκε εκπαιδευτικό υλικό και επί δύο εβδομάδες 5 νταγλαράδες ΕΠ.ΟΠ παίζαν τάβλι μέσα στη σκηνή. Με το πέρας των δύο εβδομάδων, στάλθηκε έγγραφο στα κεντρικά για την πλήρη επιτυχία της εκπαιδευσης και το ετοιμοπόλεμο των μονάδων.