Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008

Προσεχώς στις οθόνες του μυαλού μας

Άλλο ένα "αυτοτελές" επεισόδιο ξετυλίχτηκε τις ημέρες που περάσανε στην Αθήνα και σε όλην την Ελλάδα. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι αδυνατούμε να το δούμε σαν επεισόδιο. Αδυνατούμε να το εκλάβουμε σαν μέρος ενός ολοκληρωμένου σεναρίου με μυστήριο, ίντριγκες και πλοκή. Κάθε φορά που καίγεται η Ελλάδα και γεμίζουν οι δρόμοι κουκουλοφόρους, παίρνουμε μία γερή δόση από συζητήσεις επί συζητήσεων, βλακώδεις αναλύσεις από κνώδαλα τύπου Πρετεντέρη, Μάνεση και άλλων ποντικόμορφων και κατσικοπόδαρων αναλυτών που αυτογλύφονται με πολιτικούς, κοινωνιολόγους και λοιπές σαβούρες που επιπλέουν στην δημοσιογραφική πετρελαιοκηλίδα του σήμερα. Δωρεάν θέμα, χιλιομαγειρεμένες συνταγές, μηδενικός μόχθος ρεπορτάζ και δημοσιογραφίας. Είναι απορίας άξιον λοιπόν, που οι ξένοι δημοσιογράφοι να έχουν καλύτερη ανάλυση της κατάστασης από τους "δικούς μας", τους ξεπουλημένους στον βωμό της δήθεν ενημέρωσης του πρωτοσέλιδου, των DVD των προσφορών και της AGB; Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, λείπει εντελώς το εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ με σωστή δομή, ανάλυση και αποτελέσματα. Δουλειές του ποδαριού που θα μπορούσαν να αφορούν οποιαδήποτε εξέργερση, είτε για τον θάνατο ενός παιδιού, είτε για τον θάνατο της παιδείας μας είτε για τον αργό θάνατο αυτής της χώρας.

Μετά από ένα μήνα, τα κανάλια θα ξεχάσουν και αυτό το θέμα. Οι εφημερίδες και αυτές θα γυρίσουν σε καινούρια θέματα (μην κουραστεί και ο κόσμος με τα ίδια και τα ίδια). Μας συμπεριφέρονται σαν παιδιά με ADD (Attention Deficit Disorder). Πηδάμε από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς να βγαίνει ποτέ συμπέρασμα. Είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε πάντα την αρχή ταινιών, να μας ταράζουν στα προσεχώς και μετά να κλείνουν τα φώτα λόγω τεχνικής βλάβης. Έτσι και με τα επεισόδια. Ο εναγκαλισμός των αναρχικών με τα διάφορα κόμματα, εξουσίας και μη, αποτελεί ύβρι στα μάτια. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι η Ελληνική Αστυνομία αδυνατεί να συλλάβει του κουκουλοφόρους. Αν πραγματικά δεν μπορεί, τότε ίσως θα έπρεπε να ζητήσει τη βοήθεια ξένων αστυνομιών όπως έγινε με την υπόθεση της 17Ν. Έτσι όπως συνεχίζουμε τώρα, μάλλον ξεφτιλιζόμαστε. Και ποσώς με ενδιαφέρει για το πως φαίνονται τα προβλήματα αυτά στα μάτια των ευρωπαίων συνεταίρων μας (στην φθίνουσα ΕΠΕ της Ευρώπης). Προβλήματα κουκουλοφόρων δεν είναι ίδιον της χώρας μας. Η Γαλλία, η Αγγλία, η Ισπανία, η Γερμανία έχουν μακρά ιστορία και πολύ πιο αιματοβαμμένη από εμάς σε θέματα καταστολής.

Το χείριστο είναι ότι (εξ)ευτελιζόμαστε στα μάτια των αυριανών συμπολιτών μας. Διδάσκουμε στα παιδιά μας την ατιμωρησία, τον κουκουλοφόρο. Διδάσκουμε ότι έγκλημα δεν υπάρχει αν δεν σε πιάσουν. Διδάσκουμε στους πολίτες του αύριο (τα σημερινά παιδιά των 15) να είναι, στην τελική, κουκουλοφόροι. Τουλάχιστον, αυτοί δεν έχουν θύματα από αδέσποτες σφαίρες που εξοστρακίζονται. Και συνεχίζουμε να πυροβολούμε στην καρδιά το μέλλον μας. Προσφέρουμε βαρβιτουρικά της έκφρασης και της σκέψης σε μία γενιά. στην οποία αποθέτουμε όλα τα κόμπλεξ και τα απωθημένα μας. Την λοβοτομούμε παρά τη θέλησή της γιατί εμείς ξέρουμε καλύτερα. Έτσι χαμογελάνε εμπαθώς και αφήνουν γελάκια ειρωνικά οι αλητήριοι όταν μιλάνε οι νέοι του αύριο. Και πετάνε ατάκες όπως "Κανείς δεν σας καταλαβαίνει περισσότερο από εμένα. Και εγώ έχω πει-μιλήσει-σκεφτεί-υποστηρίξει." Σκατά στα αυτιά μας. Γιατί άμα ήταν καθαρά θα ακούγαμε και θα σκεφτόμασταν πριν αφήσουμε οτιδήποτε αρλούμπα μας κατέβει στη γκλάβα. Εμείς διαιωνίζουμε το κακό. Κάθε γενιά μεγαλώνει τα παιδιά της να μην προκαλούν προβλήματα, να προσπαθούν να βολεύονται. Να περνάνε απαρατήρητοι. Η κουκούλα στην Ελλάδα. Η κουκούλα, η κουκούλα, η κουκούλα στον δρόμο στο σπίτι, στο σχολείο, στην εργασία και εν τέλει στο μυαλό μας. Εμείς καίμε και λεηλατούμε τα εσώψυχά μας μην βρούμε κανέναν ταραξία μεσα. Αλλά τα βράδυα...

It takes a village to raise a child. True but it also takes a village to rape a child and rip its future to pieces.

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

Συνταγές για Σαββατοκύριακο

Προϋποθέσεις:
  1. Ξυπνητήρι (1)
  2. Καφές (1-2 τμχ)
  3. Σάββατο (1), μπορεί να αντικατασταθεί με Κυριακή, χωρίς το αποτέλεσμα να διαφοροποιηθεί.
  4. Μπύρες (4-5 τμχ)

Υλικά
  1. Καυτερές πιπεριές τσίλι (4)
  2. Σέλερυ (3 τμχ)
  3. Καρότα (2 τμχ)
  4. Κιμάς (1/4 κιλό σε μονό πέρασμα)
  5. Πιπέρια, αλάτια λοιπά μπαχαρικά κατά βούληση
  6. Κανέλα (μία πρέζα)
  7. Σκόνη τσίλι (αν δεν βαριέσαι να την φτιάχνεις από αποξηραμένες πιπεριές)
  8. Κρεμμύδια ξερά (3 τμχ)
  9. Σάλτσα ντομάτας 250 ml για κάθε 2 άτομα
  10. Ντομάτες ολόκληρες (3 τμχ)
  11. Πιπεριές, διάφορα χρώματα (3-4 τμχ)
  12. Φασόλια (1 κονσέρβα)
  13. Καφέ ζάχαρη (3 κουταλιές σούπας)
  14. Μπέικον (4 φέτες λεπτές και 2 του ενός εκατοστού)

Για την παρουσίαση:
1 καρβέλι περίπου 15 εκ. διάμετρο ανά άτομο

Οδηγίες παρασκευής:

Ξεκινάς ένα Σάββατο. Βάζεις το ξυπνητήρι στις 08:00. Μετά από πολλά μπινελίκια και απέλπιδες προσπάθειες να πιάσεις το ξυπνητήρι, το οποίο είναι στρατηγικά τοποθετημένο 4 μέτρα μακριά σου για να προστατευθεί, στα χέρια σου, ξυπνάς. Τα αβέβαια βήματα σου σε οδηγούν στην τουαλέτα αποφεύγοντας με τη μαεστρία μίας Κομανέτσι τις γωνίες και τους τοίχους που παρεμβάλονται μέχρι εκεί. Πρωινή καθαριότητα με τη μέθοδο της γάτας. Λιγοστό νερό και με προσοχή. Νέα κατεύθυνση η κουζίνα. Καφές και ξεκινάς την προετοιμασία των υλικών.
Κόβεις τα κρεμμύδια και τις πιπεριές ξεχωριστά. Σκουπίζεις τα δάκρυα από τα κρεμμύδια με βρεγμένο πανί και ποτέ με τα χέρια. Κόβεις τα υπόλοιπα λαχανικά σε μεσαίου μεγέθους κομμάτια ΕΚΤΟΣ από τις καυτερές πιπεριές και τα τοποθετείς σε ένα μπωλ. Σε ένα τηγάνι, τσιγαρίζεις τα κρεμμύδια και τις πιπεριές με λίγο λάδι και μία πρέζα κανέλα. Στη συνέχεια σε μία κατσαρόλα τοποθετείς τα κρεμμύδια και τα λοιπά λαχανικά μαζί με την σάλτσα ντομάτας και λίγο νερό. Τα αφήνεις να πάρουν την πρώτη βράση, ρίχνεις μέσα ολόκληρες τις καυτερές πιπεριές και χαμηλώνεις το μάτι της κουζίνας στο μισό (όσο λιγότερη φωτιά γίνεται αν χρησιμοποιείς υγραέριο).
Οδηγείς τον, αν είσαι τυχερός, νυσταγμένο εαυτό σου στο κρεβάτι και την πέφτεις για ύπνο για όσο θες. Στο χαμηλό το τσίλι θα σιγοβράσει για όσο θες (σε λογικά πλάισια) χωρίς να καεί. Αν είσαι σαν και μένα και δεν μπορείς να ξαναπέσεις για ύπνο αφού ξυπνήσεις εδώ αρχίζει το πιο δύσκολο κομμάτι του φαγητού. Δεδομένου ότι είναι Σαββατοκύριακο, λίγες οι πιθανότητες να έχει ξυπνήσει κάποιος άλλος τρόφιμος του σπιτιού. Οι επιλογές είναι:
  1. Πρωινές εκπομπές στην τηλεόραση.
  2. Πρωινό τρέξιμο.
  3. Φασίνα.
  4. Λιώσιμο στον καναπέ με ταινία
Όλες οι επιλογές είναι σωστές. Ότι και αν επιλέξεις, γύρω στις 12:30 μπορείς να ξεκινήσεις με μία μπύρα. Χαλαρά, βάλε τον κίμα με μπόλικη σκόνη τσίλι και λίγο λάδι σε ένα τηγάνι και τσιγάρισέ τον μέχρι να μην υπάρχει ωμό. Ρίξε τον κιμά στην κατσαρόλα με τα λαχανικά που βράζουνε. Ξέπλυνε λίγο το τηγάνι και τσιγάρισε το μπέικον του εκατοστού. Μόλις είναι έτοιμο, άνοιξε ακόμα μία μπύρα και τσάκισε τα. Μετά, βάλε στο ίδιο τηγάνι τα φασόλια, την καφέ ζάχαρη και ψιλοκομμένο μπέικον. Τσιγάρισέ τα και ρίξτα και αυτά στην κατσαρόλα. Άστα να σιγοβράσουν όλα μαζί. Βγάλε τα κελύφη των καυτερών πιπεριών μην δημιουργηθεί κανά ατύχημα. Άνοιξε ακόμα μία μπύρα και δώσε συγχαρητήρια στον εαυτό σου.

Όταν είναι ώρα για φαγητό, κόψε την πάνω κρούστα των καρβελιών, αφαίρεσε την ψύχα και χρησιμοποίησε τα καρβέλια για βαθιά πιάτα. Η ψύχα και η πάνω κρούστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν συνοδευτικό με λάδι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα, (σου λείπεις το ξέρω)

Μάταια προσπάθησα νε σε ξεχάσω μοναχική κάμπια της καρδιάς μου. Οι σκέψεις μου πέφτουν στα δόντια σου και εσύ τις καταβροχθίζεις σαν λαχανίδες. Νόμιζα ότι ήμουνα μόνος στον πόνο μου. Αλλά χθές βγήκα έξω και μάζευα ρόκα για τη σαλάτα. Ξέρεις, η δοσολογία της ρόκας στη σαλάτα είναι καίριας σημασίας. Λίγο παραπάνω και μπορεί να σου πικρίσει όλο το πιάτο. Και βέβαια δεν το θέλουμε αυτό εμείς καρδούλα μου. Πόσες και πόσες σαλάτες δεν πέταξα για χάρη σου. Θυμάμαι μία μέρα σου είχα φτιάξει παξιμαδοσαλάτα. Από σπιτικό παξιμάδι και με ντομάτες από τον κήπο. Το μυστικό είναι η σώς βινεγκρέτ που θα βάλεις. Σε ένα μίξερ ανακατεύεις ίσες ποσότητες λάδι και βαλσάμικο. Αφού ανακατευθούν σωστά, προσθέτεις ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμμυδάκι και, αν νιώθεις περιπετειώδης, λίγο ταμπάσκο ίσα για τη μυρωδιά. Διατηρείται στο ψυγείο για τουλάχιστον 3 βδομάδες. Αλλά ξεφεύγω από το θέμα. Ήμουνα στον κήπο και έψαχνα να βρω λίγη τρυφερή ρόκα. Και τότε την είδα. Μία ψηλή και λυγερή ρόκα που την κατατρώγανε ένα σμάρι κάμπιες. Φώναξα το όνομά σου, αλλά οι κάμπιες με αγνοήσανε. Πρέπει να ήτανε από τους ψηλομύτηδες συγγενείς σου, από αυτούς που επιμένουν πως δεν είναι κάμπιες αλλά εν δυνάμει κολεόπτερα. Από αυτούς που τρώνε μόνο τα πράσινα από τις σαλάτες μου και αφήνουν τις ντομάτες μοναχές και καταφρονεμένες στον πάτο του πιάτου να σφυρίζουν αδιάφορα. Είναι περίεργο, καμία δεν παραπονιέται. Όλες κοιτάνε ψηλά προσποιούμενες ότι δεν τους ενδιαφέρει και πιστεύοντας μέχρι τελευταία στιγμή ότι, δεν μπορεί, κάποιος θα ενδιαφερθεί για τα ροδαλά και ζαχαρένια κάλη τους. Αλλά φευ, ουδείς. Ακολουθούνε μοιρολατρικά την πορεία προς τον κάδο απορριμάτων. Σαν πρόβατα στη σφαγή. Το θέαμα δεν διήρκησε πολύ. Σε λίγα λεπτά οι κάμπιες είχαν τελειώσει με το γεύμα τους και είμαι σίγουρος ότι αν δεν ήμουν εκεί θα είχαν βγάλει τσιγάρο για να χωνέψουν. Αποφάσισα να τις σνομπάρω και εγώ με τη σειρά μου και να μην τους πω καλή χώνεψη (ενώ από μέσα μου ευχόμουνα να τους κάτσει στο λαιμό). Αλλά αυτές οι κάμπιες κάτι μου θυμίζανε. Έσπασα το κεφάλι μου να θυμηθώ τι. Και τότε το θυμήθηκα. Σύμφωνα με το υπ' αρίθμ. 121638/08-8-07 έγγραφο του Υπουργείου Γεωργίας και μέσω της ειδοποίησης που είχε εκδόσει η Νομαρχία με το υπ' αρίθμ. Πρωτ. 19001 έγγραφό της προς την Ένωση Ξενοδόχων είχαμε προειδοποιηθεί για την ύπαρξη αυτής της κάμπιας. 'Ηταν ένα είδος Helicoverpa armigera που είχε έρθει στη χώρα μας μέσω παράνομης διακίνησης φοινικόδεντρων από αφρικανικές χώρες.

Προχώρησα μακριά τους πριν αφήσω ένα δάκρυ για ίσως την πρώτη ρόκα που έπεσε θύμα της παγκοσμιοποίησης.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Ταξίδι αλλέ-ρετούρ χωρίς εισιτήριο.

Η επιστροφή είναι πάντα δύσκολη. Δεν ήθελα να γράψω. Προτιμούσα να περνάω τις ημέρες μου καταναλώνοντας αποχαυνωτικά πνευματικά ηρεμιστικά. Βιβλία και λοιπά βαριά κατατονικά του μυαλού. Στο τέλος έπεσα στα βαριά ναρκωτικά: τηλεόραση και εφημερίδες. Δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο κατά της σκέψης. Ήδη μασημένες σκέψεις και ιδέες, δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια να προσπαθήσεις μόνος σου να φτάσεις σε οποιαδήποτε αποκάλυψη. Ήταν δύσκολο το καλοκαίρι ακούω να λέω. Γιατί; Πέρασαν 5 μήνες με εργασία, έλλειψη χαράς, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν είχα χρόνο να σκεφτώ. Τελικά το κουρασμένο σώμα αποτελεί φάρμακο για το ανήσυχο μυαλό. Η αποχαύνωση αποτελεί μία κάποια λύση.

Νοέμβρης πια. Σκούριασα. Ξύπνα ρεεεεεε

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2008

Μερικές φορές απορώ που λειτουργούμε ακόμα

Η διαφθορά στην Ελλάδα δεν γνωρίζει κόμματα. Είναι πάντα υπερκομματική και πολύ μπροστά από την εποχή της. Έτσι ενώ εδώ και χρόνια ακούγεται η πιθανότητα συνεργασίας μεταξύ δύο κομμάτων για συγκυβέρνηση και οι προηγούμενες προσπάθειες έχουν στεφθεί με μούτζες και αποτυχία, η δημόσια διαφθορά είναι απόλυτα επιτυχημένη στον τομέα της συνεργασίας. Ασχέτου κόμματος, ασχέτου ιδεολογίας, οι διεφθαρμένοι των εθνών είναι ενωμένοι στον αγώνα για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων τους στην ρούχλα, την μίζα και την καρέκλα.

Οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι λοιποί κλεφτοκοτάδες της δημόσιας διοίκησης έχουν καταφέρει να γίνουν κράτος στη θέση του κράτους. Όσες εξαγγελίες και να βγάλει ο οποιοσδήποτε άσχετος με το θέμα πρωθυπουργός, υπουργός ή βουλευτής, δεν καταλαβαίνει το βασικό πρόβλημα. Όσες προσπάθειες και αν γίνονται, αν δεν θέλει ο τελικός αποδέκτης των νόμων δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Και στην Ελλάδα, το δημόσιο δεν θέλει να ξεκουνηθεί. Οι ρίζες του πηγαίνουν πολύ βαθιά. Η διαφθορά στην Ελλάδα είναι συμπαγής όσο κανένα κόμμα. Επίσης δεν είναι καθόλου προσωποπαγής και άκρως ευέλικτη. Εκλογές δεν γίνονται και δεν τίθεται ποτέ θέμα ηγεσίας ή αλλαγής βάρδιας. Δεν μετακινείται και το κυριότερο είναι προστατευμένη περισσότερο και από την καρέτα-καρετα. Έχει γίνει πια το παρακράτος κράτος και η νομιμότητα εξωθεσμικός παράγοντας. Έτσι είναι πιο εύκολο να μετονομαστεί κάτι παράνομο σε νόμιμο, παρά να αποδειχτεί η πραγματική νομιμότητα. Πως είναι δυνατόν να λειτουργήσει κάτι σε μία χώρα που πάντα υπάρχει έλλειψη προσωπικού στους πιο βασικούς πυλώνες της κοινωνίας, την εκπαίδευση και την περίθαλψη και ταυτόχρονα, κάθε νοσοκομείο έχει δέκα κηπουρούς, πέντε θυροφύλακες και κάθε σχολείο στην παραμεθόριο έχει ους μισούς εργαζόμενους σε απόσπαση. Στο τοπικό κέντρο υγείας σε μία κωμόπολη που ζούσα, 2 από τους πέντε εργαζόμενους-πολιτικό προσωπικό ήταν φαντάσματα. Ο ένας είχε δηλώσει τον εαυτό του ως νυχτερινή βάρδια νοσοκομειακού, πήγαινε το βράδυ, χτυπούσε κάρτα και πηγαινε σπίτι του να κοιμηθεί. Σε ερώτηση, τι θα γίνει αν πάρει κάποιος τηλέφωνο το βράδυ "Ε, ας πάρουν το πρωί". Ο ίδιος κύριος είχε ανοίξει επιχείρηση, η οποία του απασχολούσε τον περισσότερο χρόνο και ως εκ τούτου χρειαζότανε και με το δίκιο του ξεκούραση το βράδυ. Όλοι το ξέρανε, όλοι το λέγανε και όλοι γελάγανε με την αφάνταστη ευφυία του Έλληνα που κατάφερε ακόμα μία φορά να βγει μάγκας. Και αν τυχαίνει κανά περιστατικό επείγον "ελα μωρέ ο κόσμος έχει αυτοκίνητο πια". Αλλά κανείς δεν τον κουνάει. Γιατί από μεσα μας, αρκετοί ζηλεύουμε που αυτός το κατάφερε και ψάχνουμε και εμείς μία παρόμοια ευκαιρία να καβατζώσουμε καμία θέση με μόνιμο μισθό κάνοντας τίποτα. Οι υπόλοιποι, δεν ασχολούμαστε, γιατί θεωρούμε ότι είναι χάσιμο χρόνου να καταγγέλουμε την πραγματικότητα. Όλοι όμως ξέρουμε ότι αν καταγγείλουμε, θα βρούμε μπροστά μας σύσσωμο το δημόσιο εναντίον μας. Γιατί στην Ελλάδα, η διεφθαρμένοι έχουν αλληλεγγύη, έχουν μπέσα μεταξύ τους και ξέρουν ότι αν ποτέ καταδικαστεί από έναν τους η διαφθορά, θα υπάρξει σοβαρό θεσμικό πρόβλημα. Και προς Θεού, μην καταλύσουμε και τον βασικό πυλώνα της ελληνικής δημοκρατίας, τον ύψιστο θεσμό της ελληνικής πολιτικής ζωής, το δημοσιοϋπαλληλίκι.

Οι προθέσεις στην χώρα μας δεν είναι καν μηδενικές είναι αρνητικές. Για να γίνει οποιαδήποτε κίνηση πρέπει πρώτα να ξυπνήσει το τέρας της γραφειοκρατίας, να χασμουρηθεί όλο νάζι και να χουζουρέψει για κανά 6μηνο. Μετά, θα διδάξει στον ηλίθιο που το ξύπνησε ένα μαθηματάκι για να μάθει να είναι αναιδής και να το ξυπνάει εν ώρα εργασίας. Θα τον στείλει να μαζέψει κανά τριαντάρι υπογραφές, θα του βάλει τρικλοποδιές, θα τον καθυστερήσει αρκετά ώστε να του κοπούν κανά πεντάρι πρόστιμα και μετά από κανά 6μηνο ακόμα θα βάλει την υπογραφή με ύφος δέκα καρδιναλίων και με ένα βλέμμα όλο νόημα "Μπορώ να σε βασανίζω όσο θέλω".

Δεν είναι τυχαίο, ότι παρ' όλες τις καλές προθέσεις οποιουδήποτε διοικούντα, δεν έχει γίνει καμία κίνηση για την πάταξη της διαφθοράς στην καθημερινότητα του Έλληνα, παρά μάλλον το αντίθετο. Θα συνοψίσω το πρόβλημα με μία ιστορία από το στρατό. Μετά από βολή όλμων, με θύματα κάτι δέντρα και σκοπευτική ικανότητα κόντα στο 0/10, βγήκε διαταγή από τα κεντρικά να γίνει άμεση εκπαίδευση ενός μηνός. Λόγω εργασίας μου, στον ελεύθερο χρόνο από τη σκοπιά, στο τρίτο γραφείο (εκπαίδευση) μου έλαχε ο κλήρος. "Φτιάξε ένα πρόγραμμα εκπαιδευσης όλμων διάρκειας 2 εβδομάδων" μου είπαν. Το πρόγραμμα φτιάχτηκε σε 1 ώρα, κοινοποιήθηκε στα κεντρικά και στις μονάδες εκπαίδευσης. Μετά από λίγες μέρες, στήθηκαν σκηνές, ετοιμάστηκε εκπαιδευτικό υλικό και επί δύο εβδομάδες 5 νταγλαράδες ΕΠ.ΟΠ παίζαν τάβλι μέσα στη σκηνή. Με το πέρας των δύο εβδομάδων, στάλθηκε έγγραφο στα κεντρικά για την πλήρη επιτυχία της εκπαιδευσης και το ετοιμοπόλεμο των μονάδων.

Παρασκευή 23 Μαΐου 2008

Το απόγευμα.

Είναι κάτι απογεύματα που η ώρα σέρνεται. Ο δείκτης του ρολογιού δεν λέει να ξεκολλήσει και να πάει στο επόμενο δευτερόλεπτο. Ο χρόνος μπουσουλάει και νομίζω ότι λίγο πιο αργά και θα μπορώ να δω την σταδιακό χαλάρωμα των δεσμών από τα παγάκια στο καφέ μου. Και τώρα έγινε νερό. Δεν θέλω να καπνίσω. Ζεστός ο καπνός, ζεστή και η καρδιά, δεν πάνε μαζί. Ούτε τον καφέ τον θέλω. Παγωμένες οι σκέψεις, δεν αφήνουν το παγωμένο νερό να κατέβει. Μπλοκάρει το σύστημα. Και τι θες ρε κόπανε; Θέλω παρέα στον καφέ και τράκα στο τσιγάρο. Δύο μοναξιές δεν κάνουν μία παρέα.

Όσο και να προσπαθούμε να ξεγελάσουμε την πείνα μας για επικοινωνία με ψεύτικους χαριεντισμούς και προσποιητό ενδιαφέρον. Αδυνατούμε να ανοιχτούμε στον δίπλα μας. Προτιμάμε την εύκολη λύση των έτοιμων αισθημάτων, των αμπελοφιλοσοφιών και της γενικής ανάλυσης του χ τετράγωνο. Και μόλις πέσει κάποια ερώτηση-βέλος που αναζητεί το εσώψυχό μας, κλεινόμαστε. Δεν πρέπει ποτέ να δέιξουμε μία ευάλωτη πλευρά. Αλλά, τα βράδυα, το κενό είναι εκεί. Η μόνιμη αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Ένας φόβος ότι δεν υπάρχει σχέδιο. Ότι δεν υφίσταται στόχος. Ότι αυτή η γενιά δεν θα αφήσει τίποτα το σημαντικό στην επόμενη. Ότι δεν θα καταφέρει να αφήσει στα παιδιά της ένα καλύτερο ξεκίνημα από το δικό της. Τίποτα εκτός από κατεστραμμένα δάση, φρούδες ελπίδες, μία κατακερματισμένη, καταπιεσμένη και υποαπασχολούμενη γενιά και μία κοινωνία στον όριο της παρακμής. Τα μεγάλα επιτεύγματα της γενιάς μας θα περιλαμβάνουν καινούριους, πιο μικρούς και παντοδύναμους υπολογιστές, ενσωματωμένα κινητά που θα μας κάνουν ακόμα πιο συνδεδεμένους με την κοινωνία της πληροφορίας και πιο απομονωμένους από την κοινωνία της ανθρώπινης επικοινωνίας. Οι Νομπελίστες μας θα είναι άνθρωποι που ανακαλύπτουν τρόπους να καταστρέφουμε το περιβάλλον πιο αργά. Οι φιλόσοφοι μας θα ασχολούνται με την καταπολέμηση του άγχους, του στρες, της κενότητας. Τα όνειρά μας γίνονται στάχτη νωρίς και αντικαθιστώνται από εύκολες χαρές και γρήγορες ευχαριστήσεις.

Δεν ξέρω τι μου ήρθε σήμερα και το πιο πιθανό είναι να φταίει η αϋπνία. Ίσως. ίσως πάλι να φταίνε τα απογεύματα που όλη η φύση συνωμοτεί για να μας δείξει ότι υπάρχει τόση απλότητα γύρω μας και εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι για να είναι σωστό, πρέπει να είναι και περίπλοκο.

Σάββατο 17 Μαΐου 2008

Τα γραπτά μένουνε...


Ο κύριος Αλλουφάνιος είχε την ιδέα να ανεβάσουν οι μπλόγκερ γραπτά (κανονικά, από αυτά με το στυλο και το χαρτί). Κάτι για μελλοντική πώληση στον οίκο Christies.

Ανεβάζω και εγώ το δικό μου. Για όσους δεν μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν την σκωληκοειδή Άλφα παραθέτω μεταφραση:

Έχει δυσκολία το γράψιμο. Το στυλό βαραίνει γράμμα-γράμμα. Η ευθύνη της επόμενης λέξης, τα λάθη των προηγούμενων λέξεων. Γράφω χωρίς σκοπό, χωρίς τελική ιδέα. Κάθε τελεία και αναστεναγμός ανακούφισης. Μετά από πολλές μουτζούρες και πλατειασμούς βρίσκω αφορμή για να γράψω. Κάτι με χαροποιεί, με εκνευρίζει, με γαργαλάει. Μαζεύω τις μαριναρισμένες σκέψεις μου και τις μετατρέπω σε βαθυστόχαστες μαλακίες που με κάνουν να νιώθω ο επόμενος νικητής του Πούλιτζερ. Το κοιτάω στο χαρτί (ή στην οθόνη), το καμαρώνω, νιώθω πόσο απίστευτα καλύτερος είμαι από τους άλλους ολίγιστους γραφείς., νιώθω ότι συνέβαλλα και εγώ στην αλλαγή που ποθώ. Και δυστυχώς η αγανάκτηση ή η αγάπη μου παραμένουν αποτυπώματα στο χαρτί.


ΑΓΟΝΗ ΓΩΝΙΑ 17/05/2008

Δευτέρα 12 Μαΐου 2008

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα (ω, τι κόσμος!!)

Δουλτσινέα μου, από παντού μας ζώνουν τα φίδια.

Στην τηλεόραση, εικόνες φρίκης. Δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί στην Βιρμανία. Εγκληματικές ενέργειες από την χούντα της χώρας, που προτιμά να κρατά το χαλινάρι και το μαστίγιο της χώρας παρά να αφήσει την ανθρωπιστική βοήθεια να επέμβει στο εσωτερικό της Βιρμανίας. Και επειδή, ενός κακού, μύρια έπονται, μετά τον τυφώνα, ακολούθησαν οι συνήθεις ύποπτοι: ασθένειες, λοιμοί και άλλες ασθένειες. Η εξουσία σε αυτές τις χώρες ακόμα σκοτώνει περισσότερο και από τις φυσικές καταστροφές.

Η Αμερική, περνάει από τις πιο ύπουλες κρίσεις της ιστορίας της. Οι τιμές βασικών προϊόντων, ο συνδετικός κρίκος κατά πολλούς του αμαλγάματος που λέγεται Αμερική, έχουν βγει εκτός ελέγχου. Οι κατώτερες τάξεις της Αμερικής, τα γκέτο των μαύρων και των λευκών (γιατί η φτώχεια είναι η μόνη έννοια χωρίς ρατσισμό) χτυπιούνται άσχημα ενώ, ταυτόχρονα, οι εταιρείες για να κρατήσουν την μετοχή τους σε υψηλά επίπεδα και να διατηρήσουν ευτυχισμένους τους μετόχους τους, προχωρούν σε μαζικές απολύσεις. Βασικό μάθημα διοίκησης γεννημένο στην Αμερική της KKR, του Milken και του Boesky.

Στην Ευρώπη, όλοι προσπαθούμε να καταλάβουμε πως γίνεται επί 26 χρόνια να ασελγεί ένας πατέρας επάνω στην κόρη του, να έχει κάνει μαζί της 7 παιδιά και τα 3 από αυτά να τα έχει υιοθετήσει με την γυναίκα του. Είναι δυνατόν να μην ήξερε κανείς για τόσα χρόνια; Να μην άκουσε κανένας γείτονας τίποτα; Να μην ήξερε η μάνα της κοπέλας τίποτα; Δεν θέλω να το πιστέψω αυτό. Η ανωνυμία της πόλης έχει στραφεί εναντίον μας. Όλοι έχουν το κάστρο-σπίτι τους. Κανείς δεν θέλει να ξέρει τι κάνει ο γείτονας του. Έχει και αυτός τα δικά του μυστικά. Και η χειρότερη υποκρισία είναι να προσπαθείς σαν κοινωνία να δικαιολογηθείς και να αποδείξεις με πειράματα ότι δεν μπορούσες να ακούσεις αν γινότανε κάτι παράνομο.

Εν Ελλάδι, ποτήρια ξεχειλίζουνε και σκοτώνουνε οδηγούς λεωφορείων. Έγκλημα υπάρχει, Τιμωρία δεν υπάρχει. Κανένα έγκλημα στην Ελλάδα δεν έρχεται σε ολοκλήρωση. Ύβρις διαπράττεται. Τίσις υπάρχει μόνο στη θεωρία και όλοι θέλουμε να πιστέυουμε ότι υπάρχει και στην πραγματικότητα. Αλλά η Νέμεσις κρατείται όμηρος. Κρατείται φυλακισμένη από υπουργούς, εκπροσώπους και νομοθέτες.

Και όμως η ζωή είναι ακόμα ωραία έστω και αν είναι για πολύ λίγες στιγμές. Οι αντιστάσεις υπάρχουν ακόμα σε νέους, σε μανάδες που είναι μόνιμα αγαπημένες.

And I think to myself, what a wonderful world...

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

Πως μας βλέπουνε οι επισκέπτες...

Λόγω ασχολίας με το τουριστικό επάγγελμα, κάθισα μία μέρα και διάβασα τον ταξιδιωτικό οδηγό Γερμανών και Ολλανδών για την Ελλάδα. Θάλασσα, ήλιος, ηρεμία, φαγητό στην ταβέρνα. Ωραίες εικόνες, χαλαρωτικές. Έτσι είπα να διαβάσω όλη την μπροσούρα μιας και οι πρώτες ημέρες του Μάη ήταν λιγο υποτονικές. Παραθέτω μεταφρασμένα κομμάτια από την προσούρα.

"Οι Έλληνες δεν γνωρίζουν την έννοια του άγχους και της κούρασης. Έχουν πάντα χρόνο, να μιλήσουν, να φάνε και να διασκεδάσουν".

"Η αγαπημένη φράση των Ελλήνων είναι το 'σιγά-σιγά' ".

"Λόγω της κουλτούρας τους είναι λογικό και πρέπει να τους συγχωρείτε όταν...
  • Περιμένετε στην ρεσεψιόν και δεν μην εμφανίζετε κανείς.
  • Να έχει χαλάσει η τουαλέτα στο δωμάτιό σας και να δεν την φτιάχνει κανείς.
  • Δεν μιλάνε καλά γερμανικά (αυτο λογικό).
  • Δύο αυτοκίνητα κλέινουν τον δρόμο για να μιλήσουν.
Λένε και άλλα πολλά οι συμπαθείς μας φίλοι από το βορρά της Ευρώπης, που ζωγραφίζουν μία εικόνα χαλαρότητας και μόνιμης ηρεμίας για την Ελλάδα. Μετά έρχονται τα καρτ ποστάλ που μου αφήνουν οι πελάτες να δώσω στο ταχυδρομείο. 7/10 έχουν έναν συμπαθέστατο γάιδαρο απ' ευθείας από το ατελιέ του Κωστέτσου με το ροζέ το καπελάκι και το λελούδι στο αυτί. Άλλες κάρτες επικεντρώνονταιστο πολιτισμικό της περιοχής, αλλά μάλλον είναι για να στέλνονται σε καθηγητές και γονείς. Τέλος την τιμητική τους έχουν και τα περιβόητα γατάκια που είτε βρίσκονται σε ένα καπέλο ψάθινο, είτε παίζουν κάτω από τον ήλιο της Ελλάδος.

Μα είναι η Ελλάδα έτσι τελικά; Και αν είναι, που στο καλό ζω εγώ; Μήπως υπάρχει μία παράλληλη Ελλάδα την οποία αγνοώ; Και αν ισχύει, τότε μάλλον διάλεξα την λάθος Ελλάδα. Λες τελικά να υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και να μην την έχω. Γιατί, διάολε, την θέλω. Βέβαια, για να δικαιολογήσουμε και τα γραπτά της συμπαθούς εταιρείας ταξιδιών, πρέπει κάπως να προωθήσουνε και την Ελλάδα σαν τουριστικό προορισμό. Όμως πιστέυω ότι η προώθηση της Ελλάδος σαν χώρα του αρντάν, έχει ημερομηνία λήξεως. Ο εύκολος τουρισμός του ήλιου και της ταβέρνας δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Ως πότε ο καημένος ο γάιδαρος, οι γριές με τα κατσούλια και ο Γιάννης Βόγλης με τα αμύγδαλα θα είναι οι πρεσβευτές τουρισμού της χώρας μας;

Ίσως ένα γενικό ρετουσάρισμα της τουριστικής εικόνας της χώρας είναι αναγκαίο για μία ομαλή και συνεχιζόμενη ανάπτυξη του τουρισμού στην Ελλάδα. Καλές οι διαφημίσεις του ΕΟΤ στο BBC και στα λοιπά διεθνή δίκτυα. Καλή και η προώθηση της Ελλάδος σαν καλοκαιρινός παράδεισος, αλλά πρέπει να ξεφύγουμε από αυτήν την λούμπα. Περιοχές με ήλιο υπάρχουν πολλές, τουριστικοί παράδεισοι υπεραρκετοί. Η μονόπαντη προώθηση της χώρας σαν "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου" είναι απαρχαιωμένη. Πρέπει να ακουστούμε ΚΑΙ σαν εναλλακτικός τουρισμός. Τουρισμός για αυτούς που ζητάνε το κάτι παραπάνω χωρίς να φοβούνται να πληρώσουν για αυτό. Ταξίδια στα ίχνη του Οδυσσέα με προσεγμένους οδηγούς (γνώστες του Ομήρου και την αρχαίας μυθιστορίας και λογοτεχνίας), περιπατητικός τουρισμός στους χώρους του Σωκράτη, του Πελοποννησιακού Πολέμου, του Λυκούργου και των Μυκηνών με αντίστοιχη μνεία στην εποχή, την κοινωνία, τα γράμματα θα βρουν σίγουρα αποδέκτες.

Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

Τιμωρία

Πρωτότυπες τιμωρίες για καθημερινά παραπτώματα:

  1. Όσοι εκδίδουν βιβλία του κώλου και τα πουλάνε με το κιλό (με 19,99€ παίρνεις γύρω στα 50 κιλά βιβλία από τον Λιακόπουλο) θα καταδικάζονται να κουβαλάνε όλη την παραπάνω βιβλιογραφία μέσα στο λιοπύρι για ένα μήνα, ενώ οργισμένοι οικολόγοι θα τους πετροβολούν, καταδικάζοντας έτσι την άσκοπη κοπή δένδρων για ανόσιους σκοπούς.
  2. Υπερεθνικιστές πολιτικοί θα καταδικάζονται σε 2χρονη εξορία στο νησί της Ρω και σε άλλα ερημονήσια. Για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους θα έχουν υπό την εποπτεία τους 2 (δύο) γίδια και 3 (τρία) πρόβατα από τα έσοδα των οποίων θα τρέφονται. Ταυτόχρονα, η ζωή τους θα καταγράφεται εν είδει ριάλιτι και θα προβάλλεται στο κανάλι της Βουλής για παραδειγματισμό των υπολοίπων.
  3. Ιερωμένοι που καταπατούν τους όρκους τους θα καταδικάζονται σε 5ετή κάθειρξη σε νέες εκκλησιαστικές φυλακές όπου θα αναπαριστώνται ρεαλιστικότατα τα μαρτύρια της κολάσεως όπως αυτά περιγράφονται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη.
  4. Διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι θα καταδικάζονται σε ισόβια διαμονή στη δημόσια υπηρεσία τους, όπου θα υποχρεώνονται να περπατούν όλη την ημέρα μέσα στο κτίριο, να έχουν γραφείο χωρίς καρέκλα και να φέρνουν καφέδες και γλυκά στους πολίτες που επισκέπτονται την υπηρεσία.
  5. Πολεμοχαρείς πολιτικοί θα αναγκάζονται να ξαναπάνε στρατό και θα περνάνε το σύνολο της θητείας τους στον Έβρο, κάνοντας μόνιμες περιπολίες στα βαλτόνερα, προσευχόμενοι μην συναντήσουν εμπόρους ναρκωτικών και λευκής σαρκός.
  6. Πουλημένοι συνδικαλιστές θα μεταφέρονται σε ορυχεία εξόρυξης μαρμάρου όπου μέσω SMS θα ψηφίζουμε για το πόσες φορές την ημέρα θα μαστιγώνονται. Τα έσοδα από τα SMS θα πηγαίνουν για τη συντιαξιοδότηση του κλάδου που εκπροσωπούσαν.
  7. Πολυλογάδες μαϊντανοί και λοιποί κατσικοπόδαροι που έχουν κατακλύσει την τηλεόραση θα καταδικάζονται σε θάνατο δια πτώσης τηλεόρασης LCD 42'' στο κεφάλι από γωνία 45 μοιρών. Αν το θύμα επιζήσει, το πείραμα θα επαναλαμβάνεται.
  8. Κομπογιαννίτες γιατροί θα αναγκάζονται να δωρίζουν το σώμα τους στην επιστήμη, ενώ είναι ακόμα ζωντανοί. Πάνω τους θα πειραματίζονται πρωτοετείς φοιτητές της Ιατρικής. Σε περίπτωση υπερπροσφοράς ιατρών, θα δίδονται και στην κτηνιατρική σχολή.
  9. Υπουργοί που νομιμοποιούν αυθαίρετα και αποχαρακτηρίζουν δάση θα αναγκάζονται να χτίζουν φωλιά πάνω σε ένα δέντρο όπου και θα ζουν, ενώ θα τους τροφοδοτείται σωλήνας με καυσαέριο εναντι οξυγόνου.
  10. Όσοι πετάνε τα σκουπίδια τους στο δρόμο ενώ υπάρχει κάδος σε απόσταση 2 μέτρων θα συλλαμβάνονται. Στη συνέχεια, αθλητές της σφαίρας θα τους πετάνε σε παρακείμενη χωματερή για να καταλάβουν τη σωστή χρήση του κάδου.
  11. Όσοι καπνίζουν μπροστά σε αρρώστους και μικρά παιδιά θα τοποθετούνται μέσα στο φουγάρο του εργοστασίου της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη για 3 ώρες.
  12. Θεατρικές ομάδες που ασελγούν στο σώμα της κωμωδίας θα τοποθετούνται μπροστά από μία τηλεόραση όπου θα βλέπουν για 7 ολόκληρες ημέρες επιθεωρήσεις του Σεφερλή, λόγους του Κουλούρη και του Πολύδωρα και φαρσοκωμωδίες του Γαρδέλη και του Ψάλτη, ενώ τα μάτια τους θα κρατιούνται ανοιχτά μόνιμα για να μην χάνουν σκηνή.
  13. Ψευτοφιλόζωοι που αφήνουν τα μούλικά τους να χέζουν στην παιδική χαρά που παίζουν τα παιδάκια και δεν καθαρίζουν τα κακάκια τους, θα αναγκάζονται να περιφέρονται επί 1 μήνα με ρούχα φτιαγμένα από χρησιμοποιημένες πάνες μωρών.
Αυτά και αναμένω απάντηση από το το νομοθετικό της Βουλής

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Μας έχουν πάρει και τα σώβρακα, αδέρφια.

Καλώς ήλθατε στην Ψωροκώσταινα, παράρτημα Ελλαδιστάν, χώρα του Ποτέ-ποτέ. Πλην όμως ο Πίτερ Παν απουσιάζει. Η χώρα του Ποτέ-ποτέ έχει καταληφθεί από τους πειρατές. Και το μόνο που κράτησαν σταθερό αυτοί, είναι η ονομασία. Στη χώρα του Ποτέ-ποτέ, ποτέ δεν γίνεται η δουλειά σου νόμιμα. Στη χώρα του Ποτέ-ποτέ, ποτέ δεν έχεις δίκιο έναντι του κράτους. Εδώ, υπάρχουν τόσες βαθμίδες εξουσίας όσες και σφραγίδες. Καμία εξουσία δεν έχει δικαιοδοσία, όταν προσπαθείς να βρεις το δίκιο σου, αλλά όλες έχουν δικαιοδοσία όταν είναι να πληρώσεις. Εδώ, η κάθε επιχειρηματική κίνηση ωριμάζει για τουλάχιστον δύο χρόνια, μέχρι να ανασυρθεί από τα έγκατα της γραφειοκρατίας. Εδώ, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να ζητάς απολογισμό έργου απο τους φόρους που σου παρακρατούν κάθε χρόνο από την επιχείρησή σου. Εδώ, αν έχεις μία επιχείρηση, θεωρείσαι καπιταλιστής, άρα πλούσιος, άρα πρέπει να πληρώσεις κερατιάτικα σαν μορφή ανακατανομής πλούτου. Στην Ελλάδα, ο δημόσιος υπάλληλος, κρύβεται πίσω από το κράτος με τη μορφή σφραγίδας. Αν τη θέλεις τη σφραγίδα να πέσει, πρέπει να πληρώσεις. Και ας είσαι νόμιμος. Και κάνεις τον εαυτό σου μικρό. Και αναγκάζεσαι να μιλάς σε ανθρώπους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην σπουδή του τίποτα. Που δεν έχουν την παραμικρή αίσθηση της δημιουργίας. Και νιώθεις αηδία κάθε φορά που πρέπει να παρακαλέσεις για να κάνουν την δουλειά τους. Και νιώθεις μαλάκας, κάθε φορά που σου λένε "λυπάμαι, δεν μπορώ να κάνω τίποτα". Τα δικαιώματά σου είναι ανύπαρκτα. Γνωρίζεις ότι τρώνε από τα κοινά, γνωρίζεις ότι σε σαμποτάρουν, σε λοιδωρούν. Αλλά επίσης ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και σωπαίνεις. Προσπαθείς να γίνεις μικρός και να περνάς απαρατήρητος, μέχρι να μπορέσεις να γίνεις μεγάλος, οπότε να μην τους έχεις ανάγκη. Και πρέπει να υπομένεις ανίερους εκτελεστές της εξουσίας να σου λένε κατάμουτρα, "τόσα λεφτά χάλασες στην επιχείρησή σου, πρέπει να έχεις να δώσεις και σε εμάς". Σιγα-σιγά αποδέχεσαι ότι στην χώρα του Ποτέ-ποτέ, είσαι μόνος. Οι προθέσεις δεν είναι μηδαμινές, είναι αρνητικές. Πότε έγινε αυτή η μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας; Ή μήπως ήταν πάντα έτσι. Από τον Πλούταρχο έχω καταλάβει ότι η αρχαία Αθήνα ήταν το ίδιο. Από τον Κολοκοτρώνη μαθαίνουμε ότι η Ελλάδα του 1821 ήταν το ίδιο. Βρε λες; Δηλαδή δεν υπήρχε ή δεν έχει έχει μείνει τίποτα το αγνό και ιερό. Αλλοτριωθήκαμε ρεεεεεεεεε!! Όλοι βρίζουμε την καρεκλοκρατία και την γραφειοκρατία, τα κόμματα τις αναθεματίζουνε, οι οικονομολόγοι τις αναφέρουνε ως το νούμερο ένα πρόβλημα της χώρας, αλλά όλοι χαϊδεύουμε το θεριό. Και κάθε χρόνο το ταΐζουμε εκατοντάδες συμβασιούχους και μόνιμους υπαλλήλους σε κάποια θέση, σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Η αλλοτρίωση έχει διαποτίσει την ελληνική κοινωνία. Η παρακμή μας έχει γίνει δεύτερη φύση. Δεν υπάρχει επιστροφή από αυτόν τον βόθρο. Ζούμε, αναπνέουμε και παράγουμε παρακμή σαν έθνος. Και ας κρυβόμαστε πίσω από έναν Ελύτη, έναν Σεφέρη και έναν Καζαντζάκη. Και οι αρχαίοι Αθηναίοι κρύβονταν πίσω από έναν Αριστοφάνη, έναν Σωκράτη και έναν Αριστείδη. Κάναμε τον κύκλο μας που λέει ο Βέγγος. "Η Ελλάδα πεθαίνει."

Λόγω έναρξης της καλοκαιρινής σεζόν, οι αναρτήσεις θα είναι αραιές και που...

Καλό καλοκαίρι να έχουμε.

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Sliding down the slippery slope

Τελικά, πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να δημιουργήσει δεδικασμένο που να οδηγήσει σε αθέλητα αποτελέσματα; Υπάρχουν αποφάσεις που να φαίνονται άκακες, ακόμα και απαραίτητες, που μπορεί να οδηγήσουν σε μοιραίες καταπατήσεις δικαιωμάτων; Και ποιοί ασυνείδητοι εκμεταλλεύονται αυτό τον φόβο; Όταν κατέβηκα, πριν κάτι μερούλες να βγάλω ένα παράβολο στην Τράπεζα της Ελλάδος (το ίδιο που με τυρρανάει εδώ και ένα μήνα), βρήκα 8 νοματαίους μέσα στην τράπεζα που όμως, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, απεργούσαν. Έτσι, 8 άτομα πληρώνονταν κανονικά, αλλά απεργούσαν. Ύστερα από κάποιες σκέψεις για τις οποίες δεν είμαι και πολύ περήφανος (δεν θα σας πω λεπτομέρειες, αλλά περιελάμβαναν τους εργαζόμενους, ένα κουτάλι της σούπας, δύο λάμπες οικονομίας και 2 κρουασάν Molto), σκέφτηκα πόσο ωραία θα ητανε να αφαιρούσες το δικαίωμα της απεργίας από τους εργαζόμενους. Για μία στιγμή, μπροστά μου έλαμψε η ουτοπία μίας καλύτερης Ελλάδας (και την ήθελα). Αηδόνια κελαηδούσανε, οι τράπεζες μοιράζανε παράβολα στο δρόμο, δημόσιοι υπάλληλοι καίγανε φόρμες και αιτήσεις, ενώ εμείς χορεύαμε γύρω από την φωτιά. It was only a fantasy, μου είπαν στο αυτί και το όνειρο έγινε εφιάλτης. Σκηνές από γαλέρες με δούλους να τραβάνε κουπί πατώντας σφραγίδες και γράφοντας σε υπολογιστές σε ρυθμό ρούμπα, ενώ μαστίγια πέφτανε στις πλάτες τους, υπάλληλοι να δουλέυουν σε απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς άδεια, χωρίς υπερωρίες, χωρίς κουλούρι βρε αδερφέ.

Καταλαβαίνετε ότι τέτοιου είδους όνειρα κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν είναι φυσικά πράγματα. Ήταν εμφανές ότι είχα ανάγκη από επαγγελματική βοήθεια. Φιλοσοφική. Στην αρχή εξασκήθηκα στα βασικά (ο Σωκράτης είναι ζωντανός, ο γάιδαρος είναι ζωντανός, άρα ο Σωκράτης είναι γάιδαρος). Ύστερα από ενδελεχή μελέτη (1 ολόκληρη ώρα μαθηματικής λογικής) ήμουνα έτοιμος. Έτσι πήγα να αντιμετωπίσω το πρόβλημά που με βασάνιζε τα βράδια.

Σε θεωρητική βάση, η νομική απαγόρευση των απεργιών, βλέποντας τα χάλια του συνδικαλισμού, δεν αποτελεί και κανά μοιραίο βήμα. Η ασυδοσία των απεργών, το κλείσιμο του κέντρου της Αθήνας σε τακτά χρονικά διαστήματα, οι απεργίες για τη διατήρηση ορισμένων ανήθικων κεκτημένων των εργαζομένων συγκεκριμένων τηλεορασοπρόβλητων συνδικάτων με αφήνουν από αδιάφορο, μέχρι εκνευρισμένο, άρα η θεσμόθέτηση ορίων και η επιβολή κυρώσεων στους απεργούς θα μπορούσε να είναι θετικό βήμα. Αυτό είναι το πρώτο κομμάτι του συλλογισμού. Το δεύτερο κομμάτι του συλλογισμού λέει ότι αυτό θα οδηγήσει σε χειρότερα όπως μείωση μισθών, κατάργηση μονιμότητας, κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων μητέρων, μιας και οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούσαν να αντιδράσουν με απεργίες. Μην ξεχνάμε ότι αφού η πρώτη πρόταση έγινε δεκτή, είναι μία σειρά μικρών βημάτων μέχρι τις υπόλοιπες.

Αυτού του έιδους συλλογισμός λέγεται αγκλιστί "slippery slope". Στον συλλογισμό αυτό, ο κόσμος βρίσκεται σε ισορροπία. μία κίνηση λάθος σε οποιαδήποτε πλευρά του βουνού και αρχίζει η κατάβαση που δεν μπορεί να σταματήσει. Ο συλλογισμός έχει, σχεδόν πάντα, δύο βασικά μειονεκτήματα: Πρώτον, προϋποθέτει ισορροπία δυνάμεων, "Balanced the power is" που θα έλεγε και o Yoda. Δεύτερον, προϋποθέτει ένα άλμα λογικής για το τελικό αποτέλεσμα. Συλλογισμοί τέτοιου τύπου χρησιμοποιούνται συνεχώς στην πολιτική. Στις Η.Π.Α. η υποστήριξη της affirmative action, κίνηση για προώθηση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων (γυναικών, μαύρων, ισπανόφωνων, νάνων και ότι άλλο) , ξεκινά με παρόμοιους συλλογισμούς.

Στην Ελλάδα, οι συλλογισμοί τέτοιου τύπου χρησιμοποιούνται για να καλυφθουν οι ασυδοσίες. Έτσι όταν μερικά κολόπαιδα ταμπουρώνονται και βεβηλώνουν το Πολυτεχνείο, προτάσσουν το άσυλο του πανεπιστημίου. Εκεί, κολώνουμε όλοι μας. Μνήμες από τις μαθητικές μας γιορτές περί Πολυτεχνείου μας κατακλύζουν. Και ενώ η λογική σου λέει να σώσεις τα κτίρια, για να έχουν οι φοιτητές του μέλλοντος κάπου να μπουν στην επόμενη ανάγκη, κάνεις το άλμα λογικής. Άμα αλωθεί το άσυλο του πανεπιστημίου για να απομακρυνθούν οι εγκληματίες, μετά θα γίνει πιο εύκολο να αλωθεί και για όποιον άλλο θελήσει το κράτος να ονομάσει εγκληματία. Αποδέχεσαι την μονιμότητα του δημοσίου υπαλλήλου για να μην γυσρίσουμε στην εποχή της Πλατείας Κλαυθμώνος. Και ηρεμείς σίγουρος πως η δημοκρατία έχει για μία ακόμη φορά νικήσει. Αποδεχόμαστε, έστω και μισή καρδιά τις καταλήψεις των πανεπιστημίων και των σχολείων, το κλείσιμο του κέντρου λόγω απεργίας, τους άχρηστους και κομματικά διορισμένους δημόσιους υπαλλήλους, τους κουκουλοφόρους και τους φασίστες, στον βωμό της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Και εκεί είναι το πρόβλημα. Ο συλλογισμός slippery slope θα μπορούσε να ισχύει και κάπως αλλιώς. Όσο αφήνουμε την ασυδοσία να εκμεταλλέυεται και να διαστρέφει τα κερδισμένα δικαιώματα των εργαζομένων και των πολιτών, τόσο αυτά χάνουν την αξία τους και την αποδοχή τους από τον κόσμο. Το άσυλο του πανεπιστημίου είναι ιερό. Τα δικαιώματα των εργαζομένων έχουν υπογραφεί με αίμα. Γιατί να τα καπηλεύονται διάφοροι λαοπλάνοι και να τα ξεφτιλίζουν; Γιατί να γλυτώνει η ασυδωσία μέσω των χαραμάδων;

Το κείμενο είναι υπό κατασκευή.

Παρασκευή 4 Απριλίου 2008

Από το παρελθόν που ξέχασε

Γιατί μου ζητάς πράγματα που δεν μπορώ να σου δώσω; Γιατί δεν χαίρεσαι που είμαστε μαζί αυτή τη στιγμή. Γιατί να ανησυχείς; Γιατί δεν αποδέχεσαι ότι πρέπει να ζητάς από τον άλλον μόνο ότι μπορεί να σου δώσει; Το πρωτό φιλί με όλες τις κοπέλες που κατάφεραν να αντέξουν το πρώτο ραντεβού μαζί του και να προχωρήσουν σε δεύτερη συνάντηση ήταν μία αναπόφευκτη σύγκριση με το πρώτο φιλί. Πολύ βιαστικό, πολύ απαλό, πολύ βίαιο, πολύ λίγο. Ο παιδικός του έρωτας, την λέγανε Ν. Μία νύχτα πριν πολλά χρόνια ανταλλάξανε ένα φιλί. Ένα βράδυ. Σε μία συναυλία. Μετά ντραπήκανε. Μετά δεν ξαναμιλήσανε για αυτό. Όταν βλέπονταν κοιτούσαν μέσα από τον άλλο και μακριά, μέσα από την ίριδα που λένε πως βλέπει στο μυαλό και τις απόκρυφες σκέψεις του ανθρώπου. Μετά από πολλά χρόνια, ένα βράδυ σε ένα μπαράκι στα Εξάρχεια, το ποτό του έδωσε το κουράγιο να πάρει τηλέφωνο. Η συζήτηση δεν είχε καθόλου αμήχανες σιωπές. Είχε την χαμένη αθωότητα ενός παιδιού χαμένο στα αισθήματά του. Της είπε ότι ήθελε να συναντηθούν. Το επόμενο μεσημέρι τον βρήκε έξω από την καφετέρια. Την είδε από μακριά, μέσα να περιμένει. Δεν μπήκε. Έκανε στροφή και έφυγε. Δειλός. Αλλά μπορείς να τα βάλεις με το όνειρο; Ο φόβος ότι θα την έβρισκε χαμηλότερη των προσδοκιών του τον παρέλυσε. Και αν έβγαινε το όνειρο εφιάλτης. Και αν ήταν μία απλή κοπέλα; Τότε. Και έφυγε. Και δεν ξαναπήρε. Και έσβησε το τηλέφωνο από τη μνήμη του. Και έσβησε το πρόσωπό της από το μυαλό του. Και στα όνειρά του, οι γυναίκες δεν είχαν πια πρόσωπο. Ξαπλωμένος στην αγκαλιά της. Ένα γλυκό χάδι. Μία ήρεμη φωνή να του μιλάει για ουρανούς και αγάπη. Το στόμα. Το στόμα λαίμαργο οδηγείται ενστικτωδώς στο στήθος. Ένα φιλί αναγνωριστικό. Το στόμα του πιπιλάει τη ρώγα. Και η τέλεια μεταμόρφωση έχει συντελεστεί. Είναι πάλι παιδί. Κουλουριάζεται στην αγκαλιά, κρύβει το φως με τα χέρια του και νιώθει ξανά ασφαλής. Θα βγούμε τελικά έξω σήμερα; Οι ατμοί φεύγουν, το όνειρο σβήνει, κοιτάζεται είναι πάλι μεγάλος. Γαμώτο. Ναι, φεύγουμε σε λίγο. Ανάβει τσιγάρο. Μέσα στον καπνό μία μορφή του γνέφει. Ένα όνομα. Το χέρι του γρήγορα διώχνει τον καπνό. Έχει ξεχάσει λέει.

Τρίτη 1 Απριλίου 2008

Μανιφέστο 2008 μ.Χ.

Θέλω μία καρδιά ανέγγιχτη. Μία καρδιά κλειστή στον πόνο, κλειστή στο δάκρυ. Θέλω να μπορώ να κάνω την καρδια μου πέτρα. Να μη με ακουμπάει το κλάμμα του αδικημένου. Να μην αναγνωρίζω διωγμούς και καταστροφές. Θέλω να παίρνω πάντα την πλευρά του νικητή. Θέλω να μπορώ να κατασκευάσω την ιστορία που θα διαβάσουν τα παιδιά μου. Θέλω την δουλειά-δουλεία μου. Θέλω την δικιά μου γωνιά στον κόσμο. Θέλω να μην μου παραβιάζουν το προσωπικό μου άσυλο με εικόνες φρίκης. Θέλω να διαγράψουν από το λεξιλόγιό μου τις λέξεις τύψεις και ανθρωπιά. Θέλω το συμφέρον μου. Θέλω να πατήσω και εγώ επί πτωμάτων. Θέλω και εγώ να δηλώσω υποταγή για να προχωρήσω μπροστά. Να μπορώ να λέω "δεν βαριέσαι". Θέλω μία ψυχή καθαρή από αισθήματα λύπης. Να μην νιώθω άσχημα που είμαι μέλος της ανθρωπότητας όταν κάποιος ντροπιάζεται. Θέλω ένα μυαλό που να αφήνει το πορτοφόλι να ψηφίσει. Θέλω να πάψω να είμαι με τους λίγους. Θέλω να νιώσω την θαλπωρή της μάζας. Θέλω να με προωθήσουν και μένα κλίκες. Θέλω αυτόν τον καινούριο καναπέ, το κινητό με τα 5 μεγκαπίξελ και την δυνατότητα να αποθανατίσω τις όμορφες στιγμές που ποτέ δεν θα έχω. Να με ενδιαφέρει ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα και να αγνοώ ποιος πήρε το Νόμπελ. Θέλω να πάψουν οι φωνές διαμαρτυρίας, γιατί μου πιάνουν χώρο από τα κουτσομπολίστικα τοκ σόου. Θέλω να είμαι μέλος της πιο χάι παρέας του Διαδικτύου, να έχω χιλιάδες εικονικούς φίλους από τους οποίους δεν εκτιμώ κανέναν. Θέλω την ζωή που μου διαφημίζουν στην τηλεόραση, με το μόνιμο, ναρκωμένο χαμόγελο της υπερβολικής δόσης Ζόλοφτ. Θέλω ο σκύλος μου να με υπακούει, η γκόμενά μου να έχει χαρακτηριστικά Μίς Κόσμος και να λιώνει για μένα. Θέλω ολόλευκα δόντια, θέλω να ξυπνάω το πρωί με άνεση, θέλω να ζώ μέσα στην τρελή χαρά. Θέλω το πρωινό μου στο κρεβάτι και να λύνω τα προβλήματά μου με ένα τηλεφώνημα. Θέλω να με αναγνωρίζουν για την αξία μου, χωρίς όμως να χρειάζεται να μοχθήσω. Θέλω να πιστέψω σε κάτι χωρίς να φοβάμαι. Θέλω το πιο δύσκολο πρόβλημα μου να είναι ποιος αριθμός μπαίνει στο έβδομο κουτάκι του Sudoku μου. Θέλω να ζήσω στην άγνοιά μου.

Ήθελα να είμαι άνθρωπος...

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2008

Τα χάλια του συνδικαλισμού...

Ποια είναι ακριβώς τα δικαιώματά μου ως πολίτης αυτού του μπουρδέλου; Τι ακριβώς υπέγραψα που με υποχρεώνει να έχω καθημερινά να αντιμετωπίσω το ελληνικό δημόσιο, τους εργατοπατέρες και τους χιλιάδες διορισμένους με μίζα μόνιμους κηφήνες των ελληνικών υπηρεσιών; Σε όποια υπηρεσία και αν μπεις, καταλαβαίνεις άμεσα ποιος έχει διοριστεί με μέσο. Είναι αυτός με το πιο αγέρωχο βλέμμα. Αυτός που σε κοιτάει με το μισό το μάτι λες και του βρωμίζεις την υπηρεσία του με την παρουσία σου. Βγαίνει ο κάθε μαλάκας στην τηλεόραση και το παίζει προστάτης των εργαζομένων. Και οι χαχόλοι από κάτω τον χειροκροτάνε, τον επευφημούνε και δεν θέλουν να πιστέψουν ότι και αυτός θα τους προδώσει προκειμένου να βγει βουλευτής και να πάρει και αυτός τη θέση του στο πάνθεον της ελληνικής πολιτικής. Ένα απάνθισμα από άχρηστους, χαραμοφάηδες νταβατζήδες που αποφασίζουν και διατάζουν με πλήρη ασυδοσία και με την δικιά μας ανοχή. Φωνάζουν οι εργατοπατέρες του Ο.Τ.Ε., γιατί πούλησε η MARFIN μεριδιο της στην Deutsche Telekom. Ε και λοιπόν. Το λάθος έχει γίνει από την πώληση του Ο.Τ.Ε. (και των δικτύων του που ανήκαν σε μένα και σένα) στην μιζοκρατούσα MARFIN (τότε που πολύ λίγοι έφεραν ένσταση), εταιρία 100% ελληνικών συμφερόντων. Το να ζητάς το λόγο από μια εταιρία που πούλησε μετοχές που είχε είναι σαν μου ζητάς το λόγο που έβγαλα το σκύλο βόλτα. Και ξαφνικά κατεβαίνουνε του Ο.Τ.Ε σε απεργία. ΧΕΣΤΗΚΑ. Λες και πριν, λειτουργούσε ο Ο.Τ.Ε. σωστά ώστε να φοβηθώ μήπως και τώρα με την απεργία, δεν λειτουργήσει σωστά το σύστημα. Κανείς δεν μιλάει για τον βασικό φόβο του Ο.Τ.Ε και του οποιουδήποτε Ο.Τ.Ε. Η οποιαδήποτε πλήρης ιδιωτικοποίηση μίας κρατικής επιχείρησης, σημαίνει ότι θα αρθεί η μονιμότητα, θα γίνουν μαζικές απολύσεις των άχρηστων κομματιών της οποιασδήποτε επιχείρησης και, ω θεέ μου, θα αναγκαστεί να λειτουργήσει η επιχείρηση όχι σαν κρατικό μονοπώλιο στο απυρόβλητο, αλλά σαν επιχείρηση. Ότι θα πρέπει να παρέχουν ανταγωνιστικές υπηρεσίες, να μην λείπουν οι μισοί της υπάλληλοι σε μόνιμη βάση και να παρέχουν σωστές υπηρεσιες υποστήριξης. Η ασυδοσία της απεργίας και της διαδήλωσης έχει γίνει θεσμός. Έτσι με το θέλω κλείνει ο καθένας την κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος, τον ΟΤΕ, την ΔΕΗ, την Σταδίου, το κέντρο της Αθήνας και οτιδήποτε άλλο του κατέβει. Και έτσι εδώ και ένα μήνα πολεμάω εγώ να βγάλω ένα παράβολο, να φτιάξω μία γραμμή του τηλεφωνου (για να έχω επικοινωνία διαδικτύου και fax) με τους πελάτες μου. Αλλά πρέπει να κάνω υπομονή... Γιατί τα δίκαια του εργαζόμενου είναι ιερά. Και τα δικά μου δίκαια τι είναι δηλαδή; Ανόσια. Γιατί πρέπει να υπομένω τα πρόβατα που ακολουθούν τον εκάστοτε βατευτή των εργαζομένων που τους καπελώνει, τους πουλάει, τους προδίδει και μετά τους "προστατεύει"; Γιατί εγώ να κάνω υπομονή για να κερδισει και άλλους ψήφους ο εκάστοτε συνδικαλιστής; Τι κερδίζω εγώ από τη συνέχιση της λειτουργίας της εκάστοτε ΔΕΚΟ όπως τώρα; Κερδίζω εμπαιγμό, πλήρη αδιαφορία και μία κλοτσιά στον... Οι εργαζόμενοι έχουν τα ίδια δικαιώματα με μένα και βεβαίως έχουν το δικαίωμα της απεργίας. Αλλά ταυτόχρονα έχω και εγώ το δικαίωμα και την απαίτηση να βλέπω τα χρήματα που πηγαινουν στο δημόσιο να βοηθούν στην καλή λειτουργία του δημόσιου βίου και όχι για να παχαίνουν μερικά ζώα που ειναι πιο ίσα από τα άλλα. Άμα λειτουργούσε σωστά ο Ο.Τ.Ε και η Δ.Ε.Η και έβλεπα να έχει άξιους εργαζόμενους, τότε να υποστηρίξω τις απεργίες τους (για αυτό υποστηρίζω τα αιτήματα των εργαζομένων καθαριότητας στους δήμους). Αλλά για κάθε ευσευνείδητο εργαζόμενο των ΔΕΚΟ και του δημοσίου, υπάρχουν άλλοι πέντε που τρώνε σπίτι τους από τις 12 το μεσημέρι. Από τις 12 το μεσημέρι, το 50% του προσωπικού του δημοσίου έχει "βγει για εξωτερικές δουλειές και να περάσετε καλύτερα αύριο."

Οι μόνοι που βγαίνουν κερδισμένοι από την κάθε απεργία είναι οι κομματικοί συνδικαλιστές. Είναι οι πρώτοι που θα πάρουν την καλη εθελουσία, οι πρώτοι που θα υπογραφεί σύμβαση για να διατηρήσουν τις θέσεις τους σε περίπτωση πώλησης της εταιρίας, το συνταξιοδοτικό τους, τις μετοχές τους. Ο συνδικαλισμός έχει τη σωστή και την άσχημη πλευρά του. Όταν ξεκινάει φέρνει απαραίτητες αλλαγές. Υπάρχει για να προστατεύει και να παρέχει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά, νομοτελειακά, βήμα βήμα μεταλλάσεται. Οι μαφίες όλου του κόσμου πάντα προσπαθούσαν να ελέγξουν τα συνδικάτα. Έτσι ο ρόλος του συνδικαλιστή αλλάζει από πραγματικός προστάτης των εργαζομένων σε συμπορευτή του πλειοδότη που θα του δώσει την καλύτερη τιμή για το εμπόρευμά του. Τους εργαζόμενους που "εκπροσωπεί". Και μην ακούσω περί δικαιωμάτων των εργαζομένων και κολοκύθια τούμπανα. Οι συνδικαλιστές σήμερα σπανίως αντιπροσωπεύουν και έχουν επαφή με τα προβλήματα των εργαζομένων, γιατί απλούστατα δεν ανήκουν σε αυτούς. Έχουν επαφή και εκπροσωπούν τα συμφέροντα μερικών λαοπρόβλητων ομάδων και του εκάστοτε κόμματος που εκπροσωπούν. Οι σημερινοί εργατοπατέρες έχουν καταφέρει να αλώσουν όλη την ελληνική κοινωνία και να υποβαθμίσουν το μεγαλύτερο κατόρθωμα των εργαζομένων, τον συνδικαλισμό. Μπράβο τους και εύγε τους, αλλά μην περιμένετε να έχουν την υποστήριξη του κοινού τους για πολύ ακόμα. Μετά την πλήρη μετάλαξη του συνδικαλισμού έρχεται η αποσύνθεση του και εκεί να δούμε.

Υ.Γ.: για μία ακόμη φορά ξεπέρασε τον εαυτό της η τηλεόραση, με τους καλοπληρωμένους και καλοασφαλισμένους δημοσιογράφους, σε πλήρη σύμπνοια με την κυβέρνηση με κινδυνολογίες για χολέρες, λοιμούς, καταστροφή της οικονομίας και άλλα πολιτιστικά δρώμενα λόγω απεργιών της ΔΕΗ, της ΤτΕ και των δημοτικών υπαλλήλων καθαρισμού. Η αλλυληεγγύη μεταξύ των εργαζομένων έχει φτάσει σε νέα ύψη. Ήθελα να ήξερα γιατί δεν βάζουν τους ολίγιστους αρχηγούς του σωματείου τους σε ένα τοίχο να περάσουμε όλοι να τους φτύνουμε. Ούτως οι άλλως, είναι τα ίδια αυτά κανάλια που ασχολούνταν επι ένα μήνα με το αν θα γίνει τσουνάμι στην Καλαμάτα, αν θα μας πέσει μετεωρίτης στο κεφάλι ενώ καθαρίζουμε την αυλή μας ή αν θα εκραγεί το ηφαιστειο της Θήρας. Για μία ακόμη φορά, η μαλακία και η παραπληροφόρηση στην τηλεόραση έπιασε κόκκινο.

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2008

Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους

Σκεφτόμουν να γράψω κανά επετειακό λογύδριο για το 1821, πόσο απίστευτοι ήμασταν που τα καταφέραμε, πόσο ηρωικοί και τα λοιπά. Πως η μικρή Ελλάδα κατάφερε να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό και να γευτεί την λευτεριά. Αλλά αυτά τα έχουν πει άλλοι και τώρα πια έχουν γίνει και ιδιοκτησία μόνο συγκεκριμένων πολιτικών (οι υπόλοιποι δεν έχουμε δικαίωμα στην ιστορία). Δοσίλογοι, που στην προηγούμενη ζωή ήταν πρωτοπαλίκαρα του Ομέρ Βρυώνη θα αυτοαναγορευτούν απ' ευθείας συνεχιστές του έργου του Κολοκοτρώνη, αληθινοί απόγονοι της Μαντώς Μαυρογένους. Η πατριδολαγνεία θα κυριέψει, για μία ακόμα φορά, όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι πατριδοκάπηλοι όλων των αποχρώσεων θα μιλήσουν για την αξία της αυριανής ημέρας, για την ανάγκη σύμπνοιας στις σημερινές δύσκολες μέρες, για την ιερή συγκίνηση που διακατέχει τους ομιλητές και άλλα πολλά επετειακά δρώμενα. Θα δούμε και τον Παπαφλέσσα στην τηλεόραση, άντε και κανά αφιέρωμα στην Μπουμπουλίνα (λόγω ισότητας των δύο φύλων και την αναγκαία ποσοστώση στα προγράμματα της τηλεόρασης) και πάει και φέτος. Προσωπικά, για να γιορτάσω την επέτειο φέτος, διάβασα τα Απομνημονευματα του Κολοκοτρώνη. Το βιβλίο αυτό θα έπρεπε να γίνει απαραίτητο ανάγνωσμα για όλους τους καρεκλοκένταυρους και εθνικιστές πολιτικούς και συμπολίτες μας. Μία διατριβή στην αυταπάρνηση, στον ηρωισμό, αλλά και στην προδοσία, δοσυλογία, όλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του έθνους μας. Μπας και καταλάβουμε, γιατί καταφέρνουμε να καταστρέφουμε και να υπονομέυουμε τις όποιες θετικές κινήσεις που κάνουμε. Πως αλληλοτρωγόμαστε για την κουτάλα πριν ακόμα καταφέρουμε να ανεξαρτητοποιηθούμε. Γιατί, στην τελική, γιορτάζουμε κάθε ηρωική μας νίκη με έναν εμφύλιο και τον αποκλεισμό και εγκλεισμό (ή θανάτωση) της μισής μερίδας του έθνους σε φυλακές και εξορίες. Μία εικόνα που δεν διαφέρει πολύ και από την μεταπολιτευτική Ελλάδα, με τις μιζες, τους χρηματισμούς, τους γυρολόγους-πολιτικούς, τους λίγους οραματιστές αλλά και τους πολλούς καπηλευτές και κοτζαμπάσηδες.

Στην φωτογραφία, το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην Πλατεία Άρεως της Τρίπολης.

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2008

Τα δρώμενα της πολιτικής



Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΧΤΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ. ΖΗΤΩ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΝ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ.

Πέμπτη 20 Μαρτίου 2008

Σκουπίδια της Ελλάδος ενωθείτε...

Η Νίτσα και η Ήρα διαμαρτύρονται έξω από το ξενοδοχείο για την απαράδεκτη στάση των πολιτών έναντι στα σκουπίδια.


Όπου περπατώ σκουπίδια. Μπροστά στο σπίτι μου, τακτοποιημένα σε όμορφα μικρά τοιχία που επεκτείνονται και καλύπτουν το πεζοδρόμιο. Οι χωματερές επεκτείνονται, περιλαμβάνουν σιγά σιγά και το εσωτερικό των πόλεων. Η μάχη των γειτόνων για την σωστή και οριοθετημένη θέση του μικρού πράσινου κάδου που κοιτά φοβισμένος το κύμα σακούλων ΑΒ Βασιλόπουλος, Ατλάντικ και Βερόπουλου που καλπάζουν πάνω σε ανθρωπόμορφα άλογα με ρομπίτσες και παντόφλες. Τα σκυλιά και οι γάτες έχουν τρελαθεί. Βέπουν τόσες σακούλες και δεν ξέρουν από που να αρχίσουν. Τις κοιτούν φοβισμένα μην, τώρα που οι σακούλες έχουν συγκροτηθεί σε λεγεώνες, αντεπιτεθούν.

Αχ αθάνατη Ελλάδα των σκουπιδιών. Για μία ακόμα φορά το μέσα σου έχει πλήρως αποτυπωθεί και στην καθημερινότητα. Αυτές τις ημέρες έχουμε πλήρη σύμπνοια του πολιτικού, πολιτιστικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Αν οι απεργίες διαρκέσουν λίγο ακόμα, η συμπαθής φυλή των τούριστ θα ζήσουν από κοντά την πραγματική Ελλάδα. Θα αναπνεύσουν τον καθαρό αέρα της πατρίδος μας, με τις ευωδίες από τα χθεσινά ψάρια της κυρα Σούλας, τα πανέμορφα κεφτεδάκια της κυρά Θοδώρας, που ο κερατούκλης ο γιος της δεν τα φαγε και πήγε και έφαγε γύρους και τα ντιζαϊνάτα κακάκια του μπόμπιρα της διπλανής πόρτας.

ΝΑΙ, όλοι μαζί για την δημιουργία του νέου αρώματος της Ελλάδος. Γιατί τα φυσικά αρώματα δεν είναι του BOSS και του PACO RABBANE. Ποιος την χέζει την αστική υγιεινή. Αυτή αποτελεί, βέβαια, μία ρητορική ερώτηση. Τα σκουπίδια ανήκουν στους Έλληνες. Σου δίνουν την ευχαρίστηση να τα μαζεύεις καθημερινά ρε τσόγλανε. Να γίνεσαι κοινωνός της ζωής όλων των πολιτών. Να ακουμπάς με τα χεράκια σου καθημερινά το απόγειο της αστικής τέχνης, την σακούλα σκουπιδιών. Και εσύ ρε υπάλληλε του Δήμου τι κάνεις; Ζητάς ασφαλιστική κάλυψη και ζητάς και από πάνω να είσαι στα βαρέα και ανθυγιεινά. Ε είσαι απαραδεκτος. Και όλοι εμείς, πρέπει να πάψουμε να δυσανασχετούμε. Ας δούμε τον σουρρεαλισμό της καταστάσεως, ας αγκαλιάσουμε τα δικά μας σκουπίδια και ας τους δώσουμε ένα σπιτικό. Μέχρι πριν από λίγο θαυμάζαμε κάτι γιγάντιες καρδιές και πριν από αυτό, ω θεέ μου, κάτι αγελάδες. Γιατί να μην θαυμάζουμε και τις σακούλες; Και στο τέλος της απεργίας να δωθούν στον οίκο Κρίστις και να μπουν σε πλειστηριασμό για ένα φιλανθρωπικό σκοπό. Την καύση των σκουπιδιών της τηλεόρασής, της πολιτικής, αλλά και του μυαλού μας.

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2008

Κατάσχεση;;; Με μια βόλτα στον δανεισμό...

"Γιατί έφυγε ο στρατιωτικός που έμενε δίπλα κυρά Τούλα;" ρωτάω την σπιτονοικοκυρά μου πριν μία εβδομάδα; "Δεν μπορούσε να πληρώσει το ενοίκιο και κατάφερε και βρήκε σπίτι στα ΣΟΑ. Αλλά διακοπές στο Ντουμπάι βρήκε χρήματα να πάει. Πήρε διακοποδάνειο και πήγε. Και μου γέμισε και το σπίτι με φωτογραφίες με την κυρία του. Κατάλαβες; Μετά τι να σου κάνει ένας μισθός; Είχε πάρει δάνειο για το γάμο, δάνειο για τον μήνα του μέλιτος, δάνειο για το αυτοκίνητο, στο τέλος δεν του έμενε ούτε για φαΐ."

Υπερδανεισμός. Σύμφωνα με μία μελέτη που παρακολούθησα στον ΑΝΤ1 πριν μία εβδομάδα, 7/10 αιτήσεις για δάνειο αφορούν μεταφορά δανείων από τράπεζα σε τράπεζα. Αυτό σημαίνει ότι τα όρια του δανεισμού για το μέσο νοικοκυριό έχουν ήδη ξεπεραστεί και οι αμέσως επόμενες κινήσεις θα έχουν πιο βαρύτερες συνέπειες. Η υπερβολική δανειοδότηση αποτελεί το σαράκι στην σύγχρονη οικογενειακή οικονομία. Οι χαμηλές προϋποθέσεις για δανεισμό, και η έλλειψη προστασίας του καταναλωτή από τους κινδύνους του δανεισμού θα οδηγήσουν, αναπόφευκτα, σε κατασχέσεις και σταδιακή της μικροοικονομίας της οικογένειας. Κατά τις ώρες υψηλής τηλεθέασης, σε ράδιο και εφημερίδες, στον δρόμο αλλά και από το τηλέφωνο, προωθούνται εορτοδάνεια, αφραγκοδάνεια, διακοποδάνεια, δάνεια για γεννήσεις, δάνεια για αυτοκίνητα, δάνειο για στέγαση, δάνειο για επίπλωση, δάνεια, δάνεια, δάνεια... Όλες δείχνουν έναν ευτυχισμένο κόσμο, χαμογελαστούς ανθρώπους να σώζουν τις ζωές τους με ένα τηλεφώνημα στην τράπεζα. Οι διαδικασίες έχουν απλοποιηθεί και με μία μικρή υποθήκη στο σπίτι σου μπορείς να κάνεις δικό σου εκείνο το ταξίδι στο Μπαλί, το καινούριο αμάξι, σκι στην Αράχωβα, αλλά και να ταϊσεις την οικογένεια σου, να επιζήσεις και αυτόν τον μήνα.

Μαζί με τα καταναλωτικά δάνεια, έρχονται και οι πιστωτικές κάρτες με τα υπέροχα και υπέρογκα επιτόκια των 26% και άνω ετησίως, τα δάνεια για αγορά υπολογιστών, ρούχων, υπολογιστών και οι αγορές με δόσεις στα σούπερμάρκετ. Εκεί φαίνεται και η πραγματική κατάσταση της οικονομίας μας. 65% των οικογενειών ζουν με τουλάχιστο 2 δάνεια πάνω από το κεφάλι τους. Επίσης, σύμφωνα με έρευνες του ΙΝΕ 11,5% του συνόλου των νοικοκυριών έχουν λόγο Τοκοχρεωλυτικών δόσεων/Εισόδημα μεταξύ 30% και 40%. Το πρόβλημα επικεντρώνεται περισσότερο στις οικογένειες με παιδιά (26,6%) και στα νοικοκυριά 2 ατόμων (35,3%). Ο οικογενειακός δανεισμός ως ποσοστό του Α.Ε.Π. ανέρχεται στο 46% το 2006 με προβλέψεις ότι με το τέλος του 2007 έφτασε στα 56%. Το ποσοστό δεν είναι μεγάλο σύμφωνα με τα ευρωπαικά πρότυπα (αν και η άνοδος είναι η μεγαλύτερη), αλλά οι χαμηλοί μισθοί και οι μειωμένες δυνατότητες ανάπτυξης της οικονομίας επιδεινώνουν την κατάσταση.

Η προστασία του πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας, της οικογένειας, πρέπει να μπει κάποια στιγμή στην ατζέντα των κυβερνήσεων. Κινήσεις όπως το ΤΕΜΠΜΕ, πρέπει να επεκταθούν και να προβληθούν ώστε να μπορέσουν να καλύψουν και τις ανάγκες για στεγαστικά δάνεια των ελληνικών οικογενειών. Επίσης πρέπει να τεθεί άμεσος έλεγχος στις τράπεζες και στα δανειακά προϊόντα τους. Να γινεται καλύτερος έλεγχος των δυνατοτήτων κάλυψης δανείου από τον πελάτη. Κινήσεις όπως οι εταιρίες Freddie Mac και Fannie Mae που λειτουργούν σαν ενδιάμεσοι των δανειοληπτών οικογενειών και των τραπεζών με στόχο να εξασφαλίζουν χαμηλά επιτόκια, μπορεί να μην λειτουργεί πάντα τέλεια, αποτελεί όμως μία λύση.

Τα κόστη όμως της κάθε πολιτικής ποτέ δεν εμφανίζονται βραχυπρόθεσμα. Σε 5-10 χρόνια θα έχουμε τα πλήρη αποτελέσματα της υπερδανειοδότησης του οικογενειακού προϋπολογισμού που ζούμε σήμερα. Τα προβλήματα έχουν ήδη εμφανιστεί. Οι τράπεζες έχουν αρχίσει να μαζεύουν υποθηκευμένα ακίνητα, αυτοκίνητα και λοιπά περιουσιακά στοιχεία λόγω μη τακτοποίησης οφειλών. Τα ψιλο-δάνεια αποτελούν την εύκολη λύση για την πολιτική ανάπτυξης των τραπεζών. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερο σχεδιασμό, έχουν μεγάλη πελατειακή βάση, δεν χρειάζονται οικονομική πολιτική. Τα επιχειρηματικά δάνεια, θέλουν μελέτη, ανάπτυξη σεναρίων. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι τα τελευταία είναι και τα μόνα που προωθούν και την ανάπτυξη της όλης οικονομίας. Τα τζούρου-τζούρου δάνεια (επίσημη ορολογία), το μόνο που κάνουν είναι να ανακυκλώνουν την φτώχεια.

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2008

Οι απόκριες στην Ελλάδα είναι μόνιμες

Ήρθε η εποχή να καρναβαλιστούμε. Να ξεχάσουμε τον πόνο μας και να γίνουμε ένα με τον αρχαίο Σάτυρο. Στο πνεύμα της εποχής, η agonigonia είναι στην ευχάριστη θέση να προτείνει κλασσικά κομμάτια που είμαι σίγουρος πως θα κάνουν θραύση...

Αρχίζουμε με ένα κλασσικό κομμάτι. Η Αρχαία Ελλάδα συναντάει την μοντέρνα Ψωροκώσταινα. Το αρχαίο πνεύμα συναντάει την μεταμοντέρνα τσιμπλα στο μάτι και κάλο στον εγκέφαλο. Είναι ο Έλληνας Άδωνις, απ' ευθείας απόγονος του Λεωνίδα και πυρπολητής της αρμάδας του Σουλτάνου. Σουρρεαλιστικό όσο και επίκαιρο, είναι σίγουρο ότι θα καταπλήξει με τις γνώσεις του σε αρχαιοελληνικά αποφθέγματα.

Συνεχίζουμε με ένα μοντέλο που θα φορεθεί πολύ από τις μικρομεσαίες τάξεις. Ο προστάτης των μικρομεσαίων, υπερασπιστής της οικονομικής πολιτικής της Ελλάδος και μέγας κουροπαλάτης της κυβερνήσεως. Το μοντελάκι Σερίφης HorseHat θα καταπλήξει.

Και βέβαια δεν νοείται Σερίφης χωρίς μία νέμεση. Βέβαια στην περίπτωση της Ελλάδος, οι εχθροί πολλοί και για τις απόκριες προτείνουμε για τετράδες φίλων το ντύσιμο αλά Ντάλτον με τα τέσσερα κακά της μοίρας μας: Ανεργία, Ακρίβεια, Πληθωρισμός και Ασφαλιστικό.


Για τις οπαδούς της Gloria Steinem, της Μαντάμ Μποβαρύ, της Μπουμπουλίνας και της Ασπασίας (του Περικλή), έρχεται το κοστούμι Πετραλιά, Ρομπέν του ασφαλιστικού. Αντιμέτωπη με στρατιές εχθρών, η Ρομπέν των ανασφάλιστων είναι εδώ και δίνει βροντερό παρόν. Με καταπληκτική ισορροπία και με βλέμμα "σίδερο" θα γίνει must για την σύγχρονη Ελληνίδα.


Τέλος θέλουμε να προτείνουμε δύο μοντελάκια. Το μοντέλο Κυβέρνηση. Με μία απορία στο βλέμμα "What me worry?" και με κινήσεις νωχελικού Μεξικάνου σε μόνιμη σιέστα, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν παύουν να μας καταπλήσσουν με την απραξία τους. Μας αρέσει.

Τέλος, το μοντέλο Ελληνικός λαός δεν νομίζω να χρειάζεται πολλές συστάσεις. Το φέσι είναι μόνιμο και αποτελεί πια trademark.

Τρίτη 4 Μαρτίου 2008

Δουλτσινέα μου, να η άνοιξη...


Το φως και το σκοτάδι παίζουν στο δωμάτιο. Λάφυρό τους το γραφείο μου και εγώ. Ποιος κερδίζει, ποιός έχασε, έχει σημασία; Κάθε μέρα η ίδια μάχη, κάθε μέρα μία καινούρια αρχή. Είναι δικιά μου η μάχη, τουλάχιστον έτσι λέω. Μνήμες που δεν σβήνουν, αλλά και δεν ξέρεις αν ήταν παρά ένα δυνατό όνειρο. Μπροστά στα μάτια μας. Μικρά καθημερινά εγκλήματα με θύτες και θύματα στη συσκευασία του ενός. Κοιτάζουμε γύρω μας. Τα μεμφόμαστε, αλλά αδυνατούμε να τα δικάσουμε. Δεν μπορούμε να τα δικάσουμε. Εμείς τα θύματα, εμείς και οι θύτες. Δεν μπορείς να δικάσεις την σάρκα σου ούτε και το μυαλό σου. Το φως στραβώνει, ενώ το σκοτάδι ποτέ δεν πείραξε κανέναν. Τα μεγάλα εγκλήματα γίνονται με πλήρη φωταψία. Μελαγχόλησα. Κοιτάω έξω, η άνοιξη έχει κερδίσει ήδη τη μάχη. Φήμες για παγωνιές και χιονιάδες δεν πτόησαν τα αγριολούλουδα που έχουν κατακλύσει τον περιβάλλον χώρο του ξενοδοχείου. Κάποιος κάνει ένα αστείο για λαθος πληροφόρηση από την Daily Plant News. Κρυάδες του απαντάω, αλλά από μέσα μου λυπάμαι που δεν είχαν σωστότερη ενημέρωση τα λουλούδια. Κρίμα να πάνε χαμένα. Ο καφές τελειώνει. Το τσιγάρο έχει από καιρο πέσει σαν στούκας μέσα στο τασάκι. Ο ήλιος και τα αγριολούλουδα δεν σε αφήνουν για πολύ να μελαγχολήσεις. Είναι όμορφη η ζωή όταν βλέπεις τον ήλιο. Φωτοσυνθέτεις και εσύ μαζί με τα υπόλοιπα ζιζάνια και λουλούδια της γης. Άσε που σου την βαράει ότι είσαι και ποιητής εκ του προχείρου και νομίζεις ότι θα γράψεις τον καινούριο ύμνο της άνοιξης. Η άνοιξη αποτελεί ίαση για πολλά κρυολογήματα της ψυχής. Μία ανοιξιάτικη ημέρα είναι αρκετή να σε αρχίσει να συμπεριφέρεσαι σαν παιδάκι. Κάνουμε κοπάνα από τη δουλειά; Χλωμό ε; Τι να γίνει, δεν μπορεις να τα έχεις όλα. Άνοιξη είναι, ότι θέλει κάνει.

Σε φιλώ σταυροκουμπωτά αγάπη μου,

Χ.

Για τον εορτασμό της νομιμοποίησης ακόμη μιας φουρνιάς αυθαιρέτων από τις κυβερνήσεις μας και εις υγείαν της καταστροφής, αφιερώνω την αφίσα. Είναι κλεμμένη από έναν Δον Κιχώτη των μπλογκσ. Δυστυχώς έχει καιρό να γράψει. Κακώς, και ας σε έχει βάλει και αυτός στο μάτι. Σε λίγο θα αναγνωρίζουμε το πράσινο σαν "έλα μωρέ, το χρώμα του Παναθηναϊκού" και και την Αθήνα σαν ¨έλα μωρέ, το τρίτο επίπεδο της Κόλασης του Δάντη".

Χαίρε Ελλάδα των οικοπεδοφάγων, των εργολάβων και των ανίερων εμπρηστών. Χαίρε Ελλάδα της φέτας, της φλοκάτης και της αντιπαροχής (τα τρία εθνικά μας προϊόντα). Χαίρε Ελλάδα του εκτός σχεδίου. Χαίρε Ελλάδα της άνομης νομιμοποίησης. Ναι στην αποποινικοποίηση του πρασίνου. Σε λίγο, το μόνο πράσινο φυτό που θα φύεται νόμιμα και ανενόχλητα στην Ελλάδα θα είναι η φούντα.

Βρε άι στο διάολο...

Κυριακή 2 Μαρτίου 2008

Βαλκάνια, μία χαμένη ευκαιρία για την Ελλάδα

Επειδή μετά τις 2 τελευταίες καταχωρήσεις μου για την επιστολή του κου Θεοδωράκη, έχω λάβει δύο τηλεφωνήματα από γνωστούς μου από Αμερική και αρκετές αντίθετες γνώμες, θα προσπαθήσω να δω το πρόβλημα με μία άλλη ματιά. Ίσως τελικά να έχω άδικο. Να κλείσουν τα σύνορα με τα Σκόπια είναι αδύνατον και αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Αυτήν την στιγμή υπάρχουν δεκάδες ελληνικές επιχειρήσεις που λειτουργούν στα Σκόπια και η πιθανότητα να τους πεις σταμάτα να εργάζεσαι εκεί και να μεταφέρεις προϊόντα μεταξύ των δύο χωρών, είναι εκτός από ανέφικτη και ηλίθια. Οι οικονομικοί δεσμοί μεταξύ δύο χωρών είναι άρρηκτοι όταν υπάρχει κέρδος. Η Ελλάδα έχει χάσει από καιρό την ευκαιρία να αποτελέσει το κέντρο των Βαλκανίων. Αν και ήταν η πρώτη που μπήκε στην Ευρώπη και είχε όλα τα φόντα να επηρρεάσει τα Βαλκάνια και να γίνει απαραίτητος φίλος-σύμμαχος κατάφερε να αποτελεί εχθρό με όλες σχεδόν τις βαλκανικές χώρες. Αντί να εξάγουμε τον οποιο πολιτισμό μας σε αυτές τις χώρες, καταφέραμε με εθνικιστικούς τόνους, σαμαρικά ξεσπάσματα και παντελής έλλειψη πολιτικής βούλησης να καθυστερήσουμε τόσο ώστε να μας πάρουν την πρωτοκαθεδρία της περιοχής. Τώρα προσπαθούμε να κρυφτούμε από το γεγονός ότι το λαχείο κλήρωσε και εμείς δεν πιάσαμε ούτε λήγοντα. Προσωπικά το μεγάλο πρόβλημα που βλέπω από τις πρόσφατες εξελίξεις τουΚοσσόβου με τη Σερβία αλλά και των Σκοπίων με την Ελλάδα, είναι ότι βλέπω τη Ρωσία να ξαναεμφανίζεται σαν ο λευκός ιππότης των Βαλκανίων. Αρχίζει πάλι να μαζεύει δυσαρεστημένους και η άβουλη Ευρώπη με τις ΗΠΑ καταφέρνουν να παρέχουν μπόλικους. Όσο και να θεωρώ σωστή την κίνηση του κ. Πούτιν να ξαναζωντανέψει την Ρωσία και να την κάνει υπερδύναμη, οι μεθόδοι του, αλλά και οι στόχοι του παραμένουν πάντα ύποπτοι και αμφιλεγόμενοι. Τίποτα σωστό δεν μπορεί να βγει από την παρέμβαση τόσο των ΗΠΑ αλλά και της Ρωσίας στα Βαλκάνια. Εμείς δυστυχώς χάσαμε την ευκαιρία μας να γίνουμε πολιτικό κέντρο της περιοχής. Και σε αυτό φταίμε αποκλειστικά και μόνο εμείς. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τώρα πρέπει να αποδεχτούμε ότι συμβαίνει χωρίς καμία κίνηση. Η αναγνώριση του Κοσσόβου θα έπρεπε να έχει απασχολήσει την Ευρώπη περισσότερο. Οι ΗΠΑ δεν είναι φημισμένες για τις δημοκρατικές πολιτικές τους εκτός συνόρων, ούτε επαγγέλονται την ελευθερία, εκτός αν τους συμφέρει. Και πάλι επαναλμβάνω ότι ούτε η Ρωσία παίζει τον καλό των Βαλκανίων, για την ψυχή της Σερβίας. Έχει συμφέροντα και μάλιστα γερά στην περιοχή και την βολεύει να έχει υποτακτικούς στην περιοχή αυτή. Ερωτηματικό είναι οι κινήσεις της Κίνας η οποία θα αποτελέσει νομοτελειακά την υπερδύναμη της επόμενης γενιάς και η οποία για την ώρα ετοιμάζεται και δεν δίνει πολλές συνεντεύξεις. Όλοι την θέλουν για φίλο (εμπόριο), αλλά όλοι την κοιτάνε με μισό μάτι. Προσωπικά, δεν με αφορά η Δευτέρα Παρουσία και ούτε θεωρώ ότι η Αμερική αποτελεί τον Διάβολο της Ελλάδος. Η κατάσταση δεν θα ήταν καλύτερη στην Ελλάδα με οποιοδήποτε κομμουνιστικό καθεστώς (θα ήταν μάλλον χειρότερα). Είναι εύκολο να κατηγορείς μία χωρά για όλα τα χάλια σου, ενώ φταίνε μόνο για μερικά. Αλλά είναι επίσης εύκολο να εθελοτυφλείς και να μην παρατηρείς ότι οι μεγάλοι έχουν αρχίσει να αναμετρούν δυνάμεις, έστω και σε διπλωματικό επίπεδο. Και τα Βαλκάνια, έχουν ιστορία σε καυγάδες. Λύσεις απλές υπάρχουν πάντα. Το κακό είναι ότι συνήθως οι απλές λύσεις είναι και λάθος. Το χειρότερο είναι ότι οι σωστές λύσεις θέλουν σοβαρή πολιτική με συνέχεια και, μερικές φορές, το τσαγανό να πεις όχι. Και να θέτεις και βέτο, αν έχεις βέβαια σκεφτεί σωστά πως θα παιχτεί η παρτίδα σκακιού μετά από αυτό και δεν το κάνεις για εντυπωσιασμό και ψηφοθηρικούς λόγους.

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008

Ήχοι

Το ούτι του καθηγητή μου να παίζει τζαζ.

Ο Μάλαμας να παίζει δημοτικά.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντινου να γρατζουνάει τις φωνητικές χορδές.

Ο Canon D του Pachabel.

Η Montserrat να τραγουδάει Hijo De La Luna.

Η πρώτη μου επίσκεψη σε όπερα. Η Κάρμεν επί σκηνής.

Η μάνα μου να τραγουδάει κλέφτικα της Ορεινής Μεσσηνίας.

Ο Χατζιδάκις να απαγγέλει.

Ο Θεοδωράκης να παθιάζεται.

Η γιαγιά μου να τραγουδάει σκωπτικά της Μυτιλήνης.

Ο πατέρας μου να μου διδάσκει Αγγλικά.

Οι Κατσιμιχαίοι με το Υπόγειο.

Η απόλυτη ησυχία όταν πέφτει το ρεύμα της ΔΕΗ.

Don’t you hear that terrible screaming all around us, that screaming that men call ‘silence’
Από την ταινία Κάσπαρ Χάουζερ

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

Ο υπερμέγιστος

Εδώ και πολλά χρόνια, μαλώνω συνεχώς με την μάνα μου για το αλάθητο του Θεοδωράκη. Εγώ συνεχώς επιμένω και λέω ότι η συνεργασία με την ΝΔ ήταν λάθος όπως και κάποιες κινήσεις εναγκαλισμού από την εκκλησία (που χρησιμοποιήθηκαν από την τελευταία για προβολή της δικής τους ατζέντας. Η απάντηση που παίρνω είναι ότι ο Θεοδωράκης ποτέ δεν άνηκε πουθενά, γιατί είναι πολύς για να χωρέσει σε οποιαδήποτε συνομοταξία, σε οποιοδήποτε καλούπι και σε οποιαδήποτε μικροπολιτικά παιχνίδια. Είναι απλά ο υπερμέγιστος Θεοδωράκης. Ένα βαθιά πολιτικό ον που βλέπει πιο πάνω από κόμματα και εξουσίες. Ο Θεοδωράκης δεν είναι ουτε ΚΚΕ ούτε ΣΥΝ, ούτε βεβαίως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ο Θεοδωράκης είναι η αριστερά, όπως την οραματιζόμαστε όλοι μας. Μία αριστερά μακριά από μικρότητες, τσιτάτα, ποσοστά στις εκλογές και αδιέξοδα. Μία αριστερά που κάνει το καθήκον της: ΜΙΛΑΕΙ, προτείνει λύσεις, μάχεται και ονειρεύεται. Βλέπει το μέλλον. Για αυτό και το χθεσινό γράμμα που διαβάστηκε στην εκπομπή του κου Λαζόπουλου είναι μια σφαλιάρα. Είναι λίγες οι φορές που η διανόηση της Ελλάδος κατάφερε να μιλήσει. Αλλά η κίνηση του Θεοδωράκη θα έπρεπε να έχει συνέχεια. Σε μία χώρα σε κρίση, τις λύσεις ποτέ δεν τις δίνουν οι εθνικιστές τύπου ΛΑ.ΟΣ, αλλιώς είναι ήδη αργά. Δεν έχω δει ειδήσεις, αλλά πολύ αμφιβάλλω αν θα αναφερθεί κάποιο κανάλι στην επιστολή αυτή. Τα κανάλια συνεχίζουν να μας φορτώνουν με ανοησίες, φοβίες και αποπροσανατολισμό. Δυστυχώς ο κος Θεοδωράκης είναι απελπιστικά μόνος στο έργο του. Πλην της πορείας, πριν από δύο εβδομάδες, ανθρώπων της τέχνης, οι διανόηση στην Ελλάδα απουσιάζει. Μάταια προσπαθούν μεμονωμένοι όπως ο κος Γιανναράς από την Καθημερινή να δώσουν ενα στίγμα. Το μέσο έχει γίνει δυνάστης. Η τηλεόραση και ο τύπος (ραδιόφωνο και εφημερίδες), λειτουργούν σε υπηρεσία, με συγκεκριμένους στόχους και καμία ελευθερία. Για αυτό και έχει τεράστια σημασία να μιλάει ο Θεοδωράκης για την πραγματικότητα. Γιατί είναι λίγοι που τολμούν να μιλήσουν. Είναι πολλοί που έχουν κάτσει σε μία γωνιά με το κόκκαλο που τους πετάξανε οι εξουσίες για να τους βουλώσουν το στόμα. Και ντροπή τους, γιατί με το κόκκαλο αυτό ξεπουλήσανε την ψυχή τους. Και για αυτό και είναι τελικά ο Μίκης Θεοδωράκης υπερμέγιστος. Γιατί συνεχίζει να δημιουργεί, να αντιπαλεύει την παρακμή και να προτείνει λύσεις και διεξόδους. Θα τις ακολουθήσουμε;

Τέλος στην προδοσία και στην ασχήμια

Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, δηλαδή ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο μελλοντικός πρόεδρος, η κολοσσιαία πολεμική μηχανή έχει ήδη μπει μπροστά με στόχο την εξόντωση όλων όσων θεωρεί εχθρούς της ακόμα και αυτών όπως η Ελλάδα που δεν υπακούνε τυφλά της εντολές της. Ιράν, Κορέα, Αραβικός κόσμος νέοι υποτελείς και φυσικά άμεσα η Ρωσία και στο βάθος η Κίνα. Μετά θα έρθει η σειρά των "ατάκτων" της Νότιας Αμερικής, ένας νέος θανάσιμος κίνδυνος πολυπρόσωπος, πολυπλόκαμος σαν χταπόδι κάνει αργά αλλά σταθερά την εμφάνισή του στο προσκήνιο της παγκόσμιας ιστορίας. Σημερινός στόχος είναι τα Βαλκάνια, με κύριο σύμμαχο την "Μεγάλη Αλβανία" ξεκινώντας από το Κόσοβο με συνεργάτες τους υπεύθυνους για μαζικές δολοφονίες UCK. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, γεγονός πρωτοφανές για την χώρα μας, μερικοί "επιστήμονες" επέλεξαν το αμφιθέατρο του Παντείου Πανεπιστημίου για να αναπτύξουν δημόσια υποστήριξή τους σε ένα βασικό αίτημα της "Μεγάλης Αλβανίας" την κατάκτηση της Ηπείρου έως την Πρέβεζα με την δικαιολογία ότι ανήκει στην Αλβανική Τσαμουριά απ' όπου τους έδιωξαν με εγκληματικές πράξεις οι Έλληνες. Ασφαλώς πρόκειται για οργανωμένη προβοκάτσια των ΗΠΑ ώστε να μελετηθούν οι δικές μας αντιδράσεις και να προπαρασκευαστεί ψυχολογικά η εδαφική επέκταση της Αλβανίας μετά το Κόσοβο και σε ένα μεγάλο τμήμα των αλβανόφωνων περιοχών των Σκοπίων και ακολούθως και σε δικά μας εδάφη. Από την άλλη μεριά η σύμπλευση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ στο Κόσοβο που έσπευσε πρώτη αυτή να το αναγνωρίσει προετοιμάζει το έδαφος για πονηρά σχέδια σε βάρος της χώρας μας, με βάση όχι μόνο το Αιγαίο και την Κύπρο αλλά και την Μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη που ακολουθώντας το παράδειγμα του Κοσόβου μπορεί να διεκδικήσει τη δική της ανεξαρτησία. Η ηγεσία των Σκοπίων φαίνεται να γνωρίζει από πρώτο χέρι τα σχέδια των ΗΠΑ και γι' αυτό δείχνει αυτή την αλαζονική αδιαλλαξία. Και πράγματι σε αυτή τη φάση συμπορεύονται με την πολιτική που εκθέσαμε. Όμως, τι θα κάνουν όταν ξεκινήσει η επόμενη φάση της φιλοαλβανικής τακτικής οπότε το κρατίδιό τους θα κοπεί στη μέση. Γιατί θα πρέπει να γνωρίζουν τόσο αυτοί όσο και οι ΗΠΑ ότι μπορούν να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες όμως φυλετικά είναι Σλάβοι και ως εκ τούτου κατατάσσονται ουσιαστικά στη χωρία των εχθρών των ΗΠΑ μαζί με τη Ρωσία τη Σερβία αλλά και την Βουλγαρία που και αυτή δεν πρέπει να έχει αυταπάτες. Έτσι γυρίζοντας σε 'μας τους Έλληνες θα πρέπει να δούμε ότι η κατάσταση όντως εξελίσσεται όπως εξελίσσεται είναι παραπάνω από τραγική. Δεδομένου ότι οι Αμερικανοί δεν πείθονται πια από τις όσες υποκλίσεις και αν κάνουν απέναντί τους οι ποικιλόμορφες αμερικανόφιλες ηγεσίες και αυτό γιατί φοβούνται και μισούν το λαό μας για τον οποίο είναι βέβαιοι ότι στη μεγάλη του πλειοψηφία απορρίπτει τα φιλοπόλεμα σχέδιά τους και γι' αυτό θέλει να μας τιμωρήσει με κάθε τρόπο. Εκτός και αν αποφασίσουμε όλοι μαζί να γονατίσουμε και να φιλήσουμε τα πόδια τους παίρνοντας όρκους ότι από εδώ και στο εξής θα ήμαστε καλά παιδιά και πειθήνια όργανα στην όποια πολιτική τους, όμως αφού το παιχνίδι είναι έτσι και αλλιώς για εμάς χαμένο τότε ας πέσουμε με το κεφάλι ψηλά. Ας μην περιμένουμε βοήθεια από πουθενά ούτε έχουμε συμμάχους. Είμαστε εμείς και εμείς. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να είμαστε τουλάχιστον ωραίοι, περήφανοι και γιατί όχι χαρούμενοι αφού θα έχουμε πάρει τη μεγάλη απόφαση να γίνουμε όλοι μας μια γροθιά ενωμένοι μπροστά στην προδοσία και την ασχήμια που χτυπάει την πόρτα μας, γιατί είναι προδοσία η αναγνώριση του Κοσόβου χωρίς την έγκριση της Διεθνούς Κοινότητας του ΟΗΕ δηλαδή μιας επαρχίας που από αιώνες αποτελεί τμήμα της Σερβίας, και τι θα νοιώθαμε εμείς αν μεθαύριο έπαιρναν με το έτσι θέλω την μισή Κύπρο, τη Θράκη ή την Ήπειρο. Όπως είναι ασχήμια να ανεχόμαστε να μας περιφρονούν και να μας υβρίζουν οχυρωμένοι κάτω από τα σκέλια των Αμερικανών οι Σκοπιανοί και εμείς να τους παρακαλάμε και να ζητάμε μεσολάβηση των Αμερικανών χάνοντας κάθε μέρα πιο πολύ την αξιοπρέπειά μας και την υπερηφάνειά μας. Ας κλείσουμε τα σύνορα ας σταματήσουμε τις διπλωματικές και οικονομικές μας σχέσεις και ας τους αφήσουμε να αυτοαποκαλούνται όπως θέλουν κοροϊδεύοντας τους εαυτούς τους. Οφείλουμε να περάσουμε και από αυτή τη νέα δοκιμασία με το κεφάλι ψηλά. Μπορεί να υποφέρουμε όμως το ζητούμενο για μας είναι να παραμείνουμε Έλληνες. Και θα παραμείνουμε Έλληνες. Ας μην ξεχνάμε από πόσες σκληρές δοκιμασίες περάσαμε ως τώρα όμως στο τέλος πάντα βγήκαμε νικητές. Το ίδιο θα συμβεί και στο μέλλον.

Μίκης Θεοδωράκης

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008

Εικόνες...

Τα σύνορα από τις ταινίες του Αγγελόπουλου.

Το μαρτύριο από τον Τελευταίο Πειρασμό.

Η σκιές του Όρσον Γουέλς.

Το σταυροδρόμι από το Τάιτους με τον Άντονι Χόπκινς.

Τα σιτάρια που χορεύουν από το Κάσπαρ Χάουζερ.

Η όμορφη Αμερική από το Χορεύοντας με τους Λύκους.

Το σκοτεινό γραφείο του Νονού.

Το βλέμμα του τρελού αυτοκράτορα στο ΡΑΝ.

Ο Σολωμός να περιφέρεται αγοράζοντας λέξεις. Η λεξη "ξενίτης, ο ξένος στον τόπο του".

Το βλέμμα του δολοφόνου από το Μ του Φριτζ Λανγκ.

Τα μαθηματα ασυμμετρίας από την κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας.

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008

Δημόσια δυσλειτουργία

Κάθε φορά που πρέπει να αντιμετωπίσω τη Λερναία Ύδρα του Δημοσίου, προετοιμάζομαι καταλλήλως. Το προηγούμενο βράδυ, βγαίνω έξω, διασκεδάζω, πίνω το ποτό μου. Το επόμενο πρωί, σηκώνομαι νωρίς, κάνω ένα ζεστό μπάνιο, ξυρίζομαι και χτενίζω επιμελώς τα μαλλιά μου. Το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό, γιατί αποτελεί και ένα πρότυπο μνημόσυνο. Ξέρω ότι πολλά από τα αδέρφια πάνω στο κεφάλι μου θα χαθούν με το που μπω μέσα στην οποιαδήποτε υπηρεσία. Όταν ποια είμαι έτοιμος και αφού αυτομαστιγωθώ, για να τιμωρήσω τον εαυτό μου που αποφάσισα να γίνω ελεύθερος επαγγελματίας, βγαίνω να συναντήσω το θεριό. Οι δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα αποτελούν ένα ειρωνικό αστείο. Όταν ακούς την λέξη υπηρεσία, φαντάζεσαι κάτι που βοηθάει τον κόσμο. Που σου παρέχει λύσεις και προτάσεις για τα καθημερινά προβλήματα. Όταν όμως βάζεις μπροστά την λέξη "δημόσια" απογειώνεται η έννοια. Με την νέα αυτή προσθήκη, είσαι σίγουρος ότι τη δουλειά σου δεν πρόκειται να την κάνεις. Με το που μπαίνεις σε μία δημόσια υπηρεσία, σε πιάνει δέος από την οργάνωση και την εργατικότητα. Οι μέλισσες δεν πιάνουν μπάζα μπροστά τους. Ένας μιλάει στο τηλέφωνο. Ο άλλος πιο δίπλα κοιτάει με νόημα το παράθυρο. Λες να πηδήξει αναρωτιέσαι και ετοιμάζεσαι να βγάλεις το κινητό, για να βγάλεις φωτογραφία. Λίγο πιο δίπλα, δύο άξια τέκνα της Ψωροκώσταινας μαζεύουν λεφτά για να αγοράσουν κουλούρια. Και αρχίζει η γυμναστική. Μετά από ένα κουραστικό ημίχρονο πάνω κάτω στις σκάλες, μαζεύεσαι και ετοιμάζεις το σχέδιο δράσης για το δεύτερο ημίχρονο. Ο χρόνος λιγοστεύει και ο καιρός γαρ εγγύς που θα την κάνουν όλοι οι υπάλληλοι για τα σπίτια τους. Μαζεύεις τα χαρτιά, βάζεις τις τελευταίες πινελιές και οδεύεις σαν τον Αντώνιο μετά από την κατάκτηση της Αλεξάνδρειας. Αλλά φευ, η πόρτα είναι κλειδωμένη. Που είναι ο κ. Διευθυντής, ρωτάς όλο αγωνία, ενώ από μέσα σου κάτι σπάει. Νιώθεις κρύο ιδρώτα να σε περιλούζει, ενώ οι τρίχες από το κεφάλι σου παίζουν τις Σουλιώτισσες. Έχει βγει λίγο έξω σου λένε και νιώθεις καλύτερα. Πότε θα επιστρέψει ρωτάς όλο αφέλεια και νιώθεις ήδη μαλάκας. Δεν δοκιμάζετε καλύτερα άυριο. Κοιτάς την ώρα, είναι 12:15 και ξαφνικά νιώθεις τόσο μόνος σε αυτή την χώρα. Νιώθεις απελπιστικά μόνος που κάθεσαι και προσπαθείς να δημιουργήσεις σε μία χώρα που το δημόσιο αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο στην δημιουργία.

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα, (Η αποδόμηση της Ευρώπης)


Η Σερβία αποτελεί το τελευταίο θύμα της Μήδειας-Ευρώπης. Η Ευρώπη συνεχίζει να τρώει τα παιδιά της και να γκρεμίζει πέτρα-πέτρα το Ευρωπαϊκό όνειρο της μίας χώρας με κοινά σύνορα. Αντί να πηγαίνουμε προς μία ενωμένη Ευρώπη, οι Ευρωπαίοι ηγέτες καταφέρνουν να κατακερματίζουν τις χώρες και να φουντώνουν παλιά πάθη και εχθρότητες. Με τον βιασμό, για μία ακόμη φορά, της Σερβίας, η Ευρώπη την χάνει για να κερδίσει τι; Το Κόσσοβο. Για μία ακόμη φορά, η Ευρώπη δείχνει ανέτοιμη να καθορίσει την μοίρα της. Αφήνεται έρμαιο των εγκάθερτων των Η.Π.Α. και του μόνιμου Αλκιβιάδη της Ευρώπης την Αγγλία. Μία χώρα που δεν θέλει να ανήκει στην Ευρώπη, αλλά θέλει να αποφασίζει για την Ευρώπη. Οι κινήσεις της Ευρώπης στο θέμα της Σερβίας, θα απομονώσει την Σερβία, θα την κάνει να γυρίσει την πλάτη της στην Ευρώπη και να στραφεί στον μόνιμο αγαπητικό των Βαλκανίων, τη Ρωσία. Οδεύουμε πάλι σε καταστάσεις ψυχροπολεμικές; Το σίγουρο είναι ότι αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη λείπει το ευρωπαϊκό όραμα. Ηγέτες-τεχνοκράτες και διαχειριστές της εξουσίας που αδυνατούν να διαχειριστούν το σημαντικότερο λόγο ύπαρξης της Ευρώπης. Την πιθανή συνύπαρξη των λαών για να αποφευχθούν τα λάθη του παρελθόντος. Αλλά για να λειτουργήσει η μία Ευρώπη, πρέπει να βρεθεί ο ηγέτης που θα μπορέσει να οδηγήσει και να δείξει τον δρόμο για μία Ευρώπη που θα προσπαθήσει να διατηρήσει την μόνιμα εύθραυστη ισορροπία δυνάμεων σε αυτή την γωνιά του κόσμου. Διαβάζοντας τους Βίους του Πλούταρχου μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο Λυκούργος. Ένας άνθρωπος που έγινε γνωστός γιατί ήταν ηγέτης με όραμα. Βρήκε μία κοινωνία στην απαρχή της και δημιούργησε μία κοινωνία που άφησε ιστορία. Στο πρόσωπο του Λυκούργου, η κοινωνία της Λακεδαίμονας βρήκε έναν ηγέτη από τον οποίο πρόθυμα δέχονταν να διακυβερνηθούν, έναν νομοθέτη στον οποίον εμπιστεύονταν το πιο πολύτιμο αγαθό τους, την ατομική ελευθερία τους. Ο Λυκούργος τους απέδειξε με τις αποφάσεις του ότι μπορούσαν να καταφέρουν πολλά αν λειτουργούσαν σαν ένα σώμα, αν κατάφερναν να ξεπεράσουν το στενά ατομικό τους συμφέρον. Δυστυχώς Λυκούργο δεν έχουμε στην Ευρώπη. Όσο τα χρόνια περνάνε από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ηγέτες της Ευρώπης ξεχνάνε πως γονάτισε όλη η Ευρώπη και πόσο λαβωμένες βγήκαν οι χώρες από τις καταστροφές του Πολέμου. Ο τελευταίος των ηγετών της Ευρώπης, ο Σιράκ, άφησε πίσω του κενό δυσαναπλήρωτο. Η Γερμανία του Σρέντερ είχε ήδη ξεφύγει από την πορεία που είχαν χαράξει οι πριν από αυτόν καγκελάριοι. Μένει να δούμε αν η κα Μέρκελ, έχει μάθει αρκετά από την τύχη της Αν. Γερμανίας. Αν η Ευρώπη αφεθεί στην κυριότητα πολιτικίσκων όπως ο Σαρκοζί, ο Σολάνα, ο Μπαρόζο, ο Μπλερ και ο Μπερλουσκόνι, τότε το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης, είναι δυσοίωνο. Μένει να δούμε αν ο τωρινός παγετός της Ευρώπης, θα καταστρέψει το κλαδί ελιάς που τα τελευταία 50 χρόνια αναζητεί ιδιοκτήτες.

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

Μοναξιά, χιλιάδες ψυχές

Η μοναξιά είναι το μοναδικό συλλογικό όργανο κοινής αποδοχής και δημοκρατικών αντιλήψεων. Είμαστε μόνοι μας από αντίληψη, από άποψη ζωής ή και από έλλειψη άποψης. Η μοναξιά είναι η μόνη απόδειξη ότι το μέσο και εικόνα δεν διαμορφώνει. Από παντού, οι εικόνες μας υποβάλλουν σε μία ζωή γεμάτη παρέα και συντροφικότητα. One world, one mind. Κολοκύθια. Ο καθένας είμαστε όλο και πιο πολύ στην κοσμάρα του. Λιγοστοί οι άνθρωποι που μας καταλαβαίνουν, ή μαλλον λιγοστοί οι άνθρωποι που έχουν τις αντοχές να αντέξουν τα προβληματά μας. Τα προβλήματα πολλά, το άγχος περισσότερο. Βγαίνεις, κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι σου σε όσα λέει ο άλλος και από μέσα σου νιώθεις ότι βγήκες έξω γιατί είσαι υποχρεωμένος. Και στην συζήτηση απάνω βγαίνει στην επιφάνεια η πρωτοξάδερφη της μοναξιάς. Η αμήχανη σιωπή. Οι χαριεντισμοί, οι αμπελοφιλοσοφίες και οι κοινωνιοπαπαρολογίες έχουν τελειώσει και έχει έρθει η κρίσιμη καμπή. Θα ειπωθεί καμιά αλήθεια, θα ανοιχτούμε στον διπλανό μας ή θα κιοτέψουμε; Κιοτεύουμε. Η πολύχρονη έκθεσή μας στην προπαγάνδα της "παρέας", μας έχει κάνει να ντρεπόμαστε για την μοναξιά μας. Σιωπούμε, ανάβουμε τσιγάρο και σηκώνουμε το ποτήρι με το ουίσκι. Γιατί;

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Γούντυ Άλλεν και Κουροσάβα, φάτε χώμα.

Οι μέρες απεργίας των δημοσιογράφων είναι οι καλλίτερες μέρες τηλεόρασης. Μέρες ηρεμίας, ταινιών που καλλούνται να αναπληρώσουν τις πολύωρες εκπομπές γαβγίσματος και πολιτικού εξευτελισμού. Βλέποντας το πρόγραμμα αναρωτιέμαι γιατί πρέπει όλες οι καλές ταινίες να παίζονται μετά τις 12 τα μεσάνυχτα. Πόσοι πραγματικά προτιμούν να δούν το Ραντεβού στα Τυφλά από τον "Άνθρωπο της βροχής"; Γιατί πρέπει να παίζονται ταινίες όπως το Dersu Uzala και ο Βυσσινόκηπος τα μάυρα τα μεσάνυχτα; Είναι πιο ενδιαφέρουσες ή πιο αστείες οι δήθεν κωμικές σειρές των καναλιών ώστε να εξοστρακίζονται από τα κανάλια ταινίες όπως το Annie Hall (η υπέρτατη ταινία για το πρώτο ραντεβού) και ο Ροζ Πάνθηρας στις 2 το πρωί. Ποιος θέλει να βλέπει αναμασσημένες σειρές με τρύπες στα σενάρια που κάνουν το ελβετικό τυρί να μοιάζει με φρούριο; Κακόγουστα αστεία, κοινότυπες ατάκες, κονσερβοποιημένο γέλιο και προχειρότητα.

Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα, (Ο θεός να βάλει το χέρι του)

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα,
εχω βαρεθεί να πιάνω βιβλία και τελειώνοντάς τα να μου μένει ένα αίσθημα κενού. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε έπιασα βιβλίο στα χέρια μου το οποίο να με ενθουσίασε. Ο Salinger λέει δια μέσου του ήρωά του στο Catcher in the Rye (Φύλακας της σίκαλης ελληνηστί και με πλήρη μεταφραστικό βιασμό) ότι ξέρεις ότι ένα βιβλίο είναι καλό, όταν γυρνώντας την τελευταία σελίδα θέλεις να πάρεις τηλέφωνο τον συγγραφέα και να του μιλήσεις. Μην παρασυρόμαστε βέβαια. Με τα περισσότερα βιβλία της σήμερον, θέλεις να πάρεις τηλέφωνο, αλλά για να ρωτήσεις τον/την συγγραφέα (στην Ελλάδα είμαστε ότι δηλώνουμε), τι στο διάολο σκεφτότανε όταν αποφάσιζε ότι ναι θα εκδώσω βιβλίο. (Βέβαια θα μου πεις ρε καραγκιόζη εσένα ποιος σου είπε ότι μπορείς να γράφεις αρλούμπες σε μπλογκ. Και θα έχεις δίκιο.) Κάποιος μου έδωσε τις προάλλες να διαβάσω ένα βιβλίο με τίτλο "Το Τέλος του Εφιάλτη". Ναι για εκείνον τον Αρτέμη Μάτσα της αρχαιότητας που έδωσε στεγνά τους Λακαιδεμόνιους στους Πέρσες. Το βιβλίο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κόμιξ με τις περιπέτειες του Ντόναλτ ντακ. Παντελής έλλειψη φαντασίας (ή μάλλον περισσότερη φαντασία σιαθέτουν τα Μίκυ Μάους), στεγνό γράψιμο (σχεδόν λακωνικό, αν πιάνετε το ειρωνία) και μία ιστοριογραφία που περισσότερο θυμίζει σενάριο παρά βιβλίο. Αυτό δυστυχώς είναι η κατάρα της μοντέρνας μυθιστορηματογραφίας. Παρασυρμένοι από την επιτυχία βιβλίων όπως Χάρι Πότερ και Κωδικός Ντα Βίντσι, όλοι οι συγγραφείς νομίζουν ότι έχουν βρει τη συνταγή. Βάλε λίγο μυστήριο, καμιά μυστική οργάνωση, το καλό να θριαμβεύει και έχεις έτοιμη την σούπα. Το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο με πολύ καλή πρώτη γεύση και μία στυφνή ή και ανύπρακτη επίγευση. Βιβλία που βασίζονται περισσότερο σε μία καλή διαφημιστική καμπάνια παρά σε μία γερή πλοκή και σε σωστή εμβάθυνση χαρακτήρων.

Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα, (τελικά τι είναι η πατρίδα μας;;)



Αγαπημένη μου Δουλτσινέα,
ζούμε ο καθένας την δικιά μας Ελλάδα. Την διαμορφώνουμε και την χειραγωγούμε σαν ειναι μόνο δικιά μας. Για κάποιο ακατάληπτο λόγο όλοι μας έχουμε την φαντασιοπληξία ότι η χώρα μας είναι μόνο δικιά μας. Είμαι σίγουρος ότι και οι Χρυσαυγίτες, αλλά και οι Αναρχοαυτόνομοι που συγκρούστηκαν στο κέντρο της Αθήνας είχαν την ίδια πεποίθηση στο μυαλό τους. Ότι η χώρα είναι δικιά τους και αυτό τους δίνει το δικαίωμα να καταστρέφουν την Αθήνα στο όνομα κάποιας ιδεολογίας. Βέβαια, τα παλικάρια των ΜΑΤ, πιστεύουν το ίδιο. Μόνο και που οι τρεις μαζί πιστεύουν ότι μόνο αυτοί αξίζουν να ζουν σε αυτή τη χώρα. Και ως εκ τούτου ότι οι άλλοι δεν θα έπρεπε (για χάριν συντομίας δεν θα μπω στο θέμα γιατί στην επίθεση κατά των αναρχοκομμουνιστών συμμετείχαν δίπλα δίπλα, στο ίδιο μέτωπο, οι ακροδεξιοί με τα ΜΑΤ. Αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης). Το πρόβλημα όμως αυτό δεν παρατηρείται μόνο στους ακροδεξιούς και τους αναρχοαυτόνομους. Ο καθένας μας, δυστυχώς, κουβαλάει την ίδια σβέλλα στον εγκέφαλό του. Ο κάθε ανόητος που πετάει το τσιγάρο του στο δρόμο, ενώ στα 2 μέτρα έχει κάδο είναι επίσης συνυπεύθυνος. Η κυρία που αφήνει τον κοπρόσκυλό της να αφήνει τα ντιζαϊνάτα κακάκια του στην παιδική χαρά και δεν τα καθαρίζει είναι επίσης υπεύθυνη. Ο ανεγκέφαλος που φαρμακώνει τα κατοικίδια του γείτονα είναι επίσης επέυθυνος. Αλλά και οι απολίτιστοι κύριοι και κυρίες που πολιτεύονται είναι και αυτοί υπεύθυνοι. Βέβαια είναι άδικο να εξισώνεις τα παραπάνω εγκλήματα. Έχουν όμως όλα τους την ίδια ρίζα. Την βαθιά πεποίθηση ότι εγώ είμαι Έλληνας και μου ανήκει αυτή η χώρα. Και μέσα από την αυτή την βαθιά πεποίθηση της ατομικής μοναξιάς-ιδιοκτησίας πηγάζουν μερικά από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας μας. Από αυτή την πεποίθηση και με την σύμπραξη της εθνικής μας γαϊδουριάς προχωράμε εδώ και πολλές δεκαετίες από το κακό στο χειρότερο. Βλέπουμε την πατρίδα σαν μία οντότητα που έχουμε τη δυνατότητα να ασελγούμε πάνω της ποικιλοτρόπως και καθ' όλην την διάρκεια του χρόνου, αρκεί να τη "τιμάμε" σε εθνικές επετείους (ΓΙΟΥΡΟ 2004, 25η Μαρτίου, 28η Οκτωβρίου) καθώς και με ξεσπάσματα εθνικιστικού παροξυσμού. Η πατρίδα μας είναι η καθημερινότητά μας. Η πατρίδα μας είναι να σπρώχνεται ένα μικρό παιδί στις ρόδες ενός λεωφορείου για να προλάβουνε να ανέβουν πρώτοι πάνω. Πατρίδα μας είναι και οι απάνθρωποι οικοπεδοφάγοι-εμπρηστές που ρίξανε σε πένθος όλη τη χώρα το καλοκαίρι. Πατρίδα μας είναι η λοβιτούρα των επιτηδείων εξουσιαστών. Πατρίδα μας είναι να τρώνε ξύλο οι συνταξιούχοι από τα ΜΑΤ. Αλλά πατρίδα μας είναι και η Όμορφη Πόλη του υπερμέγιστου. Πατρίδα μας είναι και οι νέοι που αντιστέκονται. Πατρίδα μας είναι και οι Κοσκωτάδες, οι αριβίστες, εδρανόβιοι, μόνιμα μετεξέτασταίοι πολιτικοί μας, οι ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι, οι ξεφτιλισμένοι συνδικαλιστές, η καλολαδωμένη και φακελόβια δημόσια διοίκηση. Αλλά να σας πω κάτι...

Η Ελλάδα είναι ερωτική σαν τον Καβάφη, λαμπερή σαν τον Ελύτη και κοσμοκαλόγερος σαν τον Παπαδιαμάντη. Αποτελεί μία Μαρίνα των Βράχων, μία Αλεξάνδρεια, αλλά και μία Φόνισσα, ανάλογα με τον ποιον ρωτήσεις. Είναι ποιητική και πονεμένη σαν στίχος του Ρίτσου, αγαπημένη σαν τραγούδι του Θεοδωράκη. Είναι παιχνιδιάρικη σαν την μουσική του Χατζιδάκι και σόβαρη σαν μουσική άσκηση του Σκαλκώτα. Είναι τραγελφική σαν ποίημα του Σουρή, αναρχοαυτόνομη σαν κείμενο του Σκαρίμπα αλλά και σοβαρή σαν κείμενο του Καζαντζάκη.

Τελικά, ξέρετε ποιό είναι το θέμα; Ότι 1/10 των συμπατριτών μας βλέπουμε το κανάλι ομβρίων της φωτογραφίας και θέλουμε να το καθαρίσουμε και 9/10 το βλέπουμε και θέλουμε να ρίξουμε και άλλα σκουπίδια μέσα. Μαντέψτε ποιος κερδίζει συνήθως.

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2008

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα, (Αλλού κοιτάω εγώ, αλλού ο διπλανός μου)

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα,
Μισή ώρα κοίταζα την λευκή κόλλα της οθόνης και δεν μπορούσα να βγάλω από μέσα μου κάτι να σου γράψω. Δεν ξέρω αν τα έμαθες, στην ταπεινή Ψωροκώσταινα, δεν υπάρχουν προβλήματα. Ζούμε την ουτοπία που τόσοι και τόσοι χλεύασαν. Αμα κοιτάξεις τις ειδήσεις από ραδίου, εφημερίδας και τελεόρασης η χώρα έχει τόση βαρεμάρα που ασχολείται με έναν γενικό που έπεσε. Κάποιοι καλοί κύριοι που ενδιαφέρονται για την ενημέρωση όχι μόνο την δικιά μας αλλά και του λογαριασμού τους, τον είχαν βγάλει κάτι αναμνηστικά βίντεο ενώ ο γενικός ήταν στο σπίτι του με μία καλή του φίλη και παίζαν το γιατρό. Μετά ο γενικός σκόνταψε πάνω στα αισθήματά του και έπεσε από τον τέταρτο όροφο. Έζησε όμως.Έτσι ξεχάσαμε ότι κάποιοι άλλοι καλοί κύριοι βοήθησαν ώστε να καθαριστούν τα ταμεία ενός μωσειακού είδους του ταμείου ασφάλισης. Και αρχίσαμε όλοι να αναλύουμε το περιεχόμενο της ταινίας. Μερικοί είπαν ότι ήταν μικρού μήκους, ενώ άλλοι είπαν ότι υπήρχε και μία εκδοχή της ταινίας με όλο το υλικό όπως το ήθελε ο σκηνοθέτης. Πάντως τόση ανάλυση και συζήτηση για ταινία δεν έχει γίνει ούτε για τον Πολίτη Κέην. Όλοι μιλήσαν για ρεσιτάλ ηθοποιίας αν και κανείς δεν παραδεχότανε ότι έχει δει την ταινία. Ορκίστηκαν και ξαναορκίστηκαν σε ότι έχουν ιερό και αφού κατάφεραν να βγουν μέσα από το λάκκο με τα σκατά πιο καθαροί από αποστειρωμένες γαλοπούλες άρχισαν να ψάχνουν ποια εταιρία είχε πάρει πρώτη τα δικαιώματα για την προώθηση της ταινίας. Και έχει αρχίσει ένα γαϊτανάκι που δεν αφήνει κανένα άλλο νέο να ακουστεί από τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης. Και κανείς δεν αναφέρει τον ύστατο αγώνα που δίνουν μερικοί θαρραλέοι να σταματήσουν τις μονοκατοικίες που ξεφυτρώνουν μέσα από τις στάχτες των καμμένων δασών του καλοκαιριού. Και ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται ποσά και να πετάγονται τα ποσά αυτά στον αέρα σαν βεγγαλικά. Και τα αναφέρουν τα ποσά αυτά σαν να μιλάμε για τσίχλες. 5 εκατομμύρια ο ένας, 22 εκατομμύρια ο άλλος, λες και είναι στραγάλια. Και ο βασικός μισθός είναι για κάποιους άπιαστο όνειρο. Και η κοινωνία μας έχει παράγει μία γενιά ανασφάλιστων που προσπαθεί να ζήσει και να κάνει οικογένεια με 700 ευρώ. Και εμείς ασχολούμαστε με τους βάρβαρους. Και αντέχουμε (;;). Και η παρακμή γύρω, μας σφίγγει σαν μέγγενη. Και η υποκουλτούρα και η έλλειψη παιδείας μας έχει γίνει καθημερινότητα. Και ο διπλανός μας γίνεται όλο και πιο ξένος. Και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας να γίνουν αριβίστες. Και αποκαλούμε όποιον ακολουθεί τους νόμους μαλάκα. Και μας κοροϊδεύουν. Και το δεχόμαστε. Και οι διανοούμενοι σιωπούνε, αποχαυνωμένοι με τη θεσούλα τους σε κάποιο πανεπιστήμιο που τους εξασφαλίζει σύνταξη και γραμματέα και λίγη εξουσία. Και όσοι θέλουν να μιλήσουν σιωπούν γιατί δεν βρίσκουν μέσο να εκφράστούν. Και όσοι αρχίζουν να μιλάνε για το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η χώρα, η κοινωνία (εμείς δηλαδή) γίνεται γραφικός. Και οι εφημερίδες ασχολούνται με τα μικροπολιτικά. Και τα κανάλια ασχολούνται με τυχάρπαστους αριβίστες εξαρτημένους από την πρέζα της εξουσίας. Και τα ναρκωτικά βρίσκονται πια μέσα στα σχολεία από καιρό. Και η καρδιά ματώνει κάθε φορά που βρίσκομαστε στην Ομόνοια μετά τις 10. Και μαθαίνουμε να κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και να επιταχύνουμε το βήμα μας όταν ακούμε " Δώσε ρε φίλε κάτι. Να πάρω κάτι να φάω θέλω". Και οι νέοι δεν έχουν πια διεξόδους. Και οι πολιτικοί μας είναι όλο και πιο πολύ παχύδερμα που μιλάνε για τον "απλό πολίτη¨λες και είναι κάτι ξένο. Το βλέμμα του εκάστοτε βουλευτή όταν μιλάει για θέματα που αφορούν το 90% των πολιτών (συντάξεις, ακρίβεια, ανεργία) είναι τόσο αποστασιοποιημένο που διακρίνεις πίσω πίσω και μια σταγόνα απέχθειας. Και εμείς τους ακούμε και σιωπούμε. Σιωπούμε μόνοι. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι είναι αλήθεια. Ότι μας εμπαίζουν. Και ότι μας καθοδηγούν σαν τα πρόβατα και εμείς το δεχόμαστε. Ότι το ασφαλιστικό το ξεχάσαμε επειδή κάποιος αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Και όταν το θέμα αυτό άρχισε να θίγει κάποιους, το θέμα έφυγε από τα σκάνδαλα και πήγε στις προσωπικές σχέσεις δύο αλητών που έχουν σαν κύριο επάγγελμα να εκδίδουν (συν)ειδήσεις. Και μετά θα βρεθεί κάποιο άλλο θέμα να υποαπασχολήσει τον δημόσιο βίο. Και εμείς θα κοιτάμε με ανοιχτά τα μάτια και θα λέμε Ζήτω και Γεια.

Δουλτσινέα μου, η φωτογραφία είναι από το φαράγγι Βίκου με τον φίλο Γιώργο.