Ήχοι

Το ούτι του καθηγητή μου να παίζει τζαζ.

Ο Μάλαμας να παίζει δημοτικά.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντινου να γρατζουνάει τις φωνητικές χορδές.

Ο Canon D του Pachabel.

Η Montserrat να τραγουδάει Hijo De La Luna.

Η πρώτη μου επίσκεψη σε όπερα. Η Κάρμεν επί σκηνής.

Η μάνα μου να τραγουδάει κλέφτικα της Ορεινής Μεσσηνίας.

Ο Χατζιδάκις να απαγγέλει.

Ο Θεοδωράκης να παθιάζεται.

Η γιαγιά μου να τραγουδάει σκωπτικά της Μυτιλήνης.

Ο πατέρας μου να μου διδάσκει Αγγλικά.

Οι Κατσιμιχαίοι με το Υπόγειο.

Η απόλυτη ησυχία όταν πέφτει το ρεύμα της ΔΕΗ.

Don’t you hear that terrible screaming all around us, that screaming that men call ‘silence’
Από την ταινία Κάσπαρ Χάουζερ

Ο υπερμέγιστος

Εδώ και πολλά χρόνια, μαλώνω συνεχώς με την μάνα μου για το αλάθητο του Θεοδωράκη. Εγώ συνεχώς επιμένω και λέω ότι η συνεργασία με την ΝΔ ήταν λάθος όπως και κάποιες κινήσεις εναγκαλισμού από την εκκλησία (που χρησιμοποιήθηκαν από την τελευταία για προβολή της δικής τους ατζέντας. Η απάντηση που παίρνω είναι ότι ο Θεοδωράκης ποτέ δεν άνηκε πουθενά, γιατί είναι πολύς για να χωρέσει σε οποιαδήποτε συνομοταξία, σε οποιοδήποτε καλούπι και σε οποιαδήποτε μικροπολιτικά παιχνίδια. Είναι απλά ο υπερμέγιστος Θεοδωράκης. Ένα βαθιά πολιτικό ον που βλέπει πιο πάνω από κόμματα και εξουσίες. Ο Θεοδωράκης δεν είναι ουτε ΚΚΕ ούτε ΣΥΝ, ούτε βεβαίως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ο Θεοδωράκης είναι η αριστερά, όπως την οραματιζόμαστε όλοι μας. Μία αριστερά μακριά από μικρότητες, τσιτάτα, ποσοστά στις εκλογές και αδιέξοδα. Μία αριστερά που κάνει το καθήκον της: ΜΙΛΑΕΙ, προτείνει λύσεις, μάχεται και ονειρεύεται. Βλέπει το μέλλον. Για αυτό και το χθεσινό γράμμα που διαβάστηκε στην εκπομπή του κου Λαζόπουλου είναι μια σφαλιάρα. Είναι λίγες οι φορές που η διανόηση της Ελλάδος κατάφερε να μιλήσει. Αλλά η κίνηση του Θεοδωράκη θα έπρεπε να έχει συνέχεια. Σε μία χώρα σε κρίση, τις λύσεις ποτέ δεν τις δίνουν οι εθνικιστές τύπου ΛΑ.ΟΣ, αλλιώς είναι ήδη αργά. Δεν έχω δει ειδήσεις, αλλά πολύ αμφιβάλλω αν θα αναφερθεί κάποιο κανάλι στην επιστολή αυτή. Τα κανάλια συνεχίζουν να μας φορτώνουν με ανοησίες, φοβίες και αποπροσανατολισμό. Δυστυχώς ο κος Θεοδωράκης είναι απελπιστικά μόνος στο έργο του. Πλην της πορείας, πριν από δύο εβδομάδες, ανθρώπων της τέχνης, οι διανόηση στην Ελλάδα απουσιάζει. Μάταια προσπαθούν μεμονωμένοι όπως ο κος Γιανναράς από την Καθημερινή να δώσουν ενα στίγμα. Το μέσο έχει γίνει δυνάστης. Η τηλεόραση και ο τύπος (ραδιόφωνο και εφημερίδες), λειτουργούν σε υπηρεσία, με συγκεκριμένους στόχους και καμία ελευθερία. Για αυτό και έχει τεράστια σημασία να μιλάει ο Θεοδωράκης για την πραγματικότητα. Γιατί είναι λίγοι που τολμούν να μιλήσουν. Είναι πολλοί που έχουν κάτσει σε μία γωνιά με το κόκκαλο που τους πετάξανε οι εξουσίες για να τους βουλώσουν το στόμα. Και ντροπή τους, γιατί με το κόκκαλο αυτό ξεπουλήσανε την ψυχή τους. Και για αυτό και είναι τελικά ο Μίκης Θεοδωράκης υπερμέγιστος. Γιατί συνεχίζει να δημιουργεί, να αντιπαλεύει την παρακμή και να προτείνει λύσεις και διεξόδους. Θα τις ακολουθήσουμε;

Τέλος στην προδοσία και στην ασχήμια

Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, δηλαδή ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο μελλοντικός πρόεδρος, η κολοσσιαία πολεμική μηχανή έχει ήδη μπει μπροστά με στόχο την εξόντωση όλων όσων θεωρεί εχθρούς της ακόμα και αυτών όπως η Ελλάδα που δεν υπακούνε τυφλά της εντολές της. Ιράν, Κορέα, Αραβικός κόσμος νέοι υποτελείς και φυσικά άμεσα η Ρωσία και στο βάθος η Κίνα. Μετά θα έρθει η σειρά των "ατάκτων" της Νότιας Αμερικής, ένας νέος θανάσιμος κίνδυνος πολυπρόσωπος, πολυπλόκαμος σαν χταπόδι κάνει αργά αλλά σταθερά την εμφάνισή του στο προσκήνιο της παγκόσμιας ιστορίας. Σημερινός στόχος είναι τα Βαλκάνια, με κύριο σύμμαχο την "Μεγάλη Αλβανία" ξεκινώντας από το Κόσοβο με συνεργάτες τους υπεύθυνους για μαζικές δολοφονίες UCK. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, γεγονός πρωτοφανές για την χώρα μας, μερικοί "επιστήμονες" επέλεξαν το αμφιθέατρο του Παντείου Πανεπιστημίου για να αναπτύξουν δημόσια υποστήριξή τους σε ένα βασικό αίτημα της "Μεγάλης Αλβανίας" την κατάκτηση της Ηπείρου έως την Πρέβεζα με την δικαιολογία ότι ανήκει στην Αλβανική Τσαμουριά απ' όπου τους έδιωξαν με εγκληματικές πράξεις οι Έλληνες. Ασφαλώς πρόκειται για οργανωμένη προβοκάτσια των ΗΠΑ ώστε να μελετηθούν οι δικές μας αντιδράσεις και να προπαρασκευαστεί ψυχολογικά η εδαφική επέκταση της Αλβανίας μετά το Κόσοβο και σε ένα μεγάλο τμήμα των αλβανόφωνων περιοχών των Σκοπίων και ακολούθως και σε δικά μας εδάφη. Από την άλλη μεριά η σύμπλευση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ στο Κόσοβο που έσπευσε πρώτη αυτή να το αναγνωρίσει προετοιμάζει το έδαφος για πονηρά σχέδια σε βάρος της χώρας μας, με βάση όχι μόνο το Αιγαίο και την Κύπρο αλλά και την Μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη που ακολουθώντας το παράδειγμα του Κοσόβου μπορεί να διεκδικήσει τη δική της ανεξαρτησία. Η ηγεσία των Σκοπίων φαίνεται να γνωρίζει από πρώτο χέρι τα σχέδια των ΗΠΑ και γι' αυτό δείχνει αυτή την αλαζονική αδιαλλαξία. Και πράγματι σε αυτή τη φάση συμπορεύονται με την πολιτική που εκθέσαμε. Όμως, τι θα κάνουν όταν ξεκινήσει η επόμενη φάση της φιλοαλβανικής τακτικής οπότε το κρατίδιό τους θα κοπεί στη μέση. Γιατί θα πρέπει να γνωρίζουν τόσο αυτοί όσο και οι ΗΠΑ ότι μπορούν να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες όμως φυλετικά είναι Σλάβοι και ως εκ τούτου κατατάσσονται ουσιαστικά στη χωρία των εχθρών των ΗΠΑ μαζί με τη Ρωσία τη Σερβία αλλά και την Βουλγαρία που και αυτή δεν πρέπει να έχει αυταπάτες. Έτσι γυρίζοντας σε 'μας τους Έλληνες θα πρέπει να δούμε ότι η κατάσταση όντως εξελίσσεται όπως εξελίσσεται είναι παραπάνω από τραγική. Δεδομένου ότι οι Αμερικανοί δεν πείθονται πια από τις όσες υποκλίσεις και αν κάνουν απέναντί τους οι ποικιλόμορφες αμερικανόφιλες ηγεσίες και αυτό γιατί φοβούνται και μισούν το λαό μας για τον οποίο είναι βέβαιοι ότι στη μεγάλη του πλειοψηφία απορρίπτει τα φιλοπόλεμα σχέδιά τους και γι' αυτό θέλει να μας τιμωρήσει με κάθε τρόπο. Εκτός και αν αποφασίσουμε όλοι μαζί να γονατίσουμε και να φιλήσουμε τα πόδια τους παίρνοντας όρκους ότι από εδώ και στο εξής θα ήμαστε καλά παιδιά και πειθήνια όργανα στην όποια πολιτική τους, όμως αφού το παιχνίδι είναι έτσι και αλλιώς για εμάς χαμένο τότε ας πέσουμε με το κεφάλι ψηλά. Ας μην περιμένουμε βοήθεια από πουθενά ούτε έχουμε συμμάχους. Είμαστε εμείς και εμείς. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να είμαστε τουλάχιστον ωραίοι, περήφανοι και γιατί όχι χαρούμενοι αφού θα έχουμε πάρει τη μεγάλη απόφαση να γίνουμε όλοι μας μια γροθιά ενωμένοι μπροστά στην προδοσία και την ασχήμια που χτυπάει την πόρτα μας, γιατί είναι προδοσία η αναγνώριση του Κοσόβου χωρίς την έγκριση της Διεθνούς Κοινότητας του ΟΗΕ δηλαδή μιας επαρχίας που από αιώνες αποτελεί τμήμα της Σερβίας, και τι θα νοιώθαμε εμείς αν μεθαύριο έπαιρναν με το έτσι θέλω την μισή Κύπρο, τη Θράκη ή την Ήπειρο. Όπως είναι ασχήμια να ανεχόμαστε να μας περιφρονούν και να μας υβρίζουν οχυρωμένοι κάτω από τα σκέλια των Αμερικανών οι Σκοπιανοί και εμείς να τους παρακαλάμε και να ζητάμε μεσολάβηση των Αμερικανών χάνοντας κάθε μέρα πιο πολύ την αξιοπρέπειά μας και την υπερηφάνειά μας. Ας κλείσουμε τα σύνορα ας σταματήσουμε τις διπλωματικές και οικονομικές μας σχέσεις και ας τους αφήσουμε να αυτοαποκαλούνται όπως θέλουν κοροϊδεύοντας τους εαυτούς τους. Οφείλουμε να περάσουμε και από αυτή τη νέα δοκιμασία με το κεφάλι ψηλά. Μπορεί να υποφέρουμε όμως το ζητούμενο για μας είναι να παραμείνουμε Έλληνες. Και θα παραμείνουμε Έλληνες. Ας μην ξεχνάμε από πόσες σκληρές δοκιμασίες περάσαμε ως τώρα όμως στο τέλος πάντα βγήκαμε νικητές. Το ίδιο θα συμβεί και στο μέλλον.

Μίκης Θεοδωράκης

Εικόνες...

Τα σύνορα από τις ταινίες του Αγγελόπουλου.

Το μαρτύριο από τον Τελευταίο Πειρασμό.

Η σκιές του Όρσον Γουέλς.

Το σταυροδρόμι από το Τάιτους με τον Άντονι Χόπκινς.

Τα σιτάρια που χορεύουν από το Κάσπαρ Χάουζερ.

Η όμορφη Αμερική από το Χορεύοντας με τους Λύκους.

Το σκοτεινό γραφείο του Νονού.

Το βλέμμα του τρελού αυτοκράτορα στο ΡΑΝ.

Ο Σολωμός να περιφέρεται αγοράζοντας λέξεις. Η λεξη "ξενίτης, ο ξένος στον τόπο του".

Το βλέμμα του δολοφόνου από το Μ του Φριτζ Λανγκ.

Τα μαθηματα ασυμμετρίας από την κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας.

Δημόσια δυσλειτουργία

Κάθε φορά που πρέπει να αντιμετωπίσω τη Λερναία Ύδρα του Δημοσίου, προετοιμάζομαι καταλλήλως. Το προηγούμενο βράδυ, βγαίνω έξω, διασκεδάζω, πίνω το ποτό μου. Το επόμενο πρωί, σηκώνομαι νωρίς, κάνω ένα ζεστό μπάνιο, ξυρίζομαι και χτενίζω επιμελώς τα μαλλιά μου. Το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό, γιατί αποτελεί και ένα πρότυπο μνημόσυνο. Ξέρω ότι πολλά από τα αδέρφια πάνω στο κεφάλι μου θα χαθούν με το που μπω μέσα στην οποιαδήποτε υπηρεσία. Όταν ποια είμαι έτοιμος και αφού αυτομαστιγωθώ, για να τιμωρήσω τον εαυτό μου που αποφάσισα να γίνω ελεύθερος επαγγελματίας, βγαίνω να συναντήσω το θεριό. Οι δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα αποτελούν ένα ειρωνικό αστείο. Όταν ακούς την λέξη υπηρεσία, φαντάζεσαι κάτι που βοηθάει τον κόσμο. Που σου παρέχει λύσεις και προτάσεις για τα καθημερινά προβλήματα. Όταν όμως βάζεις μπροστά την λέξη "δημόσια" απογειώνεται η έννοια. Με την νέα αυτή προσθήκη, είσαι σίγουρος ότι τη δουλειά σου δεν πρόκειται να την κάνεις. Με το που μπαίνεις σε μία δημόσια υπηρεσία, σε πιάνει δέος από την οργάνωση και την εργατικότητα. Οι μέλισσες δεν πιάνουν μπάζα μπροστά τους. Ένας μιλάει στο τηλέφωνο. Ο άλλος πιο δίπλα κοιτάει με νόημα το παράθυρο. Λες να πηδήξει αναρωτιέσαι και ετοιμάζεσαι να βγάλεις το κινητό, για να βγάλεις φωτογραφία. Λίγο πιο δίπλα, δύο άξια τέκνα της Ψωροκώσταινας μαζεύουν λεφτά για να αγοράσουν κουλούρια. Και αρχίζει η γυμναστική. Μετά από ένα κουραστικό ημίχρονο πάνω κάτω στις σκάλες, μαζεύεσαι και ετοιμάζεις το σχέδιο δράσης για το δεύτερο ημίχρονο. Ο χρόνος λιγοστεύει και ο καιρός γαρ εγγύς που θα την κάνουν όλοι οι υπάλληλοι για τα σπίτια τους. Μαζεύεις τα χαρτιά, βάζεις τις τελευταίες πινελιές και οδεύεις σαν τον Αντώνιο μετά από την κατάκτηση της Αλεξάνδρειας. Αλλά φευ, η πόρτα είναι κλειδωμένη. Που είναι ο κ. Διευθυντής, ρωτάς όλο αγωνία, ενώ από μέσα σου κάτι σπάει. Νιώθεις κρύο ιδρώτα να σε περιλούζει, ενώ οι τρίχες από το κεφάλι σου παίζουν τις Σουλιώτισσες. Έχει βγει λίγο έξω σου λένε και νιώθεις καλύτερα. Πότε θα επιστρέψει ρωτάς όλο αφέλεια και νιώθεις ήδη μαλάκας. Δεν δοκιμάζετε καλύτερα άυριο. Κοιτάς την ώρα, είναι 12:15 και ξαφνικά νιώθεις τόσο μόνος σε αυτή την χώρα. Νιώθεις απελπιστικά μόνος που κάθεσαι και προσπαθείς να δημιουργήσεις σε μία χώρα που το δημόσιο αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο στην δημιουργία.

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα, (Η αποδόμηση της Ευρώπης)

Η Σερβία αποτελεί το τελευταίο θύμα της Μήδειας-Ευρώπης. Η Ευρώπη συνεχίζει να τρώει τα παιδιά της και να γκρεμίζει πέτρα-πέτρα το Ευρωπαϊκό όνειρο της μίας χώρας με κοινά σύνορα. Αντί να πηγαίνουμε προς μία ενωμένη Ευρώπη, οι Ευρωπαίοι ηγέτες καταφέρνουν να κατακερματίζουν τις χώρες και να φουντώνουν παλιά πάθη και εχθρότητες. Με τον βιασμό, για μία ακόμη φορά, της Σερβίας, η Ευρώπη την χάνει για να κερδίσει τι; Το Κόσσοβο. Για μία ακόμη φορά, η Ευρώπη δείχνει ανέτοιμη να καθορίσει την μοίρα της. Αφήνεται έρμαιο των εγκάθερτων των Η.Π.Α. και του μόνιμου Αλκιβιάδη της Ευρώπης την Αγγλία. Μία χώρα που δεν θέλει να ανήκει στην Ευρώπη, αλλά θέλει να αποφασίζει για την Ευρώπη. Οι κινήσεις της Ευρώπης στο θέμα της Σερβίας, θα απομονώσει την Σερβία, θα την κάνει να γυρίσει την πλάτη της στην Ευρώπη και να στραφεί στον μόνιμο αγαπητικό των Βαλκανίων, τη Ρωσία. Οδεύουμε πάλι σε καταστάσεις ψυχροπολεμικές; Το σίγουρο είναι ότι αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη λείπει το ευρωπαϊκό όραμα. Ηγέτες-τεχνοκράτες και διαχειριστές της εξουσίας που αδυνατούν να διαχειριστούν το σημαντικότερο λόγο ύπαρξης της Ευρώπης. Την πιθανή συνύπαρξη των λαών για να αποφευχθούν τα λάθη του παρελθόντος. Αλλά για να λειτουργήσει η μία Ευρώπη, πρέπει να βρεθεί ο ηγέτης που θα μπορέσει να οδηγήσει και να δείξει τον δρόμο για μία Ευρώπη που θα προσπαθήσει να διατηρήσει την μόνιμα εύθραυστη ισορροπία δυνάμεων σε αυτή την γωνιά του κόσμου. Διαβάζοντας τους Βίους του Πλούταρχου μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο Λυκούργος. Ένας άνθρωπος που έγινε γνωστός γιατί ήταν ηγέτης με όραμα. Βρήκε μία κοινωνία στην απαρχή της και δημιούργησε μία κοινωνία που άφησε ιστορία. Στο πρόσωπο του Λυκούργου, η κοινωνία της Λακεδαίμονας βρήκε έναν ηγέτη από τον οποίο πρόθυμα δέχονταν να διακυβερνηθούν, έναν νομοθέτη στον οποίον εμπιστεύονταν το πιο πολύτιμο αγαθό τους, την ατομική ελευθερία τους. Ο Λυκούργος τους απέδειξε με τις αποφάσεις του ότι μπορούσαν να καταφέρουν πολλά αν λειτουργούσαν σαν ένα σώμα, αν κατάφερναν να ξεπεράσουν το στενά ατομικό τους συμφέρον. Δυστυχώς Λυκούργο δεν έχουμε στην Ευρώπη. Όσο τα χρόνια περνάνε από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ηγέτες της Ευρώπης ξεχνάνε πως γονάτισε όλη η Ευρώπη και πόσο λαβωμένες βγήκαν οι χώρες από τις καταστροφές του Πολέμου. Ο τελευταίος των ηγετών της Ευρώπης, ο Σιράκ, άφησε πίσω του κενό δυσαναπλήρωτο. Η Γερμανία του Σρέντερ είχε ήδη ξεφύγει από την πορεία που είχαν χαράξει οι πριν από αυτόν καγκελάριοι. Μένει να δούμε αν η κα Μέρκελ, έχει μάθει αρκετά από την τύχη της Αν. Γερμανίας. Αν η Ευρώπη αφεθεί στην κυριότητα πολιτικίσκων όπως ο Σαρκοζί, ο Σολάνα, ο Μπαρόζο, ο Μπλερ και ο Μπερλουσκόνι, τότε το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης, είναι δυσοίωνο. Μένει να δούμε αν ο τωρινός παγετός της Ευρώπης, θα καταστρέψει το κλαδί ελιάς που τα τελευταία 50 χρόνια αναζητεί ιδιοκτήτες.

Μοναξιά, χιλιάδες ψυχές

Η μοναξιά είναι το μοναδικό συλλογικό όργανο κοινής αποδοχής και δημοκρατικών αντιλήψεων. Είμαστε μόνοι μας από αντίληψη, από άποψη ζωής ή και από έλλειψη άποψης. Η μοναξιά είναι η μόνη απόδειξη ότι το μέσο και εικόνα δεν διαμορφώνει. Από παντού, οι εικόνες μας υποβάλλουν σε μία ζωή γεμάτη παρέα και συντροφικότητα. One world, one mind. Κολοκύθια. Ο καθένας είμαστε όλο και πιο πολύ στην κοσμάρα του. Λιγοστοί οι άνθρωποι που μας καταλαβαίνουν, ή μαλλον λιγοστοί οι άνθρωποι που έχουν τις αντοχές να αντέξουν τα προβληματά μας. Τα προβλήματα πολλά, το άγχος περισσότερο. Βγαίνεις, κουνάς συγκαταβατικά το κεφάλι σου σε όσα λέει ο άλλος και από μέσα σου νιώθεις ότι βγήκες έξω γιατί είσαι υποχρεωμένος. Και στην συζήτηση απάνω βγαίνει στην επιφάνεια η πρωτοξάδερφη της μοναξιάς. Η αμήχανη σιωπή. Οι χαριεντισμοί, οι αμπελοφιλοσοφίες και οι κοινωνιοπαπαρολογίες έχουν τελειώσει και έχει έρθει η κρίσιμη καμπή. Θα ειπωθεί καμιά αλήθεια, θα ανοιχτούμε στον διπλανό μας ή θα κιοτέψουμε; Κιοτεύουμε. Η πολύχρονη έκθεσή μας στην προπαγάνδα της "παρέας", μας έχει κάνει να ντρεπόμαστε για την μοναξιά μας. Σιωπούμε, ανάβουμε τσιγάρο και σηκώνουμε το ποτήρι με το ουίσκι. Γιατί;

Γούντυ Άλλεν και Κουροσάβα, φάτε χώμα.

Οι μέρες απεργίας των δημοσιογράφων είναι οι καλλίτερες μέρες τηλεόρασης. Μέρες ηρεμίας, ταινιών που καλλούνται να αναπληρώσουν τις πολύωρες εκπομπές γαβγίσματος και πολιτικού εξευτελισμού. Βλέποντας το πρόγραμμα αναρωτιέμαι γιατί πρέπει όλες οι καλές ταινίες να παίζονται μετά τις 12 τα μεσάνυχτα. Πόσοι πραγματικά προτιμούν να δούν το Ραντεβού στα Τυφλά από τον "Άνθρωπο της βροχής"; Γιατί πρέπει να παίζονται ταινίες όπως το Dersu Uzala και ο Βυσσινόκηπος τα μάυρα τα μεσάνυχτα; Είναι πιο ενδιαφέρουσες ή πιο αστείες οι δήθεν κωμικές σειρές των καναλιών ώστε να εξοστρακίζονται από τα κανάλια ταινίες όπως το Annie Hall (η υπέρτατη ταινία για το πρώτο ραντεβού) και ο Ροζ Πάνθηρας στις 2 το πρωί. Ποιος θέλει να βλέπει αναμασσημένες σειρές με τρύπες στα σενάρια που κάνουν το ελβετικό τυρί να μοιάζει με φρούριο; Κακόγουστα αστεία, κοινότυπες ατάκες, κονσερβοποιημένο γέλιο και προχειρότητα.

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα, (Ο θεός να βάλει το χέρι του)

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα,
εχω βαρεθεί να πιάνω βιβλία και τελειώνοντάς τα να μου μένει ένα αίσθημα κενού. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε έπιασα βιβλίο στα χέρια μου το οποίο να με ενθουσίασε. Ο Salinger λέει δια μέσου του ήρωά του στο Catcher in the Rye (Φύλακας της σίκαλης ελληνηστί και με πλήρη μεταφραστικό βιασμό) ότι ξέρεις ότι ένα βιβλίο είναι καλό, όταν γυρνώντας την τελευταία σελίδα θέλεις να πάρεις τηλέφωνο τον συγγραφέα και να του μιλήσεις. Μην παρασυρόμαστε βέβαια. Με τα περισσότερα βιβλία της σήμερον, θέλεις να πάρεις τηλέφωνο, αλλά για να ρωτήσεις τον/την συγγραφέα (στην Ελλάδα είμαστε ότι δηλώνουμε), τι στο διάολο σκεφτότανε όταν αποφάσιζε ότι ναι θα εκδώσω βιβλίο. (Βέβαια θα μου πεις ρε καραγκιόζη εσένα ποιος σου είπε ότι μπορείς να γράφεις αρλούμπες σε μπλογκ. Και θα έχεις δίκιο.) Κάποιος μου έδωσε τις προάλλες να διαβάσω ένα βιβλίο με τίτλο "Το Τέλος του Εφιάλτη". Ναι για εκείνον τον Αρτέμη Μάτσα της αρχαιότητας που έδωσε στεγνά τους Λακαιδεμόνιους στους Πέρσες. Το βιβλίο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κόμιξ με τις περιπέτειες του Ντόναλτ ντακ. Παντελής έλλειψη φαντασίας (ή μάλλον περισσότερη φαντασία σιαθέτουν τα Μίκυ Μάους), στεγνό γράψιμο (σχεδόν λακωνικό, αν πιάνετε το ειρωνία) και μία ιστοριογραφία που περισσότερο θυμίζει σενάριο παρά βιβλίο. Αυτό δυστυχώς είναι η κατάρα της μοντέρνας μυθιστορηματογραφίας. Παρασυρμένοι από την επιτυχία βιβλίων όπως Χάρι Πότερ και Κωδικός Ντα Βίντσι, όλοι οι συγγραφείς νομίζουν ότι έχουν βρει τη συνταγή. Βάλε λίγο μυστήριο, καμιά μυστική οργάνωση, το καλό να θριαμβεύει και έχεις έτοιμη την σούπα. Το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο με πολύ καλή πρώτη γεύση και μία στυφνή ή και ανύπρακτη επίγευση. Βιβλία που βασίζονται περισσότερο σε μία καλή διαφημιστική καμπάνια παρά σε μία γερή πλοκή και σε σωστή εμβάθυνση χαρακτήρων.

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα, (τελικά τι είναι η πατρίδα μας;;)

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα,
ζούμε ο καθένας την δικιά μας Ελλάδα. Την διαμορφώνουμε και την χειραγωγούμε σαν ειναι μόνο δικιά μας. Για κάποιο ακατάληπτο λόγο όλοι μας έχουμε την φαντασιοπληξία ότι η χώρα μας είναι μόνο δικιά μας. Είμαι σίγουρος ότι και οι Χρυσαυγίτες, αλλά και οι Αναρχοαυτόνομοι που συγκρούστηκαν στο κέντρο της Αθήνας είχαν την ίδια πεποίθηση στο μυαλό τους. Ότι η χώρα είναι δικιά τους και αυτό τους δίνει το δικαίωμα να καταστρέφουν την Αθήνα στο όνομα κάποιας ιδεολογίας. Βέβαια, τα παλικάρια των ΜΑΤ, πιστεύουν το ίδιο. Μόνο και που οι τρεις μαζί πιστεύουν ότι μόνο αυτοί αξίζουν να ζουν σε αυτή τη χώρα. Και ως εκ τούτου ότι οι άλλοι δεν θα έπρεπε (για χάριν συντομίας δεν θα μπω στο θέμα γιατί στην επίθεση κατά των αναρχοκομμουνιστών συμμετείχαν δίπλα δίπλα, στο ίδιο μέτωπο, οι ακροδεξιοί με τα ΜΑΤ. Αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης). Το πρόβλημα όμως αυτό δεν παρατηρείται μόνο στους ακροδεξιούς και τους αναρχοαυτόνομους. Ο καθένας μας, δυστυχώς, κουβαλάει την ίδια σβέλλα στον εγκέφαλό του. Ο κάθε ανόητος που πετάει το τσιγάρο του στο δρόμο, ενώ στα 2 μέτρα έχει κάδο είναι επίσης συνυπεύθυνος. Η κυρία που αφήνει τον κοπρόσκυλό της να αφήνει τα ντιζαϊνάτα κακάκια του στην παιδική χαρά και δεν τα καθαρίζει είναι επίσης υπεύθυνη. Ο ανεγκέφαλος που φαρμακώνει τα κατοικίδια του γείτονα είναι επίσης επέυθυνος. Αλλά και οι απολίτιστοι κύριοι και κυρίες που πολιτεύονται είναι και αυτοί υπεύθυνοι. Βέβαια είναι άδικο να εξισώνεις τα παραπάνω εγκλήματα. Έχουν όμως όλα τους την ίδια ρίζα. Την βαθιά πεποίθηση ότι εγώ είμαι Έλληνας και μου ανήκει αυτή η χώρα. Και μέσα από την αυτή την βαθιά πεποίθηση της ατομικής μοναξιάς-ιδιοκτησίας πηγάζουν μερικά από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας μας. Από αυτή την πεποίθηση και με την σύμπραξη της εθνικής μας γαϊδουριάς προχωράμε εδώ και πολλές δεκαετίες από το κακό στο χειρότερο. Βλέπουμε την πατρίδα σαν μία οντότητα που έχουμε τη δυνατότητα να ασελγούμε πάνω της ποικιλοτρόπως και καθ' όλην την διάρκεια του χρόνου, αρκεί να τη "τιμάμε" σε εθνικές επετείους (ΓΙΟΥΡΟ 2004, 25η Μαρτίου, 28η Οκτωβρίου) καθώς και με ξεσπάσματα εθνικιστικού παροξυσμού. Η πατρίδα μας είναι η καθημερινότητά μας. Η πατρίδα μας είναι να σπρώχνεται ένα μικρό παιδί στις ρόδες ενός λεωφορείου για να προλάβουνε να ανέβουν πρώτοι πάνω. Πατρίδα μας είναι και οι απάνθρωποι οικοπεδοφάγοι-εμπρηστές που ρίξανε σε πένθος όλη τη χώρα το καλοκαίρι. Πατρίδα μας είναι η λοβιτούρα των επιτηδείων εξουσιαστών. Πατρίδα μας είναι να τρώνε ξύλο οι συνταξιούχοι από τα ΜΑΤ. Αλλά πατρίδα μας είναι και η Όμορφη Πόλη του υπερμέγιστου. Πατρίδα μας είναι και οι νέοι που αντιστέκονται. Πατρίδα μας είναι και οι Κοσκωτάδες, οι αριβίστες, εδρανόβιοι, μόνιμα μετεξέτασταίοι πολιτικοί μας, οι ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι, οι ξεφτιλισμένοι συνδικαλιστές, η καλολαδωμένη και φακελόβια δημόσια διοίκηση. Αλλά να σας πω κάτι...

Η Ελλάδα είναι ερωτική σαν τον Καβάφη, λαμπερή σαν τον Ελύτη και κοσμοκαλόγερος σαν τον Παπαδιαμάντη. Αποτελεί μία Μαρίνα των Βράχων, μία Αλεξάνδρεια, αλλά και μία Φόνισσα, ανάλογα με τον ποιον ρωτήσεις. Είναι ποιητική και πονεμένη σαν στίχος του Ρίτσου, αγαπημένη σαν τραγούδι του Θεοδωράκη. Είναι παιχνιδιάρικη σαν την μουσική του Χατζιδάκι και σόβαρη σαν μουσική άσκηση του Σκαλκώτα. Είναι τραγελφική σαν ποίημα του Σουρή, αναρχοαυτόνομη σαν κείμενο του Σκαρίμπα αλλά και σοβαρή σαν κείμενο του Καζαντζάκη.

Τελικά, ξέρετε ποιό είναι το θέμα; Ότι 1/10 των συμπατριτών μας βλέπουμε το κανάλι ομβρίων της φωτογραφίας και θέλουμε να το καθαρίσουμε και 9/10 το βλέπουμε και θέλουμε να ρίξουμε και άλλα σκουπίδια μέσα. Μαντέψτε ποιος κερδίζει συνήθως.