Η θανάσιμη μοναξιά του Έλληνα ψηφοφόρου.

Παρακολουθείς τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών των εν Ελλάδι κομμάτων και αναρωτιέσαι: "Αυτοί οι άνθρωποι σε ποια Ελλάδα ζούνε;" Πόση ντροπή πρέπει να τους λείπει για να επαγγέλονται διαφάνεια και κάθαρση, ανανέωση και ανταρσία, λαϊκίζοντα φασισμό όταν τα ποσά της μίζας εκτοξεύονται σε ποσά που οι ψηφοφόροι ούτε σε δραχμές δεν είχανε δει στα χέρια τους, όταν η αριστερά έχει εξευτελιστεί και ποδοπατηθεί από τους αριβίστες και η ακροδεξιά κάνει πάρτυ παιζοντας με τις φοβίες μας; Καθημερινός εξευτελισμός της ελληνικής γλώσσας. Λέξεις όπως μηδενική διαφθορά, μεταρρύθμιση, εξορθολογισμός, ανάπτυξη έχουν χάσει τη σημασία τους. Ολίγιστοι και κάκκιστοι πολιτικοί, ξεθωριασμένες φωτοτυπίες των προκατόχων τους προσπαθούν να μας πείσουν οτι έχουν όραμα για την Ελλάδα. Πολυδιαφημιζόμενα προϊόντα ληγμένα και δηλητηριώδη που όμως έχουν μείνει τα μόνα στο ράφι και εμείς αδυνατούμε να το ρίξουμε στη δίαιτα και στην εναλλακτική διατροφή. Πηγαίνουμε από τον έναν αριβίστα της δημοκρατίας στον επόμενο χωρίς να ενδιαφερόμαστε για το κακό που κάνουμε στην χώρα μας, στα παιδιά μας, στο μέλλον μας. Χειροκροτάμε υπέυθυνους καταστροφών και ναυαγίων, καταχραστές και καθίκια, υπάνθρωπους και σκουλήκια σαν την καινούρια φουρνιά αλλαγής. Ξαναφέρνουμε στην επικαιρότητα ανθρώπους αποδεδειγμένα βρώμικους. Αφήνουμε τα κανάλια να μας παρουσιάζουν την εναλλακτική λύση της ακροδεξιάς σαν τη λύση για το μέλλον. Δεν εξεγειρόμαστε που οι καταχραστές είναι ελεύθεροι, λαοπρόβλητοι και ηγετίσκοι. Δεν απελπιζόμαστε που οι ηγέτες του σήμερα είναι τραγικά αποτυχημένα όντα με μηδαμινή εμπειρία από την ζωή στην Ελλάδα. Και κάθε Κυριακή που πλησιάζουν οι εκλογές νιώθουμε όλο και πιο μόνοι. Οι κάποιοι λίγοι, γιατί οι πολλοί, αφιονισμένοι και έτοιμοι να πανηγυρίσουν το επόμενο βήμα προς το τέλος, βγαίνουν με τα διάφορα φλάμπουρα να χαιρετίσουν τον προσωπικό τους παράκλητο, να χειροκροτήσουν τις ύβρεις που ξερνάει το στόμα του και να νιώσουν ηθικά υπερήφανοι που οι ίδιοι είναι με τη σωστή παράταξη, αυτή που θα κυβερνήσει. Ο καθένας έχει πάρει από μία λέξη, μία έννοια και την έχει κατοχυρώσει με πατέντα. Πατριωτισμός, Αλλαγή, Μεταρρύθμιση, Ανανέωση, Αγώνας. Οι έννοιες αυτές λες και τους άνηκουν. Κανείς δεν έχει δικαίωμα να τους φέρει αντίρηση. Έιναι οι πραγματικοί ρυθμιστές αυτής της χώρας. Είναι, σε τελική ανάλυση η πεμπτουσία του τι θα ήθελαν να είναι οι περισσότεροι ψηφοφόροι τους. Κτηνοβάτες της εξουσίας και βιαστές της χώρας τους.

Αλλά τα βράδυα, όταν το σκοτάδι πέφτει και σταματάμε να τρίζουμε τα δόντια μας, ένα αϊ στο διάολο ξεφέυγει από τα χείλη πολλών. Καιρός να το βγάλουμε προς τα έξω αυτό.

Κάθε τηλεοπτική διαφήμιση αποτελεί ύβρι στα μάτια και στο μυαλό μας. Κάθε αδιάντροπος πολιτικός που τολμάει και βγαίνει και παρουσιάζει τον εαυτό του σας σωτήρα είναι δημιούργημά μας. Κάθε αποτυχημένος, λαοπλάνος, αγύρτης και πατριδοκάπηλος έχει από πίσω του λαό που τον υποστηρίζει. Δεν με ενδιαφέρει αν τους υποστηρίζει από συνήθεια από συμφέρον ή επειδή είναι ηλίθιος. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Κάθε εκλογές καρφώνουμε ακόμα ένα καρφί στηνδημοκρατία. Δίνουμε το δικαίωμα σε όλους αυτούς να αποκαλούνται πολιτικοί και να ενεργούν "σύμφωνα με τη θέληση του κυρίαρχου λαού". Ντροπή τους μία φορά γιατί είναι διεφθαρμένοι και ντροπή μας δέκα γιατί ξέρουμε τι κάνουμε όταν τους ψηφίζουμε.