Τρίτη 1 Απριλίου 2008

Μανιφέστο 2008 μ.Χ.

Θέλω μία καρδιά ανέγγιχτη. Μία καρδιά κλειστή στον πόνο, κλειστή στο δάκρυ. Θέλω να μπορώ να κάνω την καρδια μου πέτρα. Να μη με ακουμπάει το κλάμμα του αδικημένου. Να μην αναγνωρίζω διωγμούς και καταστροφές. Θέλω να παίρνω πάντα την πλευρά του νικητή. Θέλω να μπορώ να κατασκευάσω την ιστορία που θα διαβάσουν τα παιδιά μου. Θέλω την δουλειά-δουλεία μου. Θέλω την δικιά μου γωνιά στον κόσμο. Θέλω να μην μου παραβιάζουν το προσωπικό μου άσυλο με εικόνες φρίκης. Θέλω να διαγράψουν από το λεξιλόγιό μου τις λέξεις τύψεις και ανθρωπιά. Θέλω το συμφέρον μου. Θέλω να πατήσω και εγώ επί πτωμάτων. Θέλω και εγώ να δηλώσω υποταγή για να προχωρήσω μπροστά. Να μπορώ να λέω "δεν βαριέσαι". Θέλω μία ψυχή καθαρή από αισθήματα λύπης. Να μην νιώθω άσχημα που είμαι μέλος της ανθρωπότητας όταν κάποιος ντροπιάζεται. Θέλω ένα μυαλό που να αφήνει το πορτοφόλι να ψηφίσει. Θέλω να πάψω να είμαι με τους λίγους. Θέλω να νιώσω την θαλπωρή της μάζας. Θέλω να με προωθήσουν και μένα κλίκες. Θέλω αυτόν τον καινούριο καναπέ, το κινητό με τα 5 μεγκαπίξελ και την δυνατότητα να αποθανατίσω τις όμορφες στιγμές που ποτέ δεν θα έχω. Να με ενδιαφέρει ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα και να αγνοώ ποιος πήρε το Νόμπελ. Θέλω να πάψουν οι φωνές διαμαρτυρίας, γιατί μου πιάνουν χώρο από τα κουτσομπολίστικα τοκ σόου. Θέλω να είμαι μέλος της πιο χάι παρέας του Διαδικτύου, να έχω χιλιάδες εικονικούς φίλους από τους οποίους δεν εκτιμώ κανέναν. Θέλω την ζωή που μου διαφημίζουν στην τηλεόραση, με το μόνιμο, ναρκωμένο χαμόγελο της υπερβολικής δόσης Ζόλοφτ. Θέλω ο σκύλος μου να με υπακούει, η γκόμενά μου να έχει χαρακτηριστικά Μίς Κόσμος και να λιώνει για μένα. Θέλω ολόλευκα δόντια, θέλω να ξυπνάω το πρωί με άνεση, θέλω να ζώ μέσα στην τρελή χαρά. Θέλω το πρωινό μου στο κρεβάτι και να λύνω τα προβλήματά μου με ένα τηλεφώνημα. Θέλω να με αναγνωρίζουν για την αξία μου, χωρίς όμως να χρειάζεται να μοχθήσω. Θέλω να πιστέψω σε κάτι χωρίς να φοβάμαι. Θέλω το πιο δύσκολο πρόβλημα μου να είναι ποιος αριθμός μπαίνει στο έβδομο κουτάκι του Sudoku μου. Θέλω να ζήσω στην άγνοιά μου.

Ήθελα να είμαι άνθρωπος...

2 σχόλια:

Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος είπε...

Μα

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις,
τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται
την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ΄τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Ο τύπος αριστερά είπε...

Μία γερή δόση Λειβαδίτη πάντα αποτελεί ένα καλό ηρεμηστικό ενάντια στην καθημερινότητα. Well remembered.