Σκουπίδια της Ελλάδος ενωθείτε...

Η Νίτσα και η Ήρα διαμαρτύρονται έξω από το ξενοδοχείο για την απαράδεκτη στάση των πολιτών έναντι στα σκουπίδια.

Όπου περπατώ σκουπίδια. Μπροστά στο σπίτι μου, τακτοποιημένα σε όμορφα μικρά τοιχία που επεκτείνονται και καλύπτουν το πεζοδρόμιο. Οι χωματερές επεκτείνονται, περιλαμβάνουν σιγά σιγά και το εσωτερικό των πόλεων. Η μάχη των γειτόνων για την σωστή και οριοθετημένη θέση του μικρού πράσινου κάδου που κοιτά φοβισμένος το κύμα σακούλων ΑΒ Βασιλόπουλος, Ατλάντικ και Βερόπουλου που καλπάζουν πάνω σε ανθρωπόμορφα άλογα με ρομπίτσες και παντόφλες. Τα σκυλιά και οι γάτες έχουν τρελαθεί. Βέπουν τόσες σακούλες και δεν ξέρουν από που να αρχίσουν. Τις κοιτούν φοβισμένα μην, τώρα που οι σακούλες έχουν συγκροτηθεί σε λεγεώνες, αντεπιτεθούν.

Αχ αθάνατη Ελλάδα των σκουπιδιών. Για μία ακόμα φορά το μέσα σου έχει πλήρως αποτυπωθεί και στην καθημερινότητα. Αυτές τις ημέρες έχουμε πλήρη σύμπνοια του πολιτικού, πολιτιστικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Αν οι απεργίες διαρκέσουν λίγο ακόμα, η συμπαθής φυλή των τούριστ θα ζήσουν από κοντά την πραγματική Ελλάδα. Θα αναπνεύσουν τον καθαρό αέρα της πατρίδος μας, με τις ευωδίες από τα χθεσινά ψάρια της κυρα Σούλας, τα πανέμορφα κεφτεδάκια της κυρά Θοδώρας, που ο κερατούκλης ο γιος της δεν τα φαγε και πήγε και έφαγε γύρους και τα ντιζαϊνάτα κακάκια του μπόμπιρα της διπλανής πόρτας.

ΝΑΙ, όλοι μαζί για την δημιουργία του νέου αρώματος της Ελλάδος. Γιατί τα φυσικά αρώματα δεν είναι του BOSS και του PACO RABBANE. Ποιος την χέζει την αστική υγιεινή. Αυτή αποτελεί, βέβαια, μία ρητορική ερώτηση. Τα σκουπίδια ανήκουν στους Έλληνες. Σου δίνουν την ευχαρίστηση να τα μαζεύεις καθημερινά ρε τσόγλανε. Να γίνεσαι κοινωνός της ζωής όλων των πολιτών. Να ακουμπάς με τα χεράκια σου καθημερινά το απόγειο της αστικής τέχνης, την σακούλα σκουπιδιών. Και εσύ ρε υπάλληλε του Δήμου τι κάνεις; Ζητάς ασφαλιστική κάλυψη και ζητάς και από πάνω να είσαι στα βαρέα και ανθυγιεινά. Ε είσαι απαραδεκτος. Και όλοι εμείς, πρέπει να πάψουμε να δυσανασχετούμε. Ας δούμε τον σουρρεαλισμό της καταστάσεως, ας αγκαλιάσουμε τα δικά μας σκουπίδια και ας τους δώσουμε ένα σπιτικό. Μέχρι πριν από λίγο θαυμάζαμε κάτι γιγάντιες καρδιές και πριν από αυτό, ω θεέ μου, κάτι αγελάδες. Γιατί να μην θαυμάζουμε και τις σακούλες; Και στο τέλος της απεργίας να δωθούν στον οίκο Κρίστις και να μπουν σε πλειστηριασμό για ένα φιλανθρωπικό σκοπό. Την καύση των σκουπιδιών της τηλεόρασής, της πολιτικής, αλλά και του μυαλού μας.