Το απόγευμα.

Είναι κάτι απογεύματα που η ώρα σέρνεται. Ο δείκτης του ρολογιού δεν λέει να ξεκολλήσει και να πάει στο επόμενο δευτερόλεπτο. Ο χρόνος μπουσουλάει και νομίζω ότι λίγο πιο αργά και θα μπορώ να δω την σταδιακό χαλάρωμα των δεσμών από τα παγάκια στο καφέ μου. Και τώρα έγινε νερό. Δεν θέλω να καπνίσω. Ζεστός ο καπνός, ζεστή και η καρδιά, δεν πάνε μαζί. Ούτε τον καφέ τον θέλω. Παγωμένες οι σκέψεις, δεν αφήνουν το παγωμένο νερό να κατέβει. Μπλοκάρει το σύστημα. Και τι θες ρε κόπανε; Θέλω παρέα στον καφέ και τράκα στο τσιγάρο. Δύο μοναξιές δεν κάνουν μία παρέα.

Όσο και να προσπαθούμε να ξεγελάσουμε την πείνα μας για επικοινωνία με ψεύτικους χαριεντισμούς και προσποιητό ενδιαφέρον. Αδυνατούμε να ανοιχτούμε στον δίπλα μας. Προτιμάμε την εύκολη λύση των έτοιμων αισθημάτων, των αμπελοφιλοσοφιών και της γενικής ανάλυσης του χ τετράγωνο. Και μόλις πέσει κάποια ερώτηση-βέλος που αναζητεί το εσώψυχό μας, κλεινόμαστε. Δεν πρέπει ποτέ να δέιξουμε μία ευάλωτη πλευρά. Αλλά, τα βράδυα, το κενό είναι εκεί. Η μόνιμη αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Ένας φόβος ότι δεν υπάρχει σχέδιο. Ότι δεν υφίσταται στόχος. Ότι αυτή η γενιά δεν θα αφήσει τίποτα το σημαντικό στην επόμενη. Ότι δεν θα καταφέρει να αφήσει στα παιδιά της ένα καλύτερο ξεκίνημα από το δικό της. Τίποτα εκτός από κατεστραμμένα δάση, φρούδες ελπίδες, μία κατακερματισμένη, καταπιεσμένη και υποαπασχολούμενη γενιά και μία κοινωνία στον όριο της παρακμής. Τα μεγάλα επιτεύγματα της γενιάς μας θα περιλαμβάνουν καινούριους, πιο μικρούς και παντοδύναμους υπολογιστές, ενσωματωμένα κινητά που θα μας κάνουν ακόμα πιο συνδεδεμένους με την κοινωνία της πληροφορίας και πιο απομονωμένους από την κοινωνία της ανθρώπινης επικοινωνίας. Οι Νομπελίστες μας θα είναι άνθρωποι που ανακαλύπτουν τρόπους να καταστρέφουμε το περιβάλλον πιο αργά. Οι φιλόσοφοι μας θα ασχολούνται με την καταπολέμηση του άγχους, του στρες, της κενότητας. Τα όνειρά μας γίνονται στάχτη νωρίς και αντικαθιστώνται από εύκολες χαρές και γρήγορες ευχαριστήσεις.

Δεν ξέρω τι μου ήρθε σήμερα και το πιο πιθανό είναι να φταίει η αϋπνία. Ίσως. ίσως πάλι να φταίνε τα απογεύματα που όλη η φύση συνωμοτεί για να μας δείξει ότι υπάρχει τόση απλότητα γύρω μας και εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι για να είναι σωστό, πρέπει να είναι και περίπλοκο.

Τα γραπτά μένουνε...

Ο κύριος Αλλουφάνιος είχε την ιδέα να ανεβάσουν οι μπλόγκερ γραπτά (κανονικά, από αυτά με το στυλο και το χαρτί). Κάτι για μελλοντική πώληση στον οίκο Christies.

Ανεβάζω και εγώ το δικό μου. Για όσους δεν μπορούν να αποκρυπτογραφήσουν την σκωληκοειδή Άλφα παραθέτω μεταφραση:

Έχει δυσκολία το γράψιμο. Το στυλό βαραίνει γράμμα-γράμμα. Η ευθύνη της επόμενης λέξης, τα λάθη των προηγούμενων λέξεων. Γράφω χωρίς σκοπό, χωρίς τελική ιδέα. Κάθε τελεία και αναστεναγμός ανακούφισης. Μετά από πολλές μουτζούρες και πλατειασμούς βρίσκω αφορμή για να γράψω. Κάτι με χαροποιεί, με εκνευρίζει, με γαργαλάει. Μαζεύω τις μαριναρισμένες σκέψεις μου και τις μετατρέπω σε βαθυστόχαστες μαλακίες που με κάνουν να νιώθω ο επόμενος νικητής του Πούλιτζερ. Το κοιτάω στο χαρτί (ή στην οθόνη), το καμαρώνω, νιώθω πόσο απίστευτα καλύτερος είμαι από τους άλλους ολίγιστους γραφείς., νιώθω ότι συνέβαλλα και εγώ στην αλλαγή που ποθώ. Και δυστυχώς η αγανάκτηση ή η αγάπη μου παραμένουν αποτυπώματα στο χαρτί.


ΑΓΟΝΗ ΓΩΝΙΑ 17/05/2008

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα (ω, τι κόσμος!!)

Δουλτσινέα μου, από παντού μας ζώνουν τα φίδια.

Στην τηλεόραση, εικόνες φρίκης. Δεκάδες χιλιάδες οι νεκροί στην Βιρμανία. Εγκληματικές ενέργειες από την χούντα της χώρας, που προτιμά να κρατά το χαλινάρι και το μαστίγιο της χώρας παρά να αφήσει την ανθρωπιστική βοήθεια να επέμβει στο εσωτερικό της Βιρμανίας. Και επειδή, ενός κακού, μύρια έπονται, μετά τον τυφώνα, ακολούθησαν οι συνήθεις ύποπτοι: ασθένειες, λοιμοί και άλλες ασθένειες. Η εξουσία σε αυτές τις χώρες ακόμα σκοτώνει περισσότερο και από τις φυσικές καταστροφές.

Η Αμερική, περνάει από τις πιο ύπουλες κρίσεις της ιστορίας της. Οι τιμές βασικών προϊόντων, ο συνδετικός κρίκος κατά πολλούς του αμαλγάματος που λέγεται Αμερική, έχουν βγει εκτός ελέγχου. Οι κατώτερες τάξεις της Αμερικής, τα γκέτο των μαύρων και των λευκών (γιατί η φτώχεια είναι η μόνη έννοια χωρίς ρατσισμό) χτυπιούνται άσχημα ενώ, ταυτόχρονα, οι εταιρείες για να κρατήσουν την μετοχή τους σε υψηλά επίπεδα και να διατηρήσουν ευτυχισμένους τους μετόχους τους, προχωρούν σε μαζικές απολύσεις. Βασικό μάθημα διοίκησης γεννημένο στην Αμερική της KKR, του Milken και του Boesky.

Στην Ευρώπη, όλοι προσπαθούμε να καταλάβουμε πως γίνεται επί 26 χρόνια να ασελγεί ένας πατέρας επάνω στην κόρη του, να έχει κάνει μαζί της 7 παιδιά και τα 3 από αυτά να τα έχει υιοθετήσει με την γυναίκα του. Είναι δυνατόν να μην ήξερε κανείς για τόσα χρόνια; Να μην άκουσε κανένας γείτονας τίποτα; Να μην ήξερε η μάνα της κοπέλας τίποτα; Δεν θέλω να το πιστέψω αυτό. Η ανωνυμία της πόλης έχει στραφεί εναντίον μας. Όλοι έχουν το κάστρο-σπίτι τους. Κανείς δεν θέλει να ξέρει τι κάνει ο γείτονας του. Έχει και αυτός τα δικά του μυστικά. Και η χειρότερη υποκρισία είναι να προσπαθείς σαν κοινωνία να δικαιολογηθείς και να αποδείξεις με πειράματα ότι δεν μπορούσες να ακούσεις αν γινότανε κάτι παράνομο.

Εν Ελλάδι, ποτήρια ξεχειλίζουνε και σκοτώνουνε οδηγούς λεωφορείων. Έγκλημα υπάρχει, Τιμωρία δεν υπάρχει. Κανένα έγκλημα στην Ελλάδα δεν έρχεται σε ολοκλήρωση. Ύβρις διαπράττεται. Τίσις υπάρχει μόνο στη θεωρία και όλοι θέλουμε να πιστέυουμε ότι υπάρχει και στην πραγματικότητα. Αλλά η Νέμεσις κρατείται όμηρος. Κρατείται φυλακισμένη από υπουργούς, εκπροσώπους και νομοθέτες.

Και όμως η ζωή είναι ακόμα ωραία έστω και αν είναι για πολύ λίγες στιγμές. Οι αντιστάσεις υπάρχουν ακόμα σε νέους, σε μανάδες που είναι μόνιμα αγαπημένες.

And I think to myself, what a wonderful world...

Πως μας βλέπουνε οι επισκέπτες...

Λόγω ασχολίας με το τουριστικό επάγγελμα, κάθισα μία μέρα και διάβασα τον ταξιδιωτικό οδηγό Γερμανών και Ολλανδών για την Ελλάδα. Θάλασσα, ήλιος, ηρεμία, φαγητό στην ταβέρνα. Ωραίες εικόνες, χαλαρωτικές. Έτσι είπα να διαβάσω όλη την μπροσούρα μιας και οι πρώτες ημέρες του Μάη ήταν λιγο υποτονικές. Παραθέτω μεταφρασμένα κομμάτια από την προσούρα.

"Οι Έλληνες δεν γνωρίζουν την έννοια του άγχους και της κούρασης. Έχουν πάντα χρόνο, να μιλήσουν, να φάνε και να διασκεδάσουν".

"Η αγαπημένη φράση των Ελλήνων είναι το 'σιγά-σιγά' ".

"Λόγω της κουλτούρας τους είναι λογικό και πρέπει να τους συγχωρείτε όταν...

• Περιμένετε στην ρεσεψιόν και δεν μην εμφανίζετε κανείς.
• Να έχει χαλάσει η τουαλέτα στο δωμάτιό σας και να δεν την φτιάχνει κανείς.
• Δεν μιλάνε καλά γερμανικά (αυτο λογικό).
• Δύο αυτοκίνητα κλέινουν τον δρόμο για να μιλήσουν.

Λένε και άλλα πολλά οι συμπαθείς μας φίλοι από το βορρά της Ευρώπης, που ζωγραφίζουν μία εικόνα χαλαρότητας και μόνιμης ηρεμίας για την Ελλάδα. Μετά έρχονται τα καρτ ποστάλ που μου αφήνουν οι πελάτες να δώσω στο ταχυδρομείο. 7/10 έχουν έναν συμπαθέστατο γάιδαρο απ' ευθείας από το ατελιέ του Κωστέτσου με το ροζέ το καπελάκι και το λελούδι στο αυτί. Άλλες κάρτες επικεντρώνονταιστο πολιτισμικό της περιοχής, αλλά μάλλον είναι για να στέλνονται σε καθηγητές και γονείς. Τέλος την τιμητική τους έχουν και τα περιβόητα γατάκια που είτε βρίσκονται σε ένα καπέλο ψάθινο, είτε παίζουν κάτω από τον ήλιο της Ελλάδος.

Μα είναι η Ελλάδα έτσι τελικά; Και αν είναι, που στο καλό ζω εγώ; Μήπως υπάρχει μία παράλληλη Ελλάδα την οποία αγνοώ; Και αν ισχύει, τότε μάλλον διάλεξα την λάθος Ελλάδα. Λες τελικά να υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και να μην την έχω. Γιατί, διάολε, την θέλω. Βέβαια, για να δικαιολογήσουμε και τα γραπτά της συμπαθούς εταιρείας ταξιδιών, πρέπει κάπως να προωθήσουνε και την Ελλάδα σαν τουριστικό προορισμό. Όμως πιστέυω ότι η προώθηση της Ελλάδος σαν χώρα του αρντάν, έχει ημερομηνία λήξεως. Ο εύκολος τουρισμός του ήλιου και της ταβέρνας δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα. Ως πότε ο καημένος ο γάιδαρος, οι γριές με τα κατσούλια και ο Γιάννης Βόγλης με τα αμύγδαλα θα είναι οι πρεσβευτές τουρισμού της χώρας μας;

Ίσως ένα γενικό ρετουσάρισμα της τουριστικής εικόνας της χώρας είναι αναγκαίο για μία ομαλή και συνεχιζόμενη ανάπτυξη του τουρισμού στην Ελλάδα. Καλές οι διαφημίσεις του ΕΟΤ στο BBC και στα λοιπά διεθνή δίκτυα. Καλή και η προώθηση της Ελλάδος σαν καλοκαιρινός παράδεισος, αλλά πρέπει να ξεφύγουμε από αυτήν την λούμπα. Περιοχές με ήλιο υπάρχουν πολλές, τουριστικοί παράδεισοι υπεραρκετοί. Η μονόπαντη προώθηση της χώρας σαν "λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου" είναι απαρχαιωμένη. Πρέπει να ακουστούμε ΚΑΙ σαν εναλλακτικός τουρισμός. Τουρισμός για αυτούς που ζητάνε το κάτι παραπάνω χωρίς να φοβούνται να πληρώσουν για αυτό. Ταξίδια στα ίχνη του Οδυσσέα με προσεγμένους οδηγούς (γνώστες του Ομήρου και την αρχαίας μυθιστορίας και λογοτεχνίας), περιπατητικός τουρισμός στους χώρους του Σωκράτη, του Πελοποννησιακού Πολέμου, του Λυκούργου και των Μυκηνών με αντίστοιχη μνεία στην εποχή, την κοινωνία, τα γράμματα θα βρουν σίγουρα αποδέκτες.