Δημόσια δυσλειτουργία

Κάθε φορά που πρέπει να αντιμετωπίσω τη Λερναία Ύδρα του Δημοσίου, προετοιμάζομαι καταλλήλως. Το προηγούμενο βράδυ, βγαίνω έξω, διασκεδάζω, πίνω το ποτό μου. Το επόμενο πρωί, σηκώνομαι νωρίς, κάνω ένα ζεστό μπάνιο, ξυρίζομαι και χτενίζω επιμελώς τα μαλλιά μου. Το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό, γιατί αποτελεί και ένα πρότυπο μνημόσυνο. Ξέρω ότι πολλά από τα αδέρφια πάνω στο κεφάλι μου θα χαθούν με το που μπω μέσα στην οποιαδήποτε υπηρεσία. Όταν ποια είμαι έτοιμος και αφού αυτομαστιγωθώ, για να τιμωρήσω τον εαυτό μου που αποφάσισα να γίνω ελεύθερος επαγγελματίας, βγαίνω να συναντήσω το θεριό. Οι δημόσιες υπηρεσίες στην Ελλάδα αποτελούν ένα ειρωνικό αστείο. Όταν ακούς την λέξη υπηρεσία, φαντάζεσαι κάτι που βοηθάει τον κόσμο. Που σου παρέχει λύσεις και προτάσεις για τα καθημερινά προβλήματα. Όταν όμως βάζεις μπροστά την λέξη "δημόσια" απογειώνεται η έννοια. Με την νέα αυτή προσθήκη, είσαι σίγουρος ότι τη δουλειά σου δεν πρόκειται να την κάνεις. Με το που μπαίνεις σε μία δημόσια υπηρεσία, σε πιάνει δέος από την οργάνωση και την εργατικότητα. Οι μέλισσες δεν πιάνουν μπάζα μπροστά τους. Ένας μιλάει στο τηλέφωνο. Ο άλλος πιο δίπλα κοιτάει με νόημα το παράθυρο. Λες να πηδήξει αναρωτιέσαι και ετοιμάζεσαι να βγάλεις το κινητό, για να βγάλεις φωτογραφία. Λίγο πιο δίπλα, δύο άξια τέκνα της Ψωροκώσταινας μαζεύουν λεφτά για να αγοράσουν κουλούρια. Και αρχίζει η γυμναστική. Μετά από ένα κουραστικό ημίχρονο πάνω κάτω στις σκάλες, μαζεύεσαι και ετοιμάζεις το σχέδιο δράσης για το δεύτερο ημίχρονο. Ο χρόνος λιγοστεύει και ο καιρός γαρ εγγύς που θα την κάνουν όλοι οι υπάλληλοι για τα σπίτια τους. Μαζεύεις τα χαρτιά, βάζεις τις τελευταίες πινελιές και οδεύεις σαν τον Αντώνιο μετά από την κατάκτηση της Αλεξάνδρειας. Αλλά φευ, η πόρτα είναι κλειδωμένη. Που είναι ο κ. Διευθυντής, ρωτάς όλο αγωνία, ενώ από μέσα σου κάτι σπάει. Νιώθεις κρύο ιδρώτα να σε περιλούζει, ενώ οι τρίχες από το κεφάλι σου παίζουν τις Σουλιώτισσες. Έχει βγει λίγο έξω σου λένε και νιώθεις καλύτερα. Πότε θα επιστρέψει ρωτάς όλο αφέλεια και νιώθεις ήδη μαλάκας. Δεν δοκιμάζετε καλύτερα άυριο. Κοιτάς την ώρα, είναι 12:15 και ξαφνικά νιώθεις τόσο μόνος σε αυτή την χώρα. Νιώθεις απελπιστικά μόνος που κάθεσαι και προσπαθείς να δημιουργήσεις σε μία χώρα που το δημόσιο αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο στην δημιουργία.