Αγαπημένη μου Δουλτσινέα,
ζούμε ο καθένας την δικιά μας Ελλάδα. Την διαμορφώνουμε και την χειραγωγούμε σαν ειναι μόνο δικιά μας. Για κάποιο ακατάληπτο λόγο όλοι μας έχουμε την φαντασιοπληξία ότι η χώρα μας είναι μόνο δικιά μας. Είμαι σίγουρος ότι και οι Χρυσαυγίτες, αλλά και οι Αναρχοαυτόνομοι που συγκρούστηκαν στο κέντρο της Αθήνας είχαν την ίδια πεποίθηση στο μυαλό τους. Ότι η χώρα είναι δικιά τους και αυτό τους δίνει το δικαίωμα να καταστρέφουν την Αθήνα στο όνομα κάποιας ιδεολογίας. Βέβαια, τα παλικάρια των ΜΑΤ, πιστεύουν το ίδιο. Μόνο και που οι τρεις μαζί πιστεύουν ότι μόνο αυτοί αξίζουν να ζουν σε αυτή τη χώρα. Και ως εκ τούτου ότι οι άλλοι δεν θα έπρεπε (για χάριν συντομίας δεν θα μπω στο θέμα γιατί στην επίθεση κατά των αναρχοκομμουνιστών συμμετείχαν δίπλα δίπλα, στο ίδιο μέτωπο, οι ακροδεξιοί με τα ΜΑΤ. Αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης). Το πρόβλημα όμως αυτό δεν παρατηρείται μόνο στους ακροδεξιούς και τους αναρχοαυτόνομους. Ο καθένας μας, δυστυχώς, κουβαλάει την ίδια σβέλλα στον εγκέφαλό του. Ο κάθε ανόητος που πετάει το τσιγάρο του στο δρόμο, ενώ στα 2 μέτρα έχει κάδο είναι επίσης συνυπεύθυνος. Η κυρία που αφήνει τον κοπρόσκυλό της να αφήνει τα ντιζαϊνάτα κακάκια του στην παιδική χαρά και δεν τα καθαρίζει είναι επίσης υπεύθυνη. Ο ανεγκέφαλος που φαρμακώνει τα κατοικίδια του γείτονα είναι επίσης επέυθυνος. Αλλά και οι απολίτιστοι κύριοι και κυρίες που πολιτεύονται είναι και αυτοί υπεύθυνοι. Βέβαια είναι άδικο να εξισώνεις τα παραπάνω εγκλήματα. Έχουν όμως όλα τους την ίδια ρίζα. Την βαθιά πεποίθηση ότι εγώ είμαι Έλληνας και μου ανήκει αυτή η χώρα. Και μέσα από την αυτή την βαθιά πεποίθηση της ατομικής μοναξιάς-ιδιοκτησίας πηγάζουν μερικά από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας μας. Από αυτή την πεποίθηση και με την σύμπραξη της εθνικής μας γαϊδουριάς προχωράμε εδώ και πολλές δεκαετίες από το κακό στο χειρότερο. Βλέπουμε την πατρίδα σαν μία οντότητα που έχουμε τη δυνατότητα να ασελγούμε πάνω της ποικιλοτρόπως και καθ' όλην την διάρκεια του χρόνου, αρκεί να τη "τιμάμε" σε εθνικές επετείους (ΓΙΟΥΡΟ 2004, 25η Μαρτίου, 28η Οκτωβρίου) καθώς και με ξεσπάσματα εθνικιστικού παροξυσμού. Η πατρίδα μας είναι η καθημερινότητά μας. Η πατρίδα μας είναι να σπρώχνεται ένα μικρό παιδί στις ρόδες ενός λεωφορείου για να προλάβουνε να ανέβουν πρώτοι πάνω. Πατρίδα μας είναι και οι απάνθρωποι οικοπεδοφάγοι-εμπρηστές που ρίξανε σε πένθος όλη τη χώρα το καλοκαίρι. Πατρίδα μας είναι η λοβιτούρα των επιτηδείων εξουσιαστών. Πατρίδα μας είναι να τρώνε ξύλο οι συνταξιούχοι από τα ΜΑΤ. Αλλά πατρίδα μας είναι και η Όμορφη Πόλη του υπερμέγιστου. Πατρίδα μας είναι και οι νέοι που αντιστέκονται. Πατρίδα μας είναι και οι Κοσκωτάδες, οι αριβίστες, εδρανόβιοι, μόνιμα μετεξέτασταίοι πολιτικοί μας, οι ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι, οι ξεφτιλισμένοι συνδικαλιστές, η καλολαδωμένη και φακελόβια δημόσια διοίκηση. Αλλά να σας πω κάτι...
Η Ελλάδα είναι ερωτική σαν τον Καβάφη, λαμπερή σαν τον Ελύτη και κοσμοκαλόγερος σαν τον Παπαδιαμάντη. Αποτελεί μία Μαρίνα των Βράχων, μία Αλεξάνδρεια, αλλά και μία Φόνισσα, ανάλογα με τον ποιον ρωτήσεις. Είναι ποιητική και πονεμένη σαν στίχος του Ρίτσου, αγαπημένη σαν τραγούδι του Θεοδωράκη. Είναι παιχνιδιάρικη σαν την μουσική του Χατζιδάκι και σόβαρη σαν μουσική άσκηση του Σκαλκώτα. Είναι τραγελφική σαν ποίημα του Σουρή, αναρχοαυτόνομη σαν κείμενο του Σκαρίμπα αλλά και σοβαρή σαν κείμενο του Καζαντζάκη.
Τελικά, ξέρετε ποιό είναι το θέμα; Ότι 1/10 των συμπατριτών μας βλέπουμε το κανάλι ομβρίων της φωτογραφίας και θέλουμε να το καθαρίσουμε και 9/10 το βλέπουμε και θέλουμε να ρίξουμε και άλλα σκουπίδια μέσα. Μαντέψτε ποιος κερδίζει συνήθως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου