Αγαπημένη μου Δουλτσινέα,εχω βαρεθεί να πιάνω βιβλία και τελειώνοντάς τα να μου μένει ένα αίσθημα κενού. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε έπιασα βιβλίο στα χέρια μου το οποίο να με ενθουσίασε. Ο Salinger λέει δια μέσου του ήρωά του στο Catcher in the Rye (Φύλακας της σίκαλης ελληνηστί και με πλήρη μεταφραστικό βιασμό) ότι ξέρεις ότι ένα βιβλίο είναι καλό, όταν γυρνώντας την τελευταία σελίδα θέλεις να πάρεις τηλέφωνο τον συγγραφέα και να του μιλήσεις. Μην παρασυρόμαστε βέβαια. Με τα περισσότερα βιβλία της σήμερον, θέλεις να πάρεις τηλέφωνο, αλλά για να ρωτήσεις τον/την συγγραφέα (στην Ελλάδα είμαστε ότι δηλώνουμε), τι στο διάολο σκεφτότανε όταν αποφάσιζε ότι ναι θα εκδώσω βιβλίο. (Βέβαια θα μου πεις ρε καραγκιόζη εσένα ποιος σου είπε ότι μπορείς να γράφεις αρλούμπες σε μπλογκ. Και θα έχεις δίκιο.) Κάποιος μου έδωσε τις προάλλες να διαβάσω ένα βιβλίο με τίτλο "Το Τέλος του Εφιάλτη". Ναι για εκείνον τον Αρτέμη Μάτσα της αρχαιότητας που έδωσε στεγνά τους Λακαιδεμόνιους στους Πέρσες. Το βιβλίο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κόμιξ με τις περιπέτειες του Ντόναλτ ντακ. Παντελής έλλειψη φαντασίας (ή μάλλον περισσότερη φαντασία σιαθέτουν τα Μίκυ Μάους), στεγνό γράψιμο (σχεδόν λακωνικό, αν πιάνετε το ειρωνία) και μία ιστοριογραφία που περισσότερο θυμίζει σενάριο παρά βιβλίο. Αυτό δυστυχώς είναι η κατάρα της μοντέρνας μυθιστορηματογραφίας. Παρασυρμένοι από την επιτυχία βιβλίων όπως Χάρι Πότερ και Κωδικός Ντα Βίντσι, όλοι οι συγγραφείς νομίζουν ότι έχουν βρει τη συνταγή. Βάλε λίγο μυστήριο, καμιά μυστική οργάνωση, το καλό να θριαμβεύει και έχεις έτοιμη την σούπα. Το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο με πολύ καλή πρώτη γεύση και μία στυφνή ή και ανύπρακτη επίγευση. Βιβλία που βασίζονται περισσότερο σε μία καλή διαφημιστική καμπάνια παρά σε μία γερή πλοκή και σε σωστή εμβάθυνση χαρακτήρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου