Sliding down the slippery slope

Τελικά, πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να δημιουργήσει δεδικασμένο που να οδηγήσει σε αθέλητα αποτελέσματα; Υπάρχουν αποφάσεις που να φαίνονται άκακες, ακόμα και απαραίτητες, που μπορεί να οδηγήσουν σε μοιραίες καταπατήσεις δικαιωμάτων; Και ποιοί ασυνείδητοι εκμεταλλεύονται αυτό τον φόβο; Όταν κατέβηκα, πριν κάτι μερούλες να βγάλω ένα παράβολο στην Τράπεζα της Ελλάδος (το ίδιο που με τυρρανάει εδώ και ένα μήνα), βρήκα 8 νοματαίους μέσα στην τράπεζα που όμως, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, απεργούσαν. Έτσι, 8 άτομα πληρώνονταν κανονικά, αλλά απεργούσαν. Ύστερα από κάποιες σκέψεις για τις οποίες δεν είμαι και πολύ περήφανος (δεν θα σας πω λεπτομέρειες, αλλά περιελάμβαναν τους εργαζόμενους, ένα κουτάλι της σούπας, δύο λάμπες οικονομίας και 2 κρουασάν Molto), σκέφτηκα πόσο ωραία θα ητανε να αφαιρούσες το δικαίωμα της απεργίας από τους εργαζόμενους. Για μία στιγμή, μπροστά μου έλαμψε η ουτοπία μίας καλύτερης Ελλάδας (και την ήθελα). Αηδόνια κελαηδούσανε, οι τράπεζες μοιράζανε παράβολα στο δρόμο, δημόσιοι υπάλληλοι καίγανε φόρμες και αιτήσεις, ενώ εμείς χορεύαμε γύρω από την φωτιά. It was only a fantasy, μου είπαν στο αυτί και το όνειρο έγινε εφιάλτης. Σκηνές από γαλέρες με δούλους να τραβάνε κουπί πατώντας σφραγίδες και γράφοντας σε υπολογιστές σε ρυθμό ρούμπα, ενώ μαστίγια πέφτανε στις πλάτες τους, υπάλληλοι να δουλέυουν σε απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς άδεια, χωρίς υπερωρίες, χωρίς κουλούρι βρε αδερφέ.

Καταλαβαίνετε ότι τέτοιου είδους όνειρα κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν είναι φυσικά πράγματα. Ήταν εμφανές ότι είχα ανάγκη από επαγγελματική βοήθεια. Φιλοσοφική. Στην αρχή εξασκήθηκα στα βασικά (ο Σωκράτης είναι ζωντανός, ο γάιδαρος είναι ζωντανός, άρα ο Σωκράτης είναι γάιδαρος). Ύστερα από ενδελεχή μελέτη (1 ολόκληρη ώρα μαθηματικής λογικής) ήμουνα έτοιμος. Έτσι πήγα να αντιμετωπίσω το πρόβλημά που με βασάνιζε τα βράδια.

Σε θεωρητική βάση, η νομική απαγόρευση των απεργιών, βλέποντας τα χάλια του συνδικαλισμού, δεν αποτελεί και κανά μοιραίο βήμα. Η ασυδοσία των απεργών, το κλείσιμο του κέντρου της Αθήνας σε τακτά χρονικά διαστήματα, οι απεργίες για τη διατήρηση ορισμένων ανήθικων κεκτημένων των εργαζομένων συγκεκριμένων τηλεορασοπρόβλητων συνδικάτων με αφήνουν από αδιάφορο, μέχρι εκνευρισμένο, άρα η θεσμόθέτηση ορίων και η επιβολή κυρώσεων στους απεργούς θα μπορούσε να είναι θετικό βήμα. Αυτό είναι το πρώτο κομμάτι του συλλογισμού. Το δεύτερο κομμάτι του συλλογισμού λέει ότι αυτό θα οδηγήσει σε χειρότερα όπως μείωση μισθών, κατάργηση μονιμότητας, κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων μητέρων, μιας και οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούσαν να αντιδράσουν με απεργίες. Μην ξεχνάμε ότι αφού η πρώτη πρόταση έγινε δεκτή, είναι μία σειρά μικρών βημάτων μέχρι τις υπόλοιπες.

Αυτού του έιδους συλλογισμός λέγεται αγκλιστί "slippery slope". Στον συλλογισμό αυτό, ο κόσμος βρίσκεται σε ισορροπία. μία κίνηση λάθος σε οποιαδήποτε πλευρά του βουνού και αρχίζει η κατάβαση που δεν μπορεί να σταματήσει. Ο συλλογισμός έχει, σχεδόν πάντα, δύο βασικά μειονεκτήματα: Πρώτον, προϋποθέτει ισορροπία δυνάμεων, "Balanced the power is" που θα έλεγε και o Yoda. Δεύτερον, προϋποθέτει ένα άλμα λογικής για το τελικό αποτέλεσμα. Συλλογισμοί τέτοιου τύπου χρησιμοποιούνται συνεχώς στην πολιτική. Στις Η.Π.Α. η υποστήριξη της affirmative action, κίνηση για προώθηση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων (γυναικών, μαύρων, ισπανόφωνων, νάνων και ότι άλλο) , ξεκινά με παρόμοιους συλλογισμούς.

Στην Ελλάδα, οι συλλογισμοί τέτοιου τύπου χρησιμοποιούνται για να καλυφθουν οι ασυδοσίες. Έτσι όταν μερικά κολόπαιδα ταμπουρώνονται και βεβηλώνουν το Πολυτεχνείο, προτάσσουν το άσυλο του πανεπιστημίου. Εκεί, κολώνουμε όλοι μας. Μνήμες από τις μαθητικές μας γιορτές περί Πολυτεχνείου μας κατακλύζουν. Και ενώ η λογική σου λέει να σώσεις τα κτίρια, για να έχουν οι φοιτητές του μέλλοντος κάπου να μπουν στην επόμενη ανάγκη, κάνεις το άλμα λογικής. Άμα αλωθεί το άσυλο του πανεπιστημίου για να απομακρυνθούν οι εγκληματίες, μετά θα γίνει πιο εύκολο να αλωθεί και για όποιον άλλο θελήσει το κράτος να ονομάσει εγκληματία. Αποδέχεσαι την μονιμότητα του δημοσίου υπαλλήλου για να μην γυσρίσουμε στην εποχή της Πλατείας Κλαυθμώνος. Και ηρεμείς σίγουρος πως η δημοκρατία έχει για μία ακόμη φορά νικήσει. Αποδεχόμαστε, έστω και μισή καρδιά τις καταλήψεις των πανεπιστημίων και των σχολείων, το κλείσιμο του κέντρου λόγω απεργίας, τους άχρηστους και κομματικά διορισμένους δημόσιους υπαλλήλους, τους κουκουλοφόρους και τους φασίστες, στον βωμό της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Και εκεί είναι το πρόβλημα. Ο συλλογισμός slippery slope θα μπορούσε να ισχύει και κάπως αλλιώς. Όσο αφήνουμε την ασυδοσία να εκμεταλλέυεται και να διαστρέφει τα κερδισμένα δικαιώματα των εργαζομένων και των πολιτών, τόσο αυτά χάνουν την αξία τους και την αποδοχή τους από τον κόσμο. Το άσυλο του πανεπιστημίου είναι ιερό. Τα δικαιώματα των εργαζομένων έχουν υπογραφεί με αίμα. Γιατί να τα καπηλεύονται διάφοροι λαοπλάνοι και να τα ξεφτιλίζουν; Γιατί να γλυτώνει η ασυδωσία μέσω των χαραμάδων;

Το κείμενο είναι υπό κατασκευή.