Μας έχουν πάρει και τα σώβρακα, αδέρφια.

Καλώς ήλθατε στην Ψωροκώσταινα, παράρτημα Ελλαδιστάν, χώρα του Ποτέ-ποτέ. Πλην όμως ο Πίτερ Παν απουσιάζει. Η χώρα του Ποτέ-ποτέ έχει καταληφθεί από τους πειρατές. Και το μόνο που κράτησαν σταθερό αυτοί, είναι η ονομασία. Στη χώρα του Ποτέ-ποτέ, ποτέ δεν γίνεται η δουλειά σου νόμιμα. Στη χώρα του Ποτέ-ποτέ, ποτέ δεν έχεις δίκιο έναντι του κράτους. Εδώ, υπάρχουν τόσες βαθμίδες εξουσίας όσες και σφραγίδες. Καμία εξουσία δεν έχει δικαιοδοσία, όταν προσπαθείς να βρεις το δίκιο σου, αλλά όλες έχουν δικαιοδοσία όταν είναι να πληρώσεις. Εδώ, η κάθε επιχειρηματική κίνηση ωριμάζει για τουλάχιστον δύο χρόνια, μέχρι να ανασυρθεί από τα έγκατα της γραφειοκρατίας. Εδώ, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να ζητάς απολογισμό έργου απο τους φόρους που σου παρακρατούν κάθε χρόνο από την επιχείρησή σου. Εδώ, αν έχεις μία επιχείρηση, θεωρείσαι καπιταλιστής, άρα πλούσιος, άρα πρέπει να πληρώσεις κερατιάτικα σαν μορφή ανακατανομής πλούτου. Στην Ελλάδα, ο δημόσιος υπάλληλος, κρύβεται πίσω από το κράτος με τη μορφή σφραγίδας. Αν τη θέλεις τη σφραγίδα να πέσει, πρέπει να πληρώσεις. Και ας είσαι νόμιμος. Και κάνεις τον εαυτό σου μικρό. Και αναγκάζεσαι να μιλάς σε ανθρώπους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην σπουδή του τίποτα. Που δεν έχουν την παραμικρή αίσθηση της δημιουργίας. Και νιώθεις αηδία κάθε φορά που πρέπει να παρακαλέσεις για να κάνουν την δουλειά τους. Και νιώθεις μαλάκας, κάθε φορά που σου λένε "λυπάμαι, δεν μπορώ να κάνω τίποτα". Τα δικαιώματά σου είναι ανύπαρκτα. Γνωρίζεις ότι τρώνε από τα κοινά, γνωρίζεις ότι σε σαμποτάρουν, σε λοιδωρούν. Αλλά επίσης ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και σωπαίνεις. Προσπαθείς να γίνεις μικρός και να περνάς απαρατήρητος, μέχρι να μπορέσεις να γίνεις μεγάλος, οπότε να μην τους έχεις ανάγκη. Και πρέπει να υπομένεις ανίερους εκτελεστές της εξουσίας να σου λένε κατάμουτρα, "τόσα λεφτά χάλασες στην επιχείρησή σου, πρέπει να έχεις να δώσεις και σε εμάς". Σιγα-σιγά αποδέχεσαι ότι στην χώρα του Ποτέ-ποτέ, είσαι μόνος. Οι προθέσεις δεν είναι μηδαμινές, είναι αρνητικές. Πότε έγινε αυτή η μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας; Ή μήπως ήταν πάντα έτσι. Από τον Πλούταρχο έχω καταλάβει ότι η αρχαία Αθήνα ήταν το ίδιο. Από τον Κολοκοτρώνη μαθαίνουμε ότι η Ελλάδα του 1821 ήταν το ίδιο. Βρε λες; Δηλαδή δεν υπήρχε ή δεν έχει έχει μείνει τίποτα το αγνό και ιερό. Αλλοτριωθήκαμε ρεεεεεεεεε!! Όλοι βρίζουμε την καρεκλοκρατία και την γραφειοκρατία, τα κόμματα τις αναθεματίζουνε, οι οικονομολόγοι τις αναφέρουνε ως το νούμερο ένα πρόβλημα της χώρας, αλλά όλοι χαϊδεύουμε το θεριό. Και κάθε χρόνο το ταΐζουμε εκατοντάδες συμβασιούχους και μόνιμους υπαλλήλους σε κάποια θέση, σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Η αλλοτρίωση έχει διαποτίσει την ελληνική κοινωνία. Η παρακμή μας έχει γίνει δεύτερη φύση. Δεν υπάρχει επιστροφή από αυτόν τον βόθρο. Ζούμε, αναπνέουμε και παράγουμε παρακμή σαν έθνος. Και ας κρυβόμαστε πίσω από έναν Ελύτη, έναν Σεφέρη και έναν Καζαντζάκη. Και οι αρχαίοι Αθηναίοι κρύβονταν πίσω από έναν Αριστοφάνη, έναν Σωκράτη και έναν Αριστείδη. Κάναμε τον κύκλο μας που λέει ο Βέγγος. "Η Ελλάδα πεθαίνει."

Λόγω έναρξης της καλοκαιρινής σεζόν, οι αναρτήσεις θα είναι αραιές και που...

Καλό καλοκαίρι να έχουμε.