Αγαπημένη μου Δουλτσινέα,Μισή ώρα κοίταζα την λευκή κόλλα της οθόνης και δεν μπορούσα να βγάλω από μέσα μου κάτι να σου γράψω. Δεν ξέρω αν τα έμαθες, στην ταπεινή Ψωροκώσταινα, δεν υπάρχουν προβλήματα. Ζούμε την ουτοπία που τόσοι και τόσοι χλεύασαν. Αμα κοιτάξεις τις ειδήσεις από ραδίου, εφημερίδας και τελεόρασης η χώρα έχει τόση βαρεμάρα που ασχολείται με έναν γενικό που έπεσε. Κάποιοι καλοί κύριοι που ενδιαφέρονται για την ενημέρωση όχι μόνο την δικιά μας αλλά και του λογαριασμού τους, τον είχαν βγάλει κάτι αναμνηστικά βίντεο ενώ ο γενικός ήταν στο σπίτι του με μία καλή του φίλη και παίζαν το γιατρό. Μετά ο γενικός σκόνταψε πάνω στα αισθήματά του και έπεσε από τον τέταρτο όροφο. Έζησε όμως.Έτσι ξεχάσαμε ότι κάποιοι άλλοι καλοί κύριοι βοήθησαν ώστε να καθαριστούν τα ταμεία ενός μωσειακού είδους του ταμείου ασφάλισης. Και αρχίσαμε όλοι να αναλύουμε το περιεχόμενο της ταινίας. Μερικοί είπαν ότι ήταν μικρού μήκους, ενώ άλλοι είπαν ότι υπήρχε και μία εκδοχή της ταινίας με όλο το υλικό όπως το ήθελε ο σκηνοθέτης. Πάντως τόση ανάλυση και συζήτηση για ταινία δεν έχει γίνει ούτε για τον Πολίτη Κέην. Όλοι μιλήσαν για ρεσιτάλ ηθοποιίας αν και κανείς δεν παραδεχότανε ότι έχει δει την ταινία. Ορκίστηκαν και ξαναορκίστηκαν σε ότι έχουν ιερό και αφού κατάφεραν να βγουν μέσα από το λάκκο με τα σκατά πιο καθαροί από αποστειρωμένες γαλοπούλες άρχισαν να ψάχνουν ποια εταιρία είχε πάρει πρώτη τα δικαιώματα για την προώθηση της ταινίας. Και έχει αρχίσει ένα γαϊτανάκι που δεν αφήνει κανένα άλλο νέο να ακουστεί από τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης. Και κανείς δεν αναφέρει τον ύστατο αγώνα που δίνουν μερικοί θαρραλέοι να σταματήσουν τις μονοκατοικίες που ξεφυτρώνουν μέσα από τις στάχτες των καμμένων δασών του καλοκαιριού. Και ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται ποσά και να πετάγονται τα ποσά αυτά στον αέρα σαν βεγγαλικά. Και τα αναφέρουν τα ποσά αυτά σαν να μιλάμε για τσίχλες. 5 εκατομμύρια ο ένας, 22 εκατομμύρια ο άλλος, λες και είναι στραγάλια. Και ο βασικός μισθός είναι για κάποιους άπιαστο όνειρο. Και η κοινωνία μας έχει παράγει μία γενιά ανασφάλιστων που προσπαθεί να ζήσει και να κάνει οικογένεια με 700 ευρώ. Και εμείς ασχολούμαστε με τους βάρβαρους. Και αντέχουμε (;;). Και η παρακμή γύρω, μας σφίγγει σαν μέγγενη. Και η υποκουλτούρα και η έλλειψη παιδείας μας έχει γίνει καθημερινότητα. Και ο διπλανός μας γίνεται όλο και πιο ξένος. Και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας να γίνουν αριβίστες. Και αποκαλούμε όποιον ακολουθεί τους νόμους μαλάκα. Και μας κοροϊδεύουν. Και το δεχόμαστε. Και οι διανοούμενοι σιωπούνε, αποχαυνωμένοι με τη θεσούλα τους σε κάποιο πανεπιστήμιο που τους εξασφαλίζει σύνταξη και γραμματέα και λίγη εξουσία. Και όσοι θέλουν να μιλήσουν σιωπούν γιατί δεν βρίσκουν μέσο να εκφράστούν. Και όσοι αρχίζουν να μιλάνε για το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται η χώρα, η κοινωνία (εμείς δηλαδή) γίνεται γραφικός. Και οι εφημερίδες ασχολούνται με τα μικροπολιτικά. Και τα κανάλια ασχολούνται με τυχάρπαστους αριβίστες εξαρτημένους από την πρέζα της εξουσίας. Και τα ναρκωτικά βρίσκονται πια μέσα στα σχολεία από καιρό. Και η καρδιά ματώνει κάθε φορά που βρίσκομαστε στην Ομόνοια μετά τις 10. Και μαθαίνουμε να κάνουμε την καρδιά μας πέτρα και να επιταχύνουμε το βήμα μας όταν ακούμε " Δώσε ρε φίλε κάτι. Να πάρω κάτι να φάω θέλω". Και οι νέοι δεν έχουν πια διεξόδους. Και οι πολιτικοί μας είναι όλο και πιο πολύ παχύδερμα που μιλάνε για τον "απλό πολίτη¨λες και είναι κάτι ξένο. Το βλέμμα του εκάστοτε βουλευτή όταν μιλάει για θέματα που αφορούν το 90% των πολιτών (συντάξεις, ακρίβεια, ανεργία) είναι τόσο αποστασιοποιημένο που διακρίνεις πίσω πίσω και μια σταγόνα απέχθειας. Και εμείς τους ακούμε και σιωπούμε. Σιωπούμε μόνοι. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι είναι αλήθεια. Ότι μας εμπαίζουν. Και ότι μας καθοδηγούν σαν τα πρόβατα και εμείς το δεχόμαστε. Ότι το ασφαλιστικό το ξεχάσαμε επειδή κάποιος αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Και όταν το θέμα αυτό άρχισε να θίγει κάποιους, το θέμα έφυγε από τα σκάνδαλα και πήγε στις προσωπικές σχέσεις δύο αλητών που έχουν σαν κύριο επάγγελμα να εκδίδουν (συν)ειδήσεις. Και μετά θα βρεθεί κάποιο άλλο θέμα να υποαπασχολήσει τον δημόσιο βίο. Και εμείς θα κοιτάμε με ανοιχτά τα μάτια και θα λέμε Ζήτω και Γεια.
Δουλτσινέα μου, η φωτογραφία είναι από το φαράγγι Βίκου με τον φίλο Γιώργο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου