Τιμωρία

Πρωτότυπες τιμωρίες για καθημερινά παραπτώματα:

1. Όσοι εκδίδουν βιβλία του κώλου και τα πουλάνε με το κιλό (με 19,99€ παίρνεις γύρω στα 50 κιλά βιβλία από τον Λιακόπουλο) θα καταδικάζονται να κουβαλάνε όλη την παραπάνω βιβλιογραφία μέσα στο λιοπύρι για ένα μήνα, ενώ οργισμένοι οικολόγοι θα τους πετροβολούν, καταδικάζοντας έτσι την άσκοπη κοπή δένδρων για ανόσιους σκοπούς.
2. Υπερεθνικιστές πολιτικοί θα καταδικάζονται σε 2χρονη εξορία στο νησί της Ρω και σε άλλα ερημονήσια. Για να δικαιολογούν την ύπαρξή τους θα έχουν υπό την εποπτεία τους 2 (δύο) γίδια και 3 (τρία) πρόβατα από τα έσοδα των οποίων θα τρέφονται. Ταυτόχρονα, η ζωή τους θα καταγράφεται εν είδει ριάλιτι και θα προβάλλεται στο κανάλι της Βουλής για παραδειγματισμό των υπολοίπων.
3. Ιερωμένοι που καταπατούν τους όρκους τους θα καταδικάζονται σε 5ετή κάθειρξη σε νέες εκκλησιαστικές φυλακές όπου θα αναπαριστώνται ρεαλιστικότατα τα μαρτύρια της κολάσεως όπως αυτά περιγράφονται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη.
4. Διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι θα καταδικάζονται σε ισόβια διαμονή στη δημόσια υπηρεσία τους, όπου θα υποχρεώνονται να περπατούν όλη την ημέρα μέσα στο κτίριο, να έχουν γραφείο χωρίς καρέκλα και να φέρνουν καφέδες και γλυκά στους πολίτες που επισκέπτονται την υπηρεσία.
5. Πολεμοχαρείς πολιτικοί θα αναγκάζονται να ξαναπάνε στρατό και θα περνάνε το σύνολο της θητείας τους στον Έβρο, κάνοντας μόνιμες περιπολίες στα βαλτόνερα, προσευχόμενοι μην συναντήσουν εμπόρους ναρκωτικών και λευκής σαρκός.
6. Πουλημένοι συνδικαλιστές θα μεταφέρονται σε ορυχεία εξόρυξης μαρμάρου όπου μέσω SMS θα ψηφίζουμε για το πόσες φορές την ημέρα θα μαστιγώνονται. Τα έσοδα από τα SMS θα πηγαίνουν για τη συντιαξιοδότηση του κλάδου που εκπροσωπούσαν.
7. Πολυλογάδες μαϊντανοί και λοιποί κατσικοπόδαροι που έχουν κατακλύσει την τηλεόραση θα καταδικάζονται σε θάνατο δια πτώσης τηλεόρασης LCD 42'' στο κεφάλι από γωνία 45 μοιρών. Αν το θύμα επιζήσει, το πείραμα θα επαναλαμβάνεται.
8. Κομπογιαννίτες γιατροί θα αναγκάζονται να δωρίζουν το σώμα τους στην επιστήμη, ενώ είναι ακόμα ζωντανοί. Πάνω τους θα πειραματίζονται πρωτοετείς φοιτητές της Ιατρικής. Σε περίπτωση υπερπροσφοράς ιατρών, θα δίδονται και στην κτηνιατρική σχολή.
9. Υπουργοί που νομιμοποιούν αυθαίρετα και αποχαρακτηρίζουν δάση θα αναγκάζονται να χτίζουν φωλιά πάνω σε ένα δέντρο όπου και θα ζουν, ενώ θα τους τροφοδοτείται σωλήνας με καυσαέριο εναντι οξυγόνου.
10. Όσοι πετάνε τα σκουπίδια τους στο δρόμο ενώ υπάρχει κάδος σε απόσταση 2 μέτρων θα συλλαμβάνονται. Στη συνέχεια, αθλητές της σφαίρας θα τους πετάνε σε παρακείμενη χωματερή για να καταλάβουν τη σωστή χρήση του κάδου.
11. Όσοι καπνίζουν μπροστά σε αρρώστους και μικρά παιδιά θα τοποθετούνται μέσα στο φουγάρο του εργοστασίου της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη για 3 ώρες.
12. Θεατρικές ομάδες που ασελγούν στο σώμα της κωμωδίας θα τοποθετούνται μπροστά από μία τηλεόραση όπου θα βλέπουν για 7 ολόκληρες ημέρες επιθεωρήσεις του Σεφερλή, λόγους του Κουλούρη και του Πολύδωρα και φαρσοκωμωδίες του Γαρδέλη και του Ψάλτη, ενώ τα μάτια τους θα κρατιούνται ανοιχτά μόνιμα για να μην χάνουν σκηνή.
13. Ψευτοφιλόζωοι που αφήνουν τα μούλικά τους να χέζουν στην παιδική χαρά που παίζουν τα παιδάκια και δεν καθαρίζουν τα κακάκια τους, θα αναγκάζονται να περιφέρονται επί 1 μήνα με ρούχα φτιαγμένα από χρησιμοποιημένες πάνες μωρών.

Αυτά και αναμένω απάντηση από το το νομοθετικό της Βουλής

Μας έχουν πάρει και τα σώβρακα, αδέρφια.

Καλώς ήλθατε στην Ψωροκώσταινα, παράρτημα Ελλαδιστάν, χώρα του Ποτέ-ποτέ. Πλην όμως ο Πίτερ Παν απουσιάζει. Η χώρα του Ποτέ-ποτέ έχει καταληφθεί από τους πειρατές. Και το μόνο που κράτησαν σταθερό αυτοί, είναι η ονομασία. Στη χώρα του Ποτέ-ποτέ, ποτέ δεν γίνεται η δουλειά σου νόμιμα. Στη χώρα του Ποτέ-ποτέ, ποτέ δεν έχεις δίκιο έναντι του κράτους. Εδώ, υπάρχουν τόσες βαθμίδες εξουσίας όσες και σφραγίδες. Καμία εξουσία δεν έχει δικαιοδοσία, όταν προσπαθείς να βρεις το δίκιο σου, αλλά όλες έχουν δικαιοδοσία όταν είναι να πληρώσεις. Εδώ, η κάθε επιχειρηματική κίνηση ωριμάζει για τουλάχιστον δύο χρόνια, μέχρι να ανασυρθεί από τα έγκατα της γραφειοκρατίας. Εδώ, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να ζητάς απολογισμό έργου απο τους φόρους που σου παρακρατούν κάθε χρόνο από την επιχείρησή σου. Εδώ, αν έχεις μία επιχείρηση, θεωρείσαι καπιταλιστής, άρα πλούσιος, άρα πρέπει να πληρώσεις κερατιάτικα σαν μορφή ανακατανομής πλούτου. Στην Ελλάδα, ο δημόσιος υπάλληλος, κρύβεται πίσω από το κράτος με τη μορφή σφραγίδας. Αν τη θέλεις τη σφραγίδα να πέσει, πρέπει να πληρώσεις. Και ας είσαι νόμιμος. Και κάνεις τον εαυτό σου μικρό. Και αναγκάζεσαι να μιλάς σε ανθρώπους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην σπουδή του τίποτα. Που δεν έχουν την παραμικρή αίσθηση της δημιουργίας. Και νιώθεις αηδία κάθε φορά που πρέπει να παρακαλέσεις για να κάνουν την δουλειά τους. Και νιώθεις μαλάκας, κάθε φορά που σου λένε "λυπάμαι, δεν μπορώ να κάνω τίποτα". Τα δικαιώματά σου είναι ανύπαρκτα. Γνωρίζεις ότι τρώνε από τα κοινά, γνωρίζεις ότι σε σαμποτάρουν, σε λοιδωρούν. Αλλά επίσης ξέρεις ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Και σωπαίνεις. Προσπαθείς να γίνεις μικρός και να περνάς απαρατήρητος, μέχρι να μπορέσεις να γίνεις μεγάλος, οπότε να μην τους έχεις ανάγκη. Και πρέπει να υπομένεις ανίερους εκτελεστές της εξουσίας να σου λένε κατάμουτρα, "τόσα λεφτά χάλασες στην επιχείρησή σου, πρέπει να έχεις να δώσεις και σε εμάς". Σιγα-σιγά αποδέχεσαι ότι στην χώρα του Ποτέ-ποτέ, είσαι μόνος. Οι προθέσεις δεν είναι μηδαμινές, είναι αρνητικές. Πότε έγινε αυτή η μετάλλαξη της ελληνικής κοινωνίας; Ή μήπως ήταν πάντα έτσι. Από τον Πλούταρχο έχω καταλάβει ότι η αρχαία Αθήνα ήταν το ίδιο. Από τον Κολοκοτρώνη μαθαίνουμε ότι η Ελλάδα του 1821 ήταν το ίδιο. Βρε λες; Δηλαδή δεν υπήρχε ή δεν έχει έχει μείνει τίποτα το αγνό και ιερό. Αλλοτριωθήκαμε ρεεεεεεεεε!! Όλοι βρίζουμε την καρεκλοκρατία και την γραφειοκρατία, τα κόμματα τις αναθεματίζουνε, οι οικονομολόγοι τις αναφέρουνε ως το νούμερο ένα πρόβλημα της χώρας, αλλά όλοι χαϊδεύουμε το θεριό. Και κάθε χρόνο το ταΐζουμε εκατοντάδες συμβασιούχους και μόνιμους υπαλλήλους σε κάποια θέση, σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Η αλλοτρίωση έχει διαποτίσει την ελληνική κοινωνία. Η παρακμή μας έχει γίνει δεύτερη φύση. Δεν υπάρχει επιστροφή από αυτόν τον βόθρο. Ζούμε, αναπνέουμε και παράγουμε παρακμή σαν έθνος. Και ας κρυβόμαστε πίσω από έναν Ελύτη, έναν Σεφέρη και έναν Καζαντζάκη. Και οι αρχαίοι Αθηναίοι κρύβονταν πίσω από έναν Αριστοφάνη, έναν Σωκράτη και έναν Αριστείδη. Κάναμε τον κύκλο μας που λέει ο Βέγγος. "Η Ελλάδα πεθαίνει."

Λόγω έναρξης της καλοκαιρινής σεζόν, οι αναρτήσεις θα είναι αραιές και που...

Καλό καλοκαίρι να έχουμε.

Sliding down the slippery slope

Τελικά, πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να δημιουργήσει δεδικασμένο που να οδηγήσει σε αθέλητα αποτελέσματα; Υπάρχουν αποφάσεις που να φαίνονται άκακες, ακόμα και απαραίτητες, που μπορεί να οδηγήσουν σε μοιραίες καταπατήσεις δικαιωμάτων; Και ποιοί ασυνείδητοι εκμεταλλεύονται αυτό τον φόβο; Όταν κατέβηκα, πριν κάτι μερούλες να βγάλω ένα παράβολο στην Τράπεζα της Ελλάδος (το ίδιο που με τυρρανάει εδώ και ένα μήνα), βρήκα 8 νοματαίους μέσα στην τράπεζα που όμως, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, απεργούσαν. Έτσι, 8 άτομα πληρώνονταν κανονικά, αλλά απεργούσαν. Ύστερα από κάποιες σκέψεις για τις οποίες δεν είμαι και πολύ περήφανος (δεν θα σας πω λεπτομέρειες, αλλά περιελάμβαναν τους εργαζόμενους, ένα κουτάλι της σούπας, δύο λάμπες οικονομίας και 2 κρουασάν Molto), σκέφτηκα πόσο ωραία θα ητανε να αφαιρούσες το δικαίωμα της απεργίας από τους εργαζόμενους. Για μία στιγμή, μπροστά μου έλαμψε η ουτοπία μίας καλύτερης Ελλάδας (και την ήθελα). Αηδόνια κελαηδούσανε, οι τράπεζες μοιράζανε παράβολα στο δρόμο, δημόσιοι υπάλληλοι καίγανε φόρμες και αιτήσεις, ενώ εμείς χορεύαμε γύρω από την φωτιά. It was only a fantasy, μου είπαν στο αυτί και το όνειρο έγινε εφιάλτης. Σκηνές από γαλέρες με δούλους να τραβάνε κουπί πατώντας σφραγίδες και γράφοντας σε υπολογιστές σε ρυθμό ρούμπα, ενώ μαστίγια πέφτανε στις πλάτες τους, υπάλληλοι να δουλέυουν σε απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς άδεια, χωρίς υπερωρίες, χωρίς κουλούρι βρε αδερφέ.

Καταλαβαίνετε ότι τέτοιου είδους όνειρα κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν είναι φυσικά πράγματα. Ήταν εμφανές ότι είχα ανάγκη από επαγγελματική βοήθεια. Φιλοσοφική. Στην αρχή εξασκήθηκα στα βασικά (ο Σωκράτης είναι ζωντανός, ο γάιδαρος είναι ζωντανός, άρα ο Σωκράτης είναι γάιδαρος). Ύστερα από ενδελεχή μελέτη (1 ολόκληρη ώρα μαθηματικής λογικής) ήμουνα έτοιμος. Έτσι πήγα να αντιμετωπίσω το πρόβλημά που με βασάνιζε τα βράδια.

Σε θεωρητική βάση, η νομική απαγόρευση των απεργιών, βλέποντας τα χάλια του συνδικαλισμού, δεν αποτελεί και κανά μοιραίο βήμα. Η ασυδοσία των απεργών, το κλείσιμο του κέντρου της Αθήνας σε τακτά χρονικά διαστήματα, οι απεργίες για τη διατήρηση ορισμένων ανήθικων κεκτημένων των εργαζομένων συγκεκριμένων τηλεορασοπρόβλητων συνδικάτων με αφήνουν από αδιάφορο, μέχρι εκνευρισμένο, άρα η θεσμόθέτηση ορίων και η επιβολή κυρώσεων στους απεργούς θα μπορούσε να είναι θετικό βήμα. Αυτό είναι το πρώτο κομμάτι του συλλογισμού. Το δεύτερο κομμάτι του συλλογισμού λέει ότι αυτό θα οδηγήσει σε χειρότερα όπως μείωση μισθών, κατάργηση μονιμότητας, κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων μητέρων, μιας και οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούσαν να αντιδράσουν με απεργίες. Μην ξεχνάμε ότι αφού η πρώτη πρόταση έγινε δεκτή, είναι μία σειρά μικρών βημάτων μέχρι τις υπόλοιπες.

Αυτού του έιδους συλλογισμός λέγεται αγκλιστί "slippery slope". Στον συλλογισμό αυτό, ο κόσμος βρίσκεται σε ισορροπία. μία κίνηση λάθος σε οποιαδήποτε πλευρά του βουνού και αρχίζει η κατάβαση που δεν μπορεί να σταματήσει. Ο συλλογισμός έχει, σχεδόν πάντα, δύο βασικά μειονεκτήματα: Πρώτον, προϋποθέτει ισορροπία δυνάμεων, "Balanced the power is" που θα έλεγε και o Yoda. Δεύτερον, προϋποθέτει ένα άλμα λογικής για το τελικό αποτέλεσμα. Συλλογισμοί τέτοιου τύπου χρησιμοποιούνται συνεχώς στην πολιτική. Στις Η.Π.Α. η υποστήριξη της affirmative action, κίνηση για προώθηση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων (γυναικών, μαύρων, ισπανόφωνων, νάνων και ότι άλλο) , ξεκινά με παρόμοιους συλλογισμούς.

Στην Ελλάδα, οι συλλογισμοί τέτοιου τύπου χρησιμοποιούνται για να καλυφθουν οι ασυδοσίες. Έτσι όταν μερικά κολόπαιδα ταμπουρώνονται και βεβηλώνουν το Πολυτεχνείο, προτάσσουν το άσυλο του πανεπιστημίου. Εκεί, κολώνουμε όλοι μας. Μνήμες από τις μαθητικές μας γιορτές περί Πολυτεχνείου μας κατακλύζουν. Και ενώ η λογική σου λέει να σώσεις τα κτίρια, για να έχουν οι φοιτητές του μέλλοντος κάπου να μπουν στην επόμενη ανάγκη, κάνεις το άλμα λογικής. Άμα αλωθεί το άσυλο του πανεπιστημίου για να απομακρυνθούν οι εγκληματίες, μετά θα γίνει πιο εύκολο να αλωθεί και για όποιον άλλο θελήσει το κράτος να ονομάσει εγκληματία. Αποδέχεσαι την μονιμότητα του δημοσίου υπαλλήλου για να μην γυσρίσουμε στην εποχή της Πλατείας Κλαυθμώνος. Και ηρεμείς σίγουρος πως η δημοκρατία έχει για μία ακόμη φορά νικήσει. Αποδεχόμαστε, έστω και μισή καρδιά τις καταλήψεις των πανεπιστημίων και των σχολείων, το κλείσιμο του κέντρου λόγω απεργίας, τους άχρηστους και κομματικά διορισμένους δημόσιους υπαλλήλους, τους κουκουλοφόρους και τους φασίστες, στον βωμό της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Και εκεί είναι το πρόβλημα. Ο συλλογισμός slippery slope θα μπορούσε να ισχύει και κάπως αλλιώς. Όσο αφήνουμε την ασυδοσία να εκμεταλλέυεται και να διαστρέφει τα κερδισμένα δικαιώματα των εργαζομένων και των πολιτών, τόσο αυτά χάνουν την αξία τους και την αποδοχή τους από τον κόσμο. Το άσυλο του πανεπιστημίου είναι ιερό. Τα δικαιώματα των εργαζομένων έχουν υπογραφεί με αίμα. Γιατί να τα καπηλεύονται διάφοροι λαοπλάνοι και να τα ξεφτιλίζουν; Γιατί να γλυτώνει η ασυδωσία μέσω των χαραμάδων;

Το κείμενο είναι υπό κατασκευή.

Από το παρελθόν που ξέχασε

Γιατί μου ζητάς πράγματα που δεν μπορώ να σου δώσω; Γιατί δεν χαίρεσαι που είμαστε μαζί αυτή τη στιγμή. Γιατί να ανησυχείς; Γιατί δεν αποδέχεσαι ότι πρέπει να ζητάς από τον άλλον μόνο ότι μπορεί να σου δώσει; Το πρωτό φιλί με όλες τις κοπέλες που κατάφεραν να αντέξουν το πρώτο ραντεβού μαζί του και να προχωρήσουν σε δεύτερη συνάντηση ήταν μία αναπόφευκτη σύγκριση με το πρώτο φιλί. Πολύ βιαστικό, πολύ απαλό, πολύ βίαιο, πολύ λίγο. Ο παιδικός του έρωτας, την λέγανε Ν. Μία νύχτα πριν πολλά χρόνια ανταλλάξανε ένα φιλί. Ένα βράδυ. Σε μία συναυλία. Μετά ντραπήκανε. Μετά δεν ξαναμιλήσανε για αυτό. Όταν βλέπονταν κοιτούσαν μέσα από τον άλλο και μακριά, μέσα από την ίριδα που λένε πως βλέπει στο μυαλό και τις απόκρυφες σκέψεις του ανθρώπου. Μετά από πολλά χρόνια, ένα βράδυ σε ένα μπαράκι στα Εξάρχεια, το ποτό του έδωσε το κουράγιο να πάρει τηλέφωνο. Η συζήτηση δεν είχε καθόλου αμήχανες σιωπές. Είχε την χαμένη αθωότητα ενός παιδιού χαμένο στα αισθήματά του. Της είπε ότι ήθελε να συναντηθούν. Το επόμενο μεσημέρι τον βρήκε έξω από την καφετέρια. Την είδε από μακριά, μέσα να περιμένει. Δεν μπήκε. Έκανε στροφή και έφυγε. Δειλός. Αλλά μπορείς να τα βάλεις με το όνειρο; Ο φόβος ότι θα την έβρισκε χαμηλότερη των προσδοκιών του τον παρέλυσε. Και αν έβγαινε το όνειρο εφιάλτης. Και αν ήταν μία απλή κοπέλα; Τότε. Και έφυγε. Και δεν ξαναπήρε. Και έσβησε το τηλέφωνο από τη μνήμη του. Και έσβησε το πρόσωπό της από το μυαλό του. Και στα όνειρά του, οι γυναίκες δεν είχαν πια πρόσωπο. Ξαπλωμένος στην αγκαλιά της. Ένα γλυκό χάδι. Μία ήρεμη φωνή να του μιλάει για ουρανούς και αγάπη. Το στόμα. Το στόμα λαίμαργο οδηγείται ενστικτωδώς στο στήθος. Ένα φιλί αναγνωριστικό. Το στόμα του πιπιλάει τη ρώγα. Και η τέλεια μεταμόρφωση έχει συντελεστεί. Είναι πάλι παιδί. Κουλουριάζεται στην αγκαλιά, κρύβει το φως με τα χέρια του και νιώθει ξανά ασφαλής. Θα βγούμε τελικά έξω σήμερα; Οι ατμοί φεύγουν, το όνειρο σβήνει, κοιτάζεται είναι πάλι μεγάλος. Γαμώτο. Ναι, φεύγουμε σε λίγο. Ανάβει τσιγάρο. Μέσα στον καπνό μία μορφή του γνέφει. Ένα όνομα. Το χέρι του γρήγορα διώχνει τον καπνό. Έχει ξεχάσει λέει.

Μανιφέστο 2008 μ.Χ.

Θέλω μία καρδιά ανέγγιχτη. Μία καρδιά κλειστή στον πόνο, κλειστή στο δάκρυ. Θέλω να μπορώ να κάνω την καρδια μου πέτρα. Να μη με ακουμπάει το κλάμμα του αδικημένου. Να μην αναγνωρίζω διωγμούς και καταστροφές. Θέλω να παίρνω πάντα την πλευρά του νικητή. Θέλω να μπορώ να κατασκευάσω την ιστορία που θα διαβάσουν τα παιδιά μου. Θέλω την δουλειά-δουλεία μου. Θέλω την δικιά μου γωνιά στον κόσμο. Θέλω να μην μου παραβιάζουν το προσωπικό μου άσυλο με εικόνες φρίκης. Θέλω να διαγράψουν από το λεξιλόγιό μου τις λέξεις τύψεις και ανθρωπιά. Θέλω το συμφέρον μου. Θέλω να πατήσω και εγώ επί πτωμάτων. Θέλω και εγώ να δηλώσω υποταγή για να προχωρήσω μπροστά. Να μπορώ να λέω "δεν βαριέσαι". Θέλω μία ψυχή καθαρή από αισθήματα λύπης. Να μην νιώθω άσχημα που είμαι μέλος της ανθρωπότητας όταν κάποιος ντροπιάζεται. Θέλω ένα μυαλό που να αφήνει το πορτοφόλι να ψηφίσει. Θέλω να πάψω να είμαι με τους λίγους. Θέλω να νιώσω την θαλπωρή της μάζας. Θέλω να με προωθήσουν και μένα κλίκες. Θέλω αυτόν τον καινούριο καναπέ, το κινητό με τα 5 μεγκαπίξελ και την δυνατότητα να αποθανατίσω τις όμορφες στιγμές που ποτέ δεν θα έχω. Να με ενδιαφέρει ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα και να αγνοώ ποιος πήρε το Νόμπελ. Θέλω να πάψουν οι φωνές διαμαρτυρίας, γιατί μου πιάνουν χώρο από τα κουτσομπολίστικα τοκ σόου. Θέλω να είμαι μέλος της πιο χάι παρέας του Διαδικτύου, να έχω χιλιάδες εικονικούς φίλους από τους οποίους δεν εκτιμώ κανέναν. Θέλω την ζωή που μου διαφημίζουν στην τηλεόραση, με το μόνιμο, ναρκωμένο χαμόγελο της υπερβολικής δόσης Ζόλοφτ. Θέλω ο σκύλος μου να με υπακούει, η γκόμενά μου να έχει χαρακτηριστικά Μίς Κόσμος και να λιώνει για μένα. Θέλω ολόλευκα δόντια, θέλω να ξυπνάω το πρωί με άνεση, θέλω να ζώ μέσα στην τρελή χαρά. Θέλω το πρωινό μου στο κρεβάτι και να λύνω τα προβλήματά μου με ένα τηλεφώνημα. Θέλω να με αναγνωρίζουν για την αξία μου, χωρίς όμως να χρειάζεται να μοχθήσω. Θέλω να πιστέψω σε κάτι χωρίς να φοβάμαι. Θέλω το πιο δύσκολο πρόβλημα μου να είναι ποιος αριθμός μπαίνει στο έβδομο κουτάκι του Sudoku μου. Θέλω να ζήσω στην άγνοιά μου.

Ήθελα να είμαι άνθρωπος...