Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2008
Ήχοι
Ο Μάλαμας να παίζει δημοτικά.
Ο Θανάσης Παπακωνσταντινου να γρατζουνάει τις φωνητικές χορδές.
Ο Canon D του Pachabel.
Η Montserrat να τραγουδάει Hijo De La Luna.
Η πρώτη μου επίσκεψη σε όπερα. Η Κάρμεν επί σκηνής.
Η μάνα μου να τραγουδάει κλέφτικα της Ορεινής Μεσσηνίας.
Ο Χατζιδάκις να απαγγέλει.
Ο Θεοδωράκης να παθιάζεται.
Η γιαγιά μου να τραγουδάει σκωπτικά της Μυτιλήνης.
Ο πατέρας μου να μου διδάσκει Αγγλικά.
Οι Κατσιμιχαίοι με το Υπόγειο.
Η απόλυτη ησυχία όταν πέφτει το ρεύμα της ΔΕΗ.
Don’t you hear that terrible screaming all around us, that screaming that men call ‘silence’
Από την ταινία Κάσπαρ Χάουζερ
Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008
Ο υπερμέγιστος
Τέλος στην προδοσία και στην ασχήμια
Ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών, δηλαδή ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι ο μελλοντικός πρόεδρος, η κολοσσιαία πολεμική μηχανή έχει ήδη μπει μπροστά με στόχο την εξόντωση όλων όσων θεωρεί εχθρούς της ακόμα και αυτών όπως η Ελλάδα που δεν υπακούνε τυφλά της εντολές της. Ιράν, Κορέα, Αραβικός κόσμος νέοι υποτελείς και φυσικά άμεσα η Ρωσία και στο βάθος η Κίνα. Μετά θα έρθει η σειρά των "ατάκτων" της Νότιας Αμερικής, ένας νέος θανάσιμος κίνδυνος πολυπρόσωπος, πολυπλόκαμος σαν χταπόδι κάνει αργά αλλά σταθερά την εμφάνισή του στο προσκήνιο της παγκόσμιας ιστορίας. Σημερινός στόχος είναι τα Βαλκάνια, με κύριο σύμμαχο την "Μεγάλη Αλβανία" ξεκινώντας από το Κόσοβο με συνεργάτες τους υπεύθυνους για μαζικές δολοφονίες UCK. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, γεγονός πρωτοφανές για την χώρα μας, μερικοί "επιστήμονες" επέλεξαν το αμφιθέατρο του Παντείου Πανεπιστημίου για να αναπτύξουν δημόσια υποστήριξή τους σε ένα βασικό αίτημα της "Μεγάλης Αλβανίας" την κατάκτηση της Ηπείρου έως την Πρέβεζα με την δικαιολογία ότι ανήκει στην Αλβανική Τσαμουριά απ' όπου τους έδιωξαν με εγκληματικές πράξεις οι Έλληνες. Ασφαλώς πρόκειται για οργανωμένη προβοκάτσια των ΗΠΑ ώστε να μελετηθούν οι δικές μας αντιδράσεις και να προπαρασκευαστεί ψυχολογικά η εδαφική επέκταση της Αλβανίας μετά το Κόσοβο και σε ένα μεγάλο τμήμα των αλβανόφωνων περιοχών των Σκοπίων και ακολούθως και σε δικά μας εδάφη. Από την άλλη μεριά η σύμπλευση της Τουρκίας με τις ΗΠΑ στο Κόσοβο που έσπευσε πρώτη αυτή να το αναγνωρίσει προετοιμάζει το έδαφος για πονηρά σχέδια σε βάρος της χώρας μας, με βάση όχι μόνο το Αιγαίο και την Κύπρο αλλά και την Μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη που ακολουθώντας το παράδειγμα του Κοσόβου μπορεί να διεκδικήσει τη δική της ανεξαρτησία. Η ηγεσία των Σκοπίων φαίνεται να γνωρίζει από πρώτο χέρι τα σχέδια των ΗΠΑ και γι' αυτό δείχνει αυτή την αλαζονική αδιαλλαξία. Και πράγματι σε αυτή τη φάση συμπορεύονται με την πολιτική που εκθέσαμε. Όμως, τι θα κάνουν όταν ξεκινήσει η επόμενη φάση της φιλοαλβανικής τακτικής οπότε το κρατίδιό τους θα κοπεί στη μέση. Γιατί θα πρέπει να γνωρίζουν τόσο αυτοί όσο και οι ΗΠΑ ότι μπορούν να αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες όμως φυλετικά είναι Σλάβοι και ως εκ τούτου κατατάσσονται ουσιαστικά στη χωρία των εχθρών των ΗΠΑ μαζί με τη Ρωσία τη Σερβία αλλά και την Βουλγαρία που και αυτή δεν πρέπει να έχει αυταπάτες. Έτσι γυρίζοντας σε 'μας τους Έλληνες θα πρέπει να δούμε ότι η κατάσταση όντως εξελίσσεται όπως εξελίσσεται είναι παραπάνω από τραγική. Δεδομένου ότι οι Αμερικανοί δεν πείθονται πια από τις όσες υποκλίσεις και αν κάνουν απέναντί τους οι ποικιλόμορφες αμερικανόφιλες ηγεσίες και αυτό γιατί φοβούνται και μισούν το λαό μας για τον οποίο είναι βέβαιοι ότι στη μεγάλη του πλειοψηφία απορρίπτει τα φιλοπόλεμα σχέδιά τους και γι' αυτό θέλει να μας τιμωρήσει με κάθε τρόπο. Εκτός και αν αποφασίσουμε όλοι μαζί να γονατίσουμε και να φιλήσουμε τα πόδια τους παίρνοντας όρκους ότι από εδώ και στο εξής θα ήμαστε καλά παιδιά και πειθήνια όργανα στην όποια πολιτική τους, όμως αφού το παιχνίδι είναι έτσι και αλλιώς για εμάς χαμένο τότε ας πέσουμε με το κεφάλι ψηλά. Ας μην περιμένουμε βοήθεια από πουθενά ούτε έχουμε συμμάχους. Είμαστε εμείς και εμείς. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να είμαστε τουλάχιστον ωραίοι, περήφανοι και γιατί όχι χαρούμενοι αφού θα έχουμε πάρει τη μεγάλη απόφαση να γίνουμε όλοι μας μια γροθιά ενωμένοι μπροστά στην προδοσία και την ασχήμια που χτυπάει την πόρτα μας, γιατί είναι προδοσία η αναγνώριση του Κοσόβου χωρίς την έγκριση της Διεθνούς Κοινότητας του ΟΗΕ δηλαδή μιας επαρχίας που από αιώνες αποτελεί τμήμα της Σερβίας, και τι θα νοιώθαμε εμείς αν μεθαύριο έπαιρναν με το έτσι θέλω την μισή Κύπρο, τη Θράκη ή την Ήπειρο. Όπως είναι ασχήμια να ανεχόμαστε να μας περιφρονούν και να μας υβρίζουν οχυρωμένοι κάτω από τα σκέλια των Αμερικανών οι Σκοπιανοί και εμείς να τους παρακαλάμε και να ζητάμε μεσολάβηση των Αμερικανών χάνοντας κάθε μέρα πιο πολύ την αξιοπρέπειά μας και την υπερηφάνειά μας. Ας κλείσουμε τα σύνορα ας σταματήσουμε τις διπλωματικές και οικονομικές μας σχέσεις και ας τους αφήσουμε να αυτοαποκαλούνται όπως θέλουν κοροϊδεύοντας τους εαυτούς τους. Οφείλουμε να περάσουμε και από αυτή τη νέα δοκιμασία με το κεφάλι ψηλά. Μπορεί να υποφέρουμε όμως το ζητούμενο για μας είναι να παραμείνουμε Έλληνες. Και θα παραμείνουμε Έλληνες. Ας μην ξεχνάμε από πόσες σκληρές δοκιμασίες περάσαμε ως τώρα όμως στο τέλος πάντα βγήκαμε νικητές. Το ίδιο θα συμβεί και στο μέλλον.
Μίκης Θεοδωράκης
Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2008
Εικόνες...
Το μαρτύριο από τον Τελευταίο Πειρασμό.
Η σκιές του Όρσον Γουέλς.
Το σταυροδρόμι από το Τάιτους με τον Άντονι Χόπκινς.
Τα σιτάρια που χορεύουν από το Κάσπαρ Χάουζερ.
Η όμορφη Αμερική από το Χορεύοντας με τους Λύκους.
Το σκοτεινό γραφείο του Νονού.
Το βλέμμα του τρελού αυτοκράτορα στο ΡΑΝ.
Ο Σολωμός να περιφέρεται αγοράζοντας λέξεις. Η λεξη "ξενίτης, ο ξένος στον τόπο του".
Το βλέμμα του δολοφόνου από το Μ του Φριτζ Λανγκ.
Τα μαθηματα ασυμμετρίας από την κρυφή γοητεία της Μπουρζουαζίας.
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2008
Δημόσια δυσλειτουργία
Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2008
Αγαπημένη μου Δουλτσινέα, (Η αποδόμηση της Ευρώπης)
Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008
Μοναξιά, χιλιάδες ψυχές
Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008
Γούντυ Άλλεν και Κουροσάβα, φάτε χώμα.
Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008
Αγαπημένη μου Δουλτσινέα, (Ο θεός να βάλει το χέρι του)
εχω βαρεθεί να πιάνω βιβλία και τελειώνοντάς τα να μου μένει ένα αίσθημα κενού. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε έπιασα βιβλίο στα χέρια μου το οποίο να με ενθουσίασε. Ο Salinger λέει δια μέσου του ήρωά του στο Catcher in the Rye (Φύλακας της σίκαλης ελληνηστί και με πλήρη μεταφραστικό βιασμό) ότι ξέρεις ότι ένα βιβλίο είναι καλό, όταν γυρνώντας την τελευταία σελίδα θέλεις να πάρεις τηλέφωνο τον συγγραφέα και να του μιλήσεις. Μην παρασυρόμαστε βέβαια. Με τα περισσότερα βιβλία της σήμερον, θέλεις να πάρεις τηλέφωνο, αλλά για να ρωτήσεις τον/την συγγραφέα (στην Ελλάδα είμαστε ότι δηλώνουμε), τι στο διάολο σκεφτότανε όταν αποφάσιζε ότι ναι θα εκδώσω βιβλίο. (Βέβαια θα μου πεις ρε καραγκιόζη εσένα ποιος σου είπε ότι μπορείς να γράφεις αρλούμπες σε μπλογκ. Και θα έχεις δίκιο.) Κάποιος μου έδωσε τις προάλλες να διαβάσω ένα βιβλίο με τίτλο "Το Τέλος του Εφιάλτη". Ναι για εκείνον τον Αρτέμη Μάτσα της αρχαιότητας που έδωσε στεγνά τους Λακαιδεμόνιους στους Πέρσες. Το βιβλίο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κόμιξ με τις περιπέτειες του Ντόναλτ ντακ. Παντελής έλλειψη φαντασίας (ή μάλλον περισσότερη φαντασία σιαθέτουν τα Μίκυ Μάους), στεγνό γράψιμο (σχεδόν λακωνικό, αν πιάνετε το ειρωνία) και μία ιστοριογραφία που περισσότερο θυμίζει σενάριο παρά βιβλίο. Αυτό δυστυχώς είναι η κατάρα της μοντέρνας μυθιστορηματογραφίας. Παρασυρμένοι από την επιτυχία βιβλίων όπως Χάρι Πότερ και Κωδικός Ντα Βίντσι, όλοι οι συγγραφείς νομίζουν ότι έχουν βρει τη συνταγή. Βάλε λίγο μυστήριο, καμιά μυστική οργάνωση, το καλό να θριαμβεύει και έχεις έτοιμη την σούπα. Το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο με πολύ καλή πρώτη γεύση και μία στυφνή ή και ανύπρακτη επίγευση. Βιβλία που βασίζονται περισσότερο σε μία καλή διαφημιστική καμπάνια παρά σε μία γερή πλοκή και σε σωστή εμβάθυνση χαρακτήρων.
Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2008
Αγαπημένη μου Δουλτσινέα, (τελικά τι είναι η πατρίδα μας;;)
Αγαπημένη μου Δουλτσινέα,
ζούμε ο καθένας την δικιά μας Ελλάδα. Την διαμορφώνουμε και την χειραγωγούμε σαν ειναι μόνο δικιά μας. Για κάποιο ακατάληπτο λόγο όλοι μας έχουμε την φαντασιοπληξία ότι η χώρα μας είναι μόνο δικιά μας. Είμαι σίγουρος ότι και οι Χρυσαυγίτες, αλλά και οι Αναρχοαυτόνομοι που συγκρούστηκαν στο κέντρο της Αθήνας είχαν την ίδια πεποίθηση στο μυαλό τους. Ότι η χώρα είναι δικιά τους και αυτό τους δίνει το δικαίωμα να καταστρέφουν την Αθήνα στο όνομα κάποιας ιδεολογίας. Βέβαια, τα παλικάρια των ΜΑΤ, πιστεύουν το ίδιο. Μόνο και που οι τρεις μαζί πιστεύουν ότι μόνο αυτοί αξίζουν να ζουν σε αυτή τη χώρα. Και ως εκ τούτου ότι οι άλλοι δεν θα έπρεπε (για χάριν συντομίας δεν θα μπω στο θέμα γιατί στην επίθεση κατά των αναρχοκομμουνιστών συμμετείχαν δίπλα δίπλα, στο ίδιο μέτωπο, οι ακροδεξιοί με τα ΜΑΤ. Αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης). Το πρόβλημα όμως αυτό δεν παρατηρείται μόνο στους ακροδεξιούς και τους αναρχοαυτόνομους. Ο καθένας μας, δυστυχώς, κουβαλάει την ίδια σβέλλα στον εγκέφαλό του. Ο κάθε ανόητος που πετάει το τσιγάρο του στο δρόμο, ενώ στα 2 μέτρα έχει κάδο είναι επίσης συνυπεύθυνος. Η κυρία που αφήνει τον κοπρόσκυλό της να αφήνει τα ντιζαϊνάτα κακάκια του στην παιδική χαρά και δεν τα καθαρίζει είναι επίσης υπεύθυνη. Ο ανεγκέφαλος που φαρμακώνει τα κατοικίδια του γείτονα είναι επίσης επέυθυνος. Αλλά και οι απολίτιστοι κύριοι και κυρίες που πολιτεύονται είναι και αυτοί υπεύθυνοι. Βέβαια είναι άδικο να εξισώνεις τα παραπάνω εγκλήματα. Έχουν όμως όλα τους την ίδια ρίζα. Την βαθιά πεποίθηση ότι εγώ είμαι Έλληνας και μου ανήκει αυτή η χώρα. Και μέσα από την αυτή την βαθιά πεποίθηση της ατομικής μοναξιάς-ιδιοκτησίας πηγάζουν μερικά από τα μεγάλα προβλήματα της χώρας μας. Από αυτή την πεποίθηση και με την σύμπραξη της εθνικής μας γαϊδουριάς προχωράμε εδώ και πολλές δεκαετίες από το κακό στο χειρότερο. Βλέπουμε την πατρίδα σαν μία οντότητα που έχουμε τη δυνατότητα να ασελγούμε πάνω της ποικιλοτρόπως και καθ' όλην την διάρκεια του χρόνου, αρκεί να τη "τιμάμε" σε εθνικές επετείους (ΓΙΟΥΡΟ 2004, 25η Μαρτίου, 28η Οκτωβρίου) καθώς και με ξεσπάσματα εθνικιστικού παροξυσμού. Η πατρίδα μας είναι η καθημερινότητά μας. Η πατρίδα μας είναι να σπρώχνεται ένα μικρό παιδί στις ρόδες ενός λεωφορείου για να προλάβουνε να ανέβουν πρώτοι πάνω. Πατρίδα μας είναι και οι απάνθρωποι οικοπεδοφάγοι-εμπρηστές που ρίξανε σε πένθος όλη τη χώρα το καλοκαίρι. Πατρίδα μας είναι η λοβιτούρα των επιτηδείων εξουσιαστών. Πατρίδα μας είναι να τρώνε ξύλο οι συνταξιούχοι από τα ΜΑΤ. Αλλά πατρίδα μας είναι και η Όμορφη Πόλη του υπερμέγιστου. Πατρίδα μας είναι και οι νέοι που αντιστέκονται. Πατρίδα μας είναι και οι Κοσκωτάδες, οι αριβίστες, εδρανόβιοι, μόνιμα μετεξέτασταίοι πολιτικοί μας, οι ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι, οι ξεφτιλισμένοι συνδικαλιστές, η καλολαδωμένη και φακελόβια δημόσια διοίκηση. Αλλά να σας πω κάτι...
Η Ελλάδα είναι ερωτική σαν τον Καβάφη, λαμπερή σαν τον Ελύτη και κοσμοκαλόγερος σαν τον Παπαδιαμάντη. Αποτελεί μία Μαρίνα των Βράχων, μία Αλεξάνδρεια, αλλά και μία Φόνισσα, ανάλογα με τον ποιον ρωτήσεις. Είναι ποιητική και πονεμένη σαν στίχος του Ρίτσου, αγαπημένη σαν τραγούδι του Θεοδωράκη. Είναι παιχνιδιάρικη σαν την μουσική του Χατζιδάκι και σόβαρη σαν μουσική άσκηση του Σκαλκώτα. Είναι τραγελφική σαν ποίημα του Σουρή, αναρχοαυτόνομη σαν κείμενο του Σκαρίμπα αλλά και σοβαρή σαν κείμενο του Καζαντζάκη.
Τελικά, ξέρετε ποιό είναι το θέμα; Ότι 1/10 των συμπατριτών μας βλέπουμε το κανάλι ομβρίων της φωτογραφίας και θέλουμε να το καθαρίσουμε και 9/10 το βλέπουμε και θέλουμε να ρίξουμε και άλλα σκουπίδια μέσα. Μαντέψτε ποιος κερδίζει συνήθως.