Τι είναι η Αθήνα μας;

Πριν ξεκινήσω, να πω ότι δεν είμαι Αθηναίος. Δεν έχω ζήσει στην πόλη αυτή. Κατεβαίνω από το χωριό στην Αθήνα μόνο για δουλειές και για κανα Σαββατοκύριακο για θέατρο.

Δύο εικόνες:
Η πρώτη είναι στο Άμστερνταμ. Το παράθυρο του ξενοδοχείου επί της Damrak βλέπει στην Centraal Platz (το κατακρεούργησα). Τα σπίτια έχουν όλα πρόσοψη από τουβλάκι κόκκινο. Έχουν όλα διατηρήσει ένα χρώμα που κάνει αυτήν την τρελή πόλη αναγνωρίσιμη. Οι δρόμοι είναι πεντακάθαροι, τα πεζοδρόμια είναι τεράστια και αν και είναι Χριστούγεννα, κυκλοφορούν στον κεντρικό δρόμο σύνολο 15 αμάξια, 4 ποδήλατα-ταξί και 35 ποδήλατα. Η φυλή των τούριστ περπατάει αμέριμνη με άνεση και δεν βρίσκει στο πεζοδρόμιο ούτε ένα αυτοκίνητο παρκαρισμένο παράνομα. Κόσμος φτάνει με το τράμ. Κατεβαίνει, ξεκλειδώνει το ποδήλατο του και πηγαίνει δουλειά.

Αθήνα, Ιντερκοντινένταλ. Το δωμάτιο βλέπει στην Ακρόπολη. Μέσα από το πρωινό νέφος που σου δίνει την δυνατότητα να ευχαριστηθείς όσο τίποτε τον χειμωνιάτικό ήλιο, ο Παρθενώνας λούζεται από ένα γκριζωπό και αρρωστιάρικο χρώμα. Τα αυτοκίνητα πηγαίνουν σημειωτόν με 4 χιλιόμετρα την ώρα, σαν κομβόι από καμήλες. Κάτω από τον Παρθενώνα, η μοντέρνα 60ies και 80ies αρχιτεκτονική γειώνει την τελειότητα του ναού. Τα υπέροχα τσιμεντένια κτίσματα σε αποχρώσεις του τσιμεντί, γκρί και μουχλιασμένο μαύρο σου εξάπτουν την φαντασία και σε κάνουν να ερωτευτείς την Αθήνα. Πως γίνεται μία πόλη να μην έχει διατηρήσει τίποτα από το χρώμα της είναι κάτι που μόνο οι ψυχίατροι μπορούν να το εξηγήσουν. Πρέπει να το κοιτάξουμε αυτό, γιατί μόνο ένα παθολογικό μίσος μπορεί να εξηγήσει τον συνεχόμενο βιασμό που διαπράττεται ενάντια στην πόλη αυτή από τους ετερόκλητους κατοίκους της. Όσο οι διαμένοντες στην Αθήνα δεν βλέπουν την Αθήνα σαν πόλη τους, ποτέ δεν πρόκειται να την αγαπήσουν και να την νιώσουν σαν δική τους. Και θα συνεχίσουν να την χτίζουν και να την βεβηλώνουν. Είναι κρίμα μία πόλη που θα μπορούσε να είναι διαμάντι της Ευρώπης, με κάθε γωνιά και αρχαία, κάθε μέρος και αιώνες ιστορίας, να είναι βυθισμένη σε έναν εφιάλτη φτιαγμένο από μπετόν, αυτοκίνητα, νέφος και σκουπίδια. Το Άμστερνταμ, όπως και το Βερολίνο και το Παρίσι κ.τ.λ. έχουν καταφέρει να διατηρήσουν μέσα στην πόλη μία διαδοχική ιστορία της αρχιτεκτονικής τη πόλης. Συνυπάρχουν με προγραμμα, νεοκλασσικά, μοντέρνα και χρηστικά κτίσματα, χωρίς κανένα να προσβάλει την όραση του επισκέπτη. Η Αθήνα με την ασύδωτη και καρκινική εξάπλωσή της έχει καταφέρει να αμαυρώσει την ομορφιά της.

Λιβ γιορ μιθ ιν Γκρις.