Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

Αγαπημένη μου Δουλτσινέα, (σου λείπεις το ξέρω)

Μάταια προσπάθησα νε σε ξεχάσω μοναχική κάμπια της καρδιάς μου. Οι σκέψεις μου πέφτουν στα δόντια σου και εσύ τις καταβροχθίζεις σαν λαχανίδες. Νόμιζα ότι ήμουνα μόνος στον πόνο μου. Αλλά χθές βγήκα έξω και μάζευα ρόκα για τη σαλάτα. Ξέρεις, η δοσολογία της ρόκας στη σαλάτα είναι καίριας σημασίας. Λίγο παραπάνω και μπορεί να σου πικρίσει όλο το πιάτο. Και βέβαια δεν το θέλουμε αυτό εμείς καρδούλα μου. Πόσες και πόσες σαλάτες δεν πέταξα για χάρη σου. Θυμάμαι μία μέρα σου είχα φτιάξει παξιμαδοσαλάτα. Από σπιτικό παξιμάδι και με ντομάτες από τον κήπο. Το μυστικό είναι η σώς βινεγκρέτ που θα βάλεις. Σε ένα μίξερ ανακατεύεις ίσες ποσότητες λάδι και βαλσάμικο. Αφού ανακατευθούν σωστά, προσθέτεις ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμμυδάκι και, αν νιώθεις περιπετειώδης, λίγο ταμπάσκο ίσα για τη μυρωδιά. Διατηρείται στο ψυγείο για τουλάχιστον 3 βδομάδες. Αλλά ξεφεύγω από το θέμα. Ήμουνα στον κήπο και έψαχνα να βρω λίγη τρυφερή ρόκα. Και τότε την είδα. Μία ψηλή και λυγερή ρόκα που την κατατρώγανε ένα σμάρι κάμπιες. Φώναξα το όνομά σου, αλλά οι κάμπιες με αγνοήσανε. Πρέπει να ήτανε από τους ψηλομύτηδες συγγενείς σου, από αυτούς που επιμένουν πως δεν είναι κάμπιες αλλά εν δυνάμει κολεόπτερα. Από αυτούς που τρώνε μόνο τα πράσινα από τις σαλάτες μου και αφήνουν τις ντομάτες μοναχές και καταφρονεμένες στον πάτο του πιάτου να σφυρίζουν αδιάφορα. Είναι περίεργο, καμία δεν παραπονιέται. Όλες κοιτάνε ψηλά προσποιούμενες ότι δεν τους ενδιαφέρει και πιστεύοντας μέχρι τελευταία στιγμή ότι, δεν μπορεί, κάποιος θα ενδιαφερθεί για τα ροδαλά και ζαχαρένια κάλη τους. Αλλά φευ, ουδείς. Ακολουθούνε μοιρολατρικά την πορεία προς τον κάδο απορριμάτων. Σαν πρόβατα στη σφαγή. Το θέαμα δεν διήρκησε πολύ. Σε λίγα λεπτά οι κάμπιες είχαν τελειώσει με το γεύμα τους και είμαι σίγουρος ότι αν δεν ήμουν εκεί θα είχαν βγάλει τσιγάρο για να χωνέψουν. Αποφάσισα να τις σνομπάρω και εγώ με τη σειρά μου και να μην τους πω καλή χώνεψη (ενώ από μέσα μου ευχόμουνα να τους κάτσει στο λαιμό). Αλλά αυτές οι κάμπιες κάτι μου θυμίζανε. Έσπασα το κεφάλι μου να θυμηθώ τι. Και τότε το θυμήθηκα. Σύμφωνα με το υπ' αρίθμ. 121638/08-8-07 έγγραφο του Υπουργείου Γεωργίας και μέσω της ειδοποίησης που είχε εκδόσει η Νομαρχία με το υπ' αρίθμ. Πρωτ. 19001 έγγραφό της προς την Ένωση Ξενοδόχων είχαμε προειδοποιηθεί για την ύπαρξη αυτής της κάμπιας. 'Ηταν ένα είδος Helicoverpa armigera που είχε έρθει στη χώρα μας μέσω παράνομης διακίνησης φοινικόδεντρων από αφρικανικές χώρες.

Προχώρησα μακριά τους πριν αφήσω ένα δάκρυ για ίσως την πρώτη ρόκα που έπεσε θύμα της παγκοσμιοποίησης.

Τετάρτη 19 Νοεμβρίου 2008

Ταξίδι αλλέ-ρετούρ χωρίς εισιτήριο.

Η επιστροφή είναι πάντα δύσκολη. Δεν ήθελα να γράψω. Προτιμούσα να περνάω τις ημέρες μου καταναλώνοντας αποχαυνωτικά πνευματικά ηρεμιστικά. Βιβλία και λοιπά βαριά κατατονικά του μυαλού. Στο τέλος έπεσα στα βαριά ναρκωτικά: τηλεόραση και εφημερίδες. Δεν υπάρχει καλύτερο φάρμακο κατά της σκέψης. Ήδη μασημένες σκέψεις και ιδέες, δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια να προσπαθήσεις μόνος σου να φτάσεις σε οποιαδήποτε αποκάλυψη. Ήταν δύσκολο το καλοκαίρι ακούω να λέω. Γιατί; Πέρασαν 5 μήνες με εργασία, έλλειψη χαράς, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν είχα χρόνο να σκεφτώ. Τελικά το κουρασμένο σώμα αποτελεί φάρμακο για το ανήσυχο μυαλό. Η αποχαύνωση αποτελεί μία κάποια λύση.

Νοέμβρης πια. Σκούριασα. Ξύπνα ρεεεεεε