Μεταξύ μας όπως βλέπεις, τα περιθώρια στενεύουν. Τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται ενώ λύσεις δεν διαφαίνονται από πουθενά. Και όταν εμφανίζονται καταποντίζονται και κατασπαράσσονται από επιτήδειους, αριβίστες χαχόλους που κρύβονται πίσω από την ιδιότητα του εκάστοτε εξουσιαστή. Αγαπημένη μου, ως πότε θα γαργαλάμε τον δράκο στην πατούσα για να τον κρατάμε απασχολήμένο, κερδίζοντας χρόνο μόνο για ένα φιλί. Το ξέρω ότι είμαστε πολλοί αυτοί που θέλουμε την αγάπη σου. Καθόμαστε κάτω από το παραθύρι σου και σου τραγουδάμε με τις γαϊδουροφωνάρες μας. Η απουσία σου μας γερνάει πριν την ώρα μας. Λίγοι από μας παραμένουμε ταπεινοί βάρδοι της αγάπης και του έρωτα προς την ιδέα σου. Οι περισσότεροι ναρκώνουν τον δράκο, μπαίνουν από την πόρτα "υπηρεσίας" και ασελγούνε στο κορμάκι σου ενώ εσύ κοιμάσαι. Οι οργασμοί είναι σπάνιοι, αλλά η κακομεταχείριση είναι υπαρκτή. Κάθε φορά που βγαίνεις στο παράθυρο να μας χαρίσεις ένα χαμόγελο είσαι και πιο γερασμένη. Μόλωπες από σφαλιάρες και μαυρισμένα μάτια μαρτυρούν πως ο έρωτας στα χρόνια της παρακμής είναι βίαιος. Δεν ξέρω πια αν είσαι πραγματικά όμορφη ή είμαι ακόμα ερωτευμένος με την εικόνα σου από τα παιδικά μου χρόνια. Τότε που την έβρισκα με μία φωτογραφία σου από μία επίσημη εμφάνιση σου. Φορούσες ένα γαλανόλευκο φόρεμα που τόνιζε το θεσπέσιο αγαλματένιο κορμί σου. Από τότε έχουν περάσει χρόνια. Εγώ θα τραγουδάω πάντα κάτω από το παράθυρό σου και δεν μπορεί, κάποια στιγμή, όλοι εμείς οι ερωτευμένοι θα ενωθούμε σε μία ομαδική πολυφωνική καντάδα για να σε σώσουμε όχι από το δράκο (αυτός τη δουλειά του κάνει) αλλά από τους ανέραστους βιαστές-εραστές σου.
Ο πίνακας είναι του θείου μου ζωγράφου Ιωάννη Παπαιωάννου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου