Τι ωραία λέξη. Σε κάνει να νιώθεις άνθρωπος των γραμμάτων. Αρκετές από τις επιλογές μας γίνονται για να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας. Χρησιμοποιούμε ωραίες και μεγαλόσχημες λέξεις για να μην πραδεχτούμε ότι θες λόγω δουλειάς, θες λόγω αμάθειας, έχουμε ξεχάσει το 80% του λεξιλογίου της ελληνικής γλώσσας. Ακούμε Άσιμο διαβάζοντας Ναυτεμπορική, για να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι είμαστε ακόμα επαναστάτες. Δεν παραδεχόμαστε ότι αν μας μιλούσε ο εαυτός μας όταν πρωτοάκουσε Άσιμο το πιο πιθανόν είναι να μας έφτυνε και να έφευγε. Διαβάζουμε Γιανναρά και υπερθεματίζουμε για την παρακμή της Ελληνικής πολιτικής σκηνής, αλλά αδυνατούμε να κόψουμε το χέρι που ψηφίζει αυτά τα κνώδαλα. Μίλαμε με συγκατάβαση και ύφος δέκα καρδιναλίων για την κατάντια της νεολαίας αναθεματίζοντας τους ΕΜΟ, τους ΤΡΕΝΤΙ και τα λοιπά κοινωνικά κινήματα του σχολείου. Που πας ρε καραγκιόζη;; Έχουμε ξεπουληθεί και έχουμε γίνει αυτό που όταν ήμασταν μικροί κοροϊδεύαμε. Χαρτογιακάδες που ασχολούνται με την οικονομία, την τελευταία επίσκεψη του Γούντι Άλλεν, την εκλογή του Ομπάμα και της Χίλαρυ, με τους ανεπαρκεις στην πλειοψηφία τους πολιτικους μας. Αλλά μην γίνομαι κακός. Σκεφτόμαστε τον Τσε όταν κάνει αφιέρωμα ο Κούλογλου. Συμπάσχουμε με την νεολαία που κάνει καταλήψεις, μέχρι να μας πουν τα κανάλια ότι τα παιδιά το παράκαναν και ενοχλούν.
Μήπως οι Γιανναράδες, οι Chomsky και οι λοιποί αντιφωνούντες αποτελούν την καλύτερη ασπίδα προστασίας του υπάρχοντος status quo;; Αποτελούν το άλλοθι για το κατεστημένο (εμένα, εσένα, όλους) για να επαναπαυόμαστε και να γλυκαίνουμε το κενο που νιώθουμε μέσα μας λέγοντας στον εαυτό μας ότι "Εγώ ανήκω με τους άλλους, αυτούς που σκέφτονται".
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου