Ήρθε, ήρθε επιτέλους το σκασμένο.

Και ύστερα από τόση προσμονή, ξαφνικά ειδοποιήθηκα από ραδίου και τελεόρασης ότι ήρθε το 2008. Και εγώ που ήμουνα;; Κάτι θυμάμαι τώρα που το λες. Ήταν αργά. Στην τηλεόραση έπαιζε ένα ποτ πουρί παρακμής light. Γυναίκες στροβιλίζονταν σε ρυθμούς ασίκικους, όλοι μές στο τρελό το κέφι. Εεεε ρε γλέντια που έλεγε και ο Καραγκιόζης. Αλλά γιατί να γκρινιάζουμε. Όλοι έιμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε ευτυχισμένοι για τον ερχομό του 2008. Γιατί ρε τσόγλανε δεν είσαι ευτυχισμένος; Δεν βλέπεις την αλλαγή που έφερε η 1 Ιανουαρίου; Οι πεταλουδίτσες έξω πετάνε, μέλι ρέει από τον ουρανό και σιγοκυλάει καθαρό και αστραφτερό να ταΐσει τους αρουραίους των υπονόμων. Τα παιδιά έχουν όλα οικογένεια και αγάπη, πολλή αγάπη, τόση αγάπη που τα κάνει να λιγώνουν. Κάθε καινούριος χρόνος είναι σαν μία καινούρια σαμπρέλα ποδηλάτου. Φουσκώνεις τη σαμπρέλα, ετοιμάζεις το ποδήλατο, φοράς το κράνος και μπαίνεις στην εκκίνηση. Μπροστά σου βλέπεις ένα δρόμο γεμάτο λακούβες. Πεταμένα ποδήλατα από εδώ και εκεί του δρόμου, σου θυμίζουν ότι ο δρόμος θα είναι κατσικόδρομος με μικρά διαστήματα ευθείας. Και όμως εσύ χαμογελάς (Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;). Και μέσα σε καπνούς και τσακίρ κέφι η εκκίνηση δίνεται. Πως γίνεται ρε Αρχέλαε να ξεκινάμε κάθε έτος με τόσα όνειρα, τόση αποφασιστικότητα και στο τέλος του έτους να θέλουμε να έρθει το καινούριο έτος με τόση προσμονή είναι σχιζοφρενικό. Τα όνειρά μας για ανάκαμψη, οικονομική, αλλά κυρίως ψυχική λειτουργούν mod 365. Κάθε 365 μέρες, απαλείφεται το ιστορικό, κλείνει το ισοζύγιο και λέμε δεν γίνεται γαμώ την κόρνα μου, φέτος θα γυρίσει ο τροχός. Βέβαια μην είμαστε και αγνώμονες, πάντα έχουμε κάποιες μικρές νίκες. Πότε παίρνουμε προαγωγή, πότε γαμάμε περνάει ο καιρός. Γεμίζουμε εμπειρίες. Άντε Χριστάρα, καλά κουράγια στο 2008. Στην τελική υπάρχει πάντα το 2009. Δεν μπορεί, θα ξημερώσει.