Το απόγευμα.

Είναι κάτι απογεύματα που η ώρα σέρνεται. Ο δείκτης του ρολογιού δεν λέει να ξεκολλήσει και να πάει στο επόμενο δευτερόλεπτο. Ο χρόνος μπουσουλάει και νομίζω ότι λίγο πιο αργά και θα μπορώ να δω την σταδιακό χαλάρωμα των δεσμών από τα παγάκια στο καφέ μου. Και τώρα έγινε νερό. Δεν θέλω να καπνίσω. Ζεστός ο καπνός, ζεστή και η καρδιά, δεν πάνε μαζί. Ούτε τον καφέ τον θέλω. Παγωμένες οι σκέψεις, δεν αφήνουν το παγωμένο νερό να κατέβει. Μπλοκάρει το σύστημα. Και τι θες ρε κόπανε; Θέλω παρέα στον καφέ και τράκα στο τσιγάρο. Δύο μοναξιές δεν κάνουν μία παρέα.

Όσο και να προσπαθούμε να ξεγελάσουμε την πείνα μας για επικοινωνία με ψεύτικους χαριεντισμούς και προσποιητό ενδιαφέρον. Αδυνατούμε να ανοιχτούμε στον δίπλα μας. Προτιμάμε την εύκολη λύση των έτοιμων αισθημάτων, των αμπελοφιλοσοφιών και της γενικής ανάλυσης του χ τετράγωνο. Και μόλις πέσει κάποια ερώτηση-βέλος που αναζητεί το εσώψυχό μας, κλεινόμαστε. Δεν πρέπει ποτέ να δέιξουμε μία ευάλωτη πλευρά. Αλλά, τα βράδυα, το κενό είναι εκεί. Η μόνιμη αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. Ένας φόβος ότι δεν υπάρχει σχέδιο. Ότι δεν υφίσταται στόχος. Ότι αυτή η γενιά δεν θα αφήσει τίποτα το σημαντικό στην επόμενη. Ότι δεν θα καταφέρει να αφήσει στα παιδιά της ένα καλύτερο ξεκίνημα από το δικό της. Τίποτα εκτός από κατεστραμμένα δάση, φρούδες ελπίδες, μία κατακερματισμένη, καταπιεσμένη και υποαπασχολούμενη γενιά και μία κοινωνία στον όριο της παρακμής. Τα μεγάλα επιτεύγματα της γενιάς μας θα περιλαμβάνουν καινούριους, πιο μικρούς και παντοδύναμους υπολογιστές, ενσωματωμένα κινητά που θα μας κάνουν ακόμα πιο συνδεδεμένους με την κοινωνία της πληροφορίας και πιο απομονωμένους από την κοινωνία της ανθρώπινης επικοινωνίας. Οι Νομπελίστες μας θα είναι άνθρωποι που ανακαλύπτουν τρόπους να καταστρέφουμε το περιβάλλον πιο αργά. Οι φιλόσοφοι μας θα ασχολούνται με την καταπολέμηση του άγχους, του στρες, της κενότητας. Τα όνειρά μας γίνονται στάχτη νωρίς και αντικαθιστώνται από εύκολες χαρές και γρήγορες ευχαριστήσεις.

Δεν ξέρω τι μου ήρθε σήμερα και το πιο πιθανό είναι να φταίει η αϋπνία. Ίσως. ίσως πάλι να φταίνε τα απογεύματα που όλη η φύση συνωμοτεί για να μας δείξει ότι υπάρχει τόση απλότητα γύρω μας και εμείς συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι για να είναι σωστό, πρέπει να είναι και περίπλοκο.