Μάχη επιβίωσης

Μα τι μανία είναι αυτή που έχει πιάσει τους πολιτικούς της Ελλάδας να μας φλομώνουν με τόση πολλή αλήθεια τελευταίως. Βγαίνει ο Πάγκαλος και μας λέει ότι μαζί τα φάγαμε. Βγαίνει ο Μητσοτάκης και μας λέει ότι μας το έλεγε από καιρό ότι πρέπει να γίνουμε φτωχότεροι. Βγαίνει ο Χόρχε και μας λέει ότι τάχα είμαστε μία διεφθαρμένη χώρα. Βγαίνει και η Ντόρα και μας λέει ότι το πολιτικό σύστημα έχει φαλιρίσει και χρειάζεται φρέσκα πρόσωπα και καινούριες ιδέες.

Και αντιλαμβάνομαι ότι δεν με ενοχλούν τόσο πολύ οι παραπάνω διαπιστώσεις (που είναι αληθείς) όσο το ποιοι είναι που εκφέρουν αυτόν τον λόγο. Πολιτικοί με όνομα βαρύ σαν ιστορία με χρόνια εμπειρία σε υπουργεία και στην διακυβέρνηση αυτού του τόπου.

Τόσα χρόνια ο κ. Πάγκαλος που έβλεπε αυτή την ατιμία και τον εξευτελισμό γιατί δεν έκανε τίποτα; Τον υποχρέωνε κάποιος να διορίζει κόσμο; Βγήκαν οι νταβατζήδες και κατηγορούν τις πόρνες ότι τους ανάγκαζαν να τις εκδίδουν. Οι κύριοι (και οι κυρίες για να είμαστε πολιτικώς ορθοί) αυτοί εκμεταλλεύτηκαν μία από τις βασικές ανάγκες των πολιτών μίας χώρας, την εργασία, την μετέτρεψαν σε βρωμερό αλισβερίσι και τώρα περνάνε την ευθύνη στους πολίτες. Πόσο ανάλγητος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος; Ύστερα απ' το μεγάλο μπουμ τραγούδαγε ο Παπακωνσταντίνου πριν από χρόνια πολλά. Χίλιοι φακοί να κάνουν ζουμ. Σε ποιον όμως. Στον κ. Μητσοτάκη που προσπαθεί να μας πείσει ότι ο ίδιος είναι ο φάρος της τιμιότητας στην πολιτική ζωή. Ήξερα ότι το τέλος ερχότανε και με έπιαναν αϋπνίες. Ε μα είναι να μην σε πιάνουν τα ζουμιά. Και να μην πέφτει μία παραίτηση στο τραπέζι. Η χώρα είναι σε χρεοκοπία και κανείς δεν φταίει από την ηγεσία αυτής της χώρας τα τελευταία χρόνια. Μήπως η χρεοκοπία είναι σαν να το ΛΟΤΤΟ; Απλά πέσαμε σε γκίνια και ατυχήσαμε. Στην επόμενη ζαριά καλλίτερα. Λέμε τώρα. Δυστυχώς με άτομα σαν αυτούς να παίρνουν αποφάσεις τα ντόρτια είναι σίγουρα. Και ούτε πόρτα δεν φτιάχνουμε.

Και δεν γίνεται και ένα μπαμ, έτσι να σφίξουν οι κώλοι. Άραγε η ρίψη γιαουρτιού επιτρέπεται; Κλεινόμαστε μέσα και ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ να μιλήσουμε. Εγώ φοβάμαι. Ξέρω και είμαι σίγουρος ότι αν πω κάτι το κράτος και οι λειτουργοί του θα με ξετινάξουνε. Δυστυχώς για μένα, σκέφτομαι ότι αν ρίξω το γιαούρτι στον κ. Πάγκαλο και στους λοιπούς απατεώνες της Βουλής όλων των κομμάτων, θα έχω επιπτώσεις όχι μόνο σε μένα (που εκεί το περιμένεις) αλλά και στο βιος σου (που δεν είναι μόνο δικό μου). Ζούμε σε συνταγματική δικτατορική κομματοκρατία.

Θέλετε να το ονομάσετε παρακμή της δημοκρατίας ή οτιδήποτε άλλο. Δεν με νοιάζει. Οι κύριοι αυτοί είναι στο απυρόβλητο. Μας κοροϊδεύουν, μας χλευάζουν και στο τέλος θα μας πεθάνουν. Είτε ψυχικά, όπως μας έχουν ήδη πεθάνει, είτε για τους πιο άτυχους ανάμεσά μας και σωματικά. Σαν την Λα Νόνα του Ρομπέρτο Κόσα, μας ξεπουλάνε, μας εκπορνεύουν και στο τέλος θα μας φάνε προκειμένου να επιζήσουν αυτοί και τα λάφυρα τους από την λεηλασία της δικής μας ζωής.

Πρέπει να φύγουν, πρέπει να εκλείψουν σαν είδος. ΤΩΡΑ