Προσεχώς στις οθόνες του μυαλού μας

Άλλο ένα "αυτοτελές" επεισόδιο ξετυλίχτηκε τις ημέρες που περάσανε στην Αθήνα και σε όλην την Ελλάδα. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι αδυνατούμε να το δούμε σαν επεισόδιο. Αδυνατούμε να το εκλάβουμε σαν μέρος ενός ολοκληρωμένου σεναρίου με μυστήριο, ίντριγκες και πλοκή. Κάθε φορά που καίγεται η Ελλάδα και γεμίζουν οι δρόμοι κουκουλοφόρους, παίρνουμε μία γερή δόση από συζητήσεις επί συζητήσεων, βλακώδεις αναλύσεις από κνώδαλα τύπου Πρετεντέρη, Μάνεση και άλλων ποντικόμορφων και κατσικοπόδαρων αναλυτών που αυτογλύφονται με πολιτικούς, κοινωνιολόγους και λοιπές σαβούρες που επιπλέουν στην δημοσιογραφική πετρελαιοκηλίδα του σήμερα. Δωρεάν θέμα, χιλιομαγειρεμένες συνταγές, μηδενικός μόχθος ρεπορτάζ και δημοσιογραφίας. Είναι απορίας άξιον λοιπόν, που οι ξένοι δημοσιογράφοι να έχουν καλύτερη ανάλυση της κατάστασης από τους "δικούς μας", τους ξεπουλημένους στον βωμό της δήθεν ενημέρωσης του πρωτοσέλιδου, των DVD των προσφορών και της AGB; Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, λείπει εντελώς το εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ με σωστή δομή, ανάλυση και αποτελέσματα. Δουλειές του ποδαριού που θα μπορούσαν να αφορούν οποιαδήποτε εξέργερση, είτε για τον θάνατο ενός παιδιού, είτε για τον θάνατο της παιδείας μας είτε για τον αργό θάνατο αυτής της χώρας.

Μετά από ένα μήνα, τα κανάλια θα ξεχάσουν και αυτό το θέμα. Οι εφημερίδες και αυτές θα γυρίσουν σε καινούρια θέματα (μην κουραστεί και ο κόσμος με τα ίδια και τα ίδια). Μας συμπεριφέρονται σαν παιδιά με ADD (Attention Deficit Disorder). Πηδάμε από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς να βγαίνει ποτέ συμπέρασμα. Είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε πάντα την αρχή ταινιών, να μας ταράζουν στα προσεχώς και μετά να κλείνουν τα φώτα λόγω τεχνικής βλάβης. Έτσι και με τα επεισόδια. Ο εναγκαλισμός των αναρχικών με τα διάφορα κόμματα, εξουσίας και μη, αποτελεί ύβρι στα μάτια. Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι η Ελληνική Αστυνομία αδυνατεί να συλλάβει του κουκουλοφόρους. Αν πραγματικά δεν μπορεί, τότε ίσως θα έπρεπε να ζητήσει τη βοήθεια ξένων αστυνομιών όπως έγινε με την υπόθεση της 17Ν. Έτσι όπως συνεχίζουμε τώρα, μάλλον ξεφτιλιζόμαστε. Και ποσώς με ενδιαφέρει για το πως φαίνονται τα προβλήματα αυτά στα μάτια των ευρωπαίων συνεταίρων μας (στην φθίνουσα ΕΠΕ της Ευρώπης). Προβλήματα κουκουλοφόρων δεν είναι ίδιον της χώρας μας. Η Γαλλία, η Αγγλία, η Ισπανία, η Γερμανία έχουν μακρά ιστορία και πολύ πιο αιματοβαμμένη από εμάς σε θέματα καταστολής.

Το χείριστο είναι ότι (εξ)ευτελιζόμαστε στα μάτια των αυριανών συμπολιτών μας. Διδάσκουμε στα παιδιά μας την ατιμωρησία, τον κουκουλοφόρο. Διδάσκουμε ότι έγκλημα δεν υπάρχει αν δεν σε πιάσουν. Διδάσκουμε στους πολίτες του αύριο (τα σημερινά παιδιά των 15) να είναι, στην τελική, κουκουλοφόροι. Τουλάχιστον, αυτοί δεν έχουν θύματα από αδέσποτες σφαίρες που εξοστρακίζονται. Και συνεχίζουμε να πυροβολούμε στην καρδιά το μέλλον μας. Προσφέρουμε βαρβιτουρικά της έκφρασης και της σκέψης σε μία γενιά. στην οποία αποθέτουμε όλα τα κόμπλεξ και τα απωθημένα μας. Την λοβοτομούμε παρά τη θέλησή της γιατί εμείς ξέρουμε καλύτερα. Έτσι χαμογελάνε εμπαθώς και αφήνουν γελάκια ειρωνικά οι αλητήριοι όταν μιλάνε οι νέοι του αύριο. Και πετάνε ατάκες όπως "Κανείς δεν σας καταλαβαίνει περισσότερο από εμένα. Και εγώ έχω πει-μιλήσει-σκεφτεί-υποστηρίξει." Σκατά στα αυτιά μας. Γιατί άμα ήταν καθαρά θα ακούγαμε και θα σκεφτόμασταν πριν αφήσουμε οτιδήποτε αρλούμπα μας κατέβει στη γκλάβα. Εμείς διαιωνίζουμε το κακό. Κάθε γενιά μεγαλώνει τα παιδιά της να μην προκαλούν προβλήματα, να προσπαθούν να βολεύονται. Να περνάνε απαρατήρητοι. Η κουκούλα στην Ελλάδα. Η κουκούλα, η κουκούλα, η κουκούλα στον δρόμο στο σπίτι, στο σχολείο, στην εργασία και εν τέλει στο μυαλό μας. Εμείς καίμε και λεηλατούμε τα εσώψυχά μας μην βρούμε κανέναν ταραξία μεσα. Αλλά τα βράδυα...

It takes a village to raise a child. True but it also takes a village to rape a child and rip its future to pieces.