Τα χάλια του συνδικαλισμού...

Ποια είναι ακριβώς τα δικαιώματά μου ως πολίτης αυτού του μπουρδέλου; Τι ακριβώς υπέγραψα που με υποχρεώνει να έχω καθημερινά να αντιμετωπίσω το ελληνικό δημόσιο, τους εργατοπατέρες και τους χιλιάδες διορισμένους με μίζα μόνιμους κηφήνες των ελληνικών υπηρεσιών; Σε όποια υπηρεσία και αν μπεις, καταλαβαίνεις άμεσα ποιος έχει διοριστεί με μέσο. Είναι αυτός με το πιο αγέρωχο βλέμμα. Αυτός που σε κοιτάει με το μισό το μάτι λες και του βρωμίζεις την υπηρεσία του με την παρουσία σου. Βγαίνει ο κάθε μαλάκας στην τηλεόραση και το παίζει προστάτης των εργαζομένων. Και οι χαχόλοι από κάτω τον χειροκροτάνε, τον επευφημούνε και δεν θέλουν να πιστέψουν ότι και αυτός θα τους προδώσει προκειμένου να βγει βουλευτής και να πάρει και αυτός τη θέση του στο πάνθεον της ελληνικής πολιτικής. Ένα απάνθισμα από άχρηστους, χαραμοφάηδες νταβατζήδες που αποφασίζουν και διατάζουν με πλήρη ασυδοσία και με την δικιά μας ανοχή. Φωνάζουν οι εργατοπατέρες του Ο.Τ.Ε., γιατί πούλησε η MARFIN μεριδιο της στην Deutsche Telekom. Ε και λοιπόν. Το λάθος έχει γίνει από την πώληση του Ο.Τ.Ε. (και των δικτύων του που ανήκαν σε μένα και σένα) στην μιζοκρατούσα MARFIN (τότε που πολύ λίγοι έφεραν ένσταση), εταιρία 100% ελληνικών συμφερόντων. Το να ζητάς το λόγο από μια εταιρία που πούλησε μετοχές που είχε είναι σαν μου ζητάς το λόγο που έβγαλα το σκύλο βόλτα. Και ξαφνικά κατεβαίνουνε του Ο.Τ.Ε σε απεργία. ΧΕΣΤΗΚΑ. Λες και πριν, λειτουργούσε ο Ο.Τ.Ε. σωστά ώστε να φοβηθώ μήπως και τώρα με την απεργία, δεν λειτουργήσει σωστά το σύστημα. Κανείς δεν μιλάει για τον βασικό φόβο του Ο.Τ.Ε και του οποιουδήποτε Ο.Τ.Ε. Η οποιαδήποτε πλήρης ιδιωτικοποίηση μίας κρατικής επιχείρησης, σημαίνει ότι θα αρθεί η μονιμότητα, θα γίνουν μαζικές απολύσεις των άχρηστων κομματιών της οποιασδήποτε επιχείρησης και, ω θεέ μου, θα αναγκαστεί να λειτουργήσει η επιχείρηση όχι σαν κρατικό μονοπώλιο στο απυρόβλητο, αλλά σαν επιχείρηση. Ότι θα πρέπει να παρέχουν ανταγωνιστικές υπηρεσίες, να μην λείπουν οι μισοί της υπάλληλοι σε μόνιμη βάση και να παρέχουν σωστές υπηρεσιες υποστήριξης. Η ασυδοσία της απεργίας και της διαδήλωσης έχει γίνει θεσμός. Έτσι με το θέλω κλείνει ο καθένας την κεντρική Τράπεζα της Ελλάδος, τον ΟΤΕ, την ΔΕΗ, την Σταδίου, το κέντρο της Αθήνας και οτιδήποτε άλλο του κατέβει. Και έτσι εδώ και ένα μήνα πολεμάω εγώ να βγάλω ένα παράβολο, να φτιάξω μία γραμμή του τηλεφωνου (για να έχω επικοινωνία διαδικτύου και fax) με τους πελάτες μου. Αλλά πρέπει να κάνω υπομονή... Γιατί τα δίκαια του εργαζόμενου είναι ιερά. Και τα δικά μου δίκαια τι είναι δηλαδή; Ανόσια. Γιατί πρέπει να υπομένω τα πρόβατα που ακολουθούν τον εκάστοτε βατευτή των εργαζομένων που τους καπελώνει, τους πουλάει, τους προδίδει και μετά τους "προστατεύει"; Γιατί εγώ να κάνω υπομονή για να κερδισει και άλλους ψήφους ο εκάστοτε συνδικαλιστής; Τι κερδίζω εγώ από τη συνέχιση της λειτουργίας της εκάστοτε ΔΕΚΟ όπως τώρα; Κερδίζω εμπαιγμό, πλήρη αδιαφορία και μία κλοτσιά στον... Οι εργαζόμενοι έχουν τα ίδια δικαιώματα με μένα και βεβαίως έχουν το δικαίωμα της απεργίας. Αλλά ταυτόχρονα έχω και εγώ το δικαίωμα και την απαίτηση να βλέπω τα χρήματα που πηγαινουν στο δημόσιο να βοηθούν στην καλή λειτουργία του δημόσιου βίου και όχι για να παχαίνουν μερικά ζώα που ειναι πιο ίσα από τα άλλα. Άμα λειτουργούσε σωστά ο Ο.Τ.Ε και η Δ.Ε.Η και έβλεπα να έχει άξιους εργαζόμενους, τότε να υποστηρίξω τις απεργίες τους (για αυτό υποστηρίζω τα αιτήματα των εργαζομένων καθαριότητας στους δήμους). Αλλά για κάθε ευσευνείδητο εργαζόμενο των ΔΕΚΟ και του δημοσίου, υπάρχουν άλλοι πέντε που τρώνε σπίτι τους από τις 12 το μεσημέρι. Από τις 12 το μεσημέρι, το 50% του προσωπικού του δημοσίου έχει "βγει για εξωτερικές δουλειές και να περάσετε καλύτερα αύριο."

Οι μόνοι που βγαίνουν κερδισμένοι από την κάθε απεργία είναι οι κομματικοί συνδικαλιστές. Είναι οι πρώτοι που θα πάρουν την καλη εθελουσία, οι πρώτοι που θα υπογραφεί σύμβαση για να διατηρήσουν τις θέσεις τους σε περίπτωση πώλησης της εταιρίας, το συνταξιοδοτικό τους, τις μετοχές τους. Ο συνδικαλισμός έχει τη σωστή και την άσχημη πλευρά του. Όταν ξεκινάει φέρνει απαραίτητες αλλαγές. Υπάρχει για να προστατεύει και να παρέχει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά, νομοτελειακά, βήμα βήμα μεταλλάσεται. Οι μαφίες όλου του κόσμου πάντα προσπαθούσαν να ελέγξουν τα συνδικάτα. Έτσι ο ρόλος του συνδικαλιστή αλλάζει από πραγματικός προστάτης των εργαζομένων σε συμπορευτή του πλειοδότη που θα του δώσει την καλύτερη τιμή για το εμπόρευμά του. Τους εργαζόμενους που "εκπροσωπεί". Και μην ακούσω περί δικαιωμάτων των εργαζομένων και κολοκύθια τούμπανα. Οι συνδικαλιστές σήμερα σπανίως αντιπροσωπεύουν και έχουν επαφή με τα προβλήματα των εργαζομένων, γιατί απλούστατα δεν ανήκουν σε αυτούς. Έχουν επαφή και εκπροσωπούν τα συμφέροντα μερικών λαοπρόβλητων ομάδων και του εκάστοτε κόμματος που εκπροσωπούν. Οι σημερινοί εργατοπατέρες έχουν καταφέρει να αλώσουν όλη την ελληνική κοινωνία και να υποβαθμίσουν το μεγαλύτερο κατόρθωμα των εργαζομένων, τον συνδικαλισμό. Μπράβο τους και εύγε τους, αλλά μην περιμένετε να έχουν την υποστήριξη του κοινού τους για πολύ ακόμα. Μετά την πλήρη μετάλαξη του συνδικαλισμού έρχεται η αποσύνθεση του και εκεί να δούμε.

Υ.Γ.: για μία ακόμη φορά ξεπέρασε τον εαυτό της η τηλεόραση, με τους καλοπληρωμένους και καλοασφαλισμένους δημοσιογράφους, σε πλήρη σύμπνοια με την κυβέρνηση με κινδυνολογίες για χολέρες, λοιμούς, καταστροφή της οικονομίας και άλλα πολιτιστικά δρώμενα λόγω απεργιών της ΔΕΗ, της ΤτΕ και των δημοτικών υπαλλήλων καθαρισμού. Η αλλυληεγγύη μεταξύ των εργαζομένων έχει φτάσει σε νέα ύψη. Ήθελα να ήξερα γιατί δεν βάζουν τους ολίγιστους αρχηγούς του σωματείου τους σε ένα τοίχο να περάσουμε όλοι να τους φτύνουμε. Ούτως οι άλλως, είναι τα ίδια αυτά κανάλια που ασχολούνταν επι ένα μήνα με το αν θα γίνει τσουνάμι στην Καλαμάτα, αν θα μας πέσει μετεωρίτης στο κεφάλι ενώ καθαρίζουμε την αυλή μας ή αν θα εκραγεί το ηφαιστειο της Θήρας. Για μία ακόμη φορά, η μαλακία και η παραπληροφόρηση στην τηλεόραση έπιασε κόκκινο.

Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους

Σκεφτόμουν να γράψω κανά επετειακό λογύδριο για το 1821, πόσο απίστευτοι ήμασταν που τα καταφέραμε, πόσο ηρωικοί και τα λοιπά. Πως η μικρή Ελλάδα κατάφερε να αποτινάξει τον τουρκικό ζυγό και να γευτεί την λευτεριά. Αλλά αυτά τα έχουν πει άλλοι και τώρα πια έχουν γίνει και ιδιοκτησία μόνο συγκεκριμένων πολιτικών (οι υπόλοιποι δεν έχουμε δικαίωμα στην ιστορία). Δοσίλογοι, που στην προηγούμενη ζωή ήταν πρωτοπαλίκαρα του Ομέρ Βρυώνη θα αυτοαναγορευτούν απ' ευθείας συνεχιστές του έργου του Κολοκοτρώνη, αληθινοί απόγονοι της Μαντώς Μαυρογένους. Η πατριδολαγνεία θα κυριέψει, για μία ακόμα φορά, όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι πατριδοκάπηλοι όλων των αποχρώσεων θα μιλήσουν για την αξία της αυριανής ημέρας, για την ανάγκη σύμπνοιας στις σημερινές δύσκολες μέρες, για την ιερή συγκίνηση που διακατέχει τους ομιλητές και άλλα πολλά επετειακά δρώμενα. Θα δούμε και τον Παπαφλέσσα στην τηλεόραση, άντε και κανά αφιέρωμα στην Μπουμπουλίνα (λόγω ισότητας των δύο φύλων και την αναγκαία ποσοστώση στα προγράμματα της τηλεόρασης) και πάει και φέτος. Προσωπικά, για να γιορτάσω την επέτειο φέτος, διάβασα τα Απομνημονευματα του Κολοκοτρώνη. Το βιβλίο αυτό θα έπρεπε να γίνει απαραίτητο ανάγνωσμα για όλους τους καρεκλοκένταυρους και εθνικιστές πολιτικούς και συμπολίτες μας. Μία διατριβή στην αυταπάρνηση, στον ηρωισμό, αλλά και στην προδοσία, δοσυλογία, όλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του έθνους μας. Μπας και καταλάβουμε, γιατί καταφέρνουμε να καταστρέφουμε και να υπονομέυουμε τις όποιες θετικές κινήσεις που κάνουμε. Πως αλληλοτρωγόμαστε για την κουτάλα πριν ακόμα καταφέρουμε να ανεξαρτητοποιηθούμε. Γιατί, στην τελική, γιορτάζουμε κάθε ηρωική μας νίκη με έναν εμφύλιο και τον αποκλεισμό και εγκλεισμό (ή θανάτωση) της μισής μερίδας του έθνους σε φυλακές και εξορίες. Μία εικόνα που δεν διαφέρει πολύ και από την μεταπολιτευτική Ελλάδα, με τις μιζες, τους χρηματισμούς, τους γυρολόγους-πολιτικούς, τους λίγους οραματιστές αλλά και τους πολλούς καπηλευτές και κοτζαμπάσηδες.

Στην φωτογραφία, το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην Πλατεία Άρεως της Τρίπολης.

Τα δρώμενα της πολιτικής

Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΧΤΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΗΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ. ΖΗΤΩ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΝ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΝ.

Σκουπίδια της Ελλάδος ενωθείτε...

Η Νίτσα και η Ήρα διαμαρτύρονται έξω από το ξενοδοχείο για την απαράδεκτη στάση των πολιτών έναντι στα σκουπίδια.

Όπου περπατώ σκουπίδια. Μπροστά στο σπίτι μου, τακτοποιημένα σε όμορφα μικρά τοιχία που επεκτείνονται και καλύπτουν το πεζοδρόμιο. Οι χωματερές επεκτείνονται, περιλαμβάνουν σιγά σιγά και το εσωτερικό των πόλεων. Η μάχη των γειτόνων για την σωστή και οριοθετημένη θέση του μικρού πράσινου κάδου που κοιτά φοβισμένος το κύμα σακούλων ΑΒ Βασιλόπουλος, Ατλάντικ και Βερόπουλου που καλπάζουν πάνω σε ανθρωπόμορφα άλογα με ρομπίτσες και παντόφλες. Τα σκυλιά και οι γάτες έχουν τρελαθεί. Βέπουν τόσες σακούλες και δεν ξέρουν από που να αρχίσουν. Τις κοιτούν φοβισμένα μην, τώρα που οι σακούλες έχουν συγκροτηθεί σε λεγεώνες, αντεπιτεθούν.

Αχ αθάνατη Ελλάδα των σκουπιδιών. Για μία ακόμα φορά το μέσα σου έχει πλήρως αποτυπωθεί και στην καθημερινότητα. Αυτές τις ημέρες έχουμε πλήρη σύμπνοια του πολιτικού, πολιτιστικού και κοινωνικού γίγνεσθαι. Αν οι απεργίες διαρκέσουν λίγο ακόμα, η συμπαθής φυλή των τούριστ θα ζήσουν από κοντά την πραγματική Ελλάδα. Θα αναπνεύσουν τον καθαρό αέρα της πατρίδος μας, με τις ευωδίες από τα χθεσινά ψάρια της κυρα Σούλας, τα πανέμορφα κεφτεδάκια της κυρά Θοδώρας, που ο κερατούκλης ο γιος της δεν τα φαγε και πήγε και έφαγε γύρους και τα ντιζαϊνάτα κακάκια του μπόμπιρα της διπλανής πόρτας.

ΝΑΙ, όλοι μαζί για την δημιουργία του νέου αρώματος της Ελλάδος. Γιατί τα φυσικά αρώματα δεν είναι του BOSS και του PACO RABBANE. Ποιος την χέζει την αστική υγιεινή. Αυτή αποτελεί, βέβαια, μία ρητορική ερώτηση. Τα σκουπίδια ανήκουν στους Έλληνες. Σου δίνουν την ευχαρίστηση να τα μαζεύεις καθημερινά ρε τσόγλανε. Να γίνεσαι κοινωνός της ζωής όλων των πολιτών. Να ακουμπάς με τα χεράκια σου καθημερινά το απόγειο της αστικής τέχνης, την σακούλα σκουπιδιών. Και εσύ ρε υπάλληλε του Δήμου τι κάνεις; Ζητάς ασφαλιστική κάλυψη και ζητάς και από πάνω να είσαι στα βαρέα και ανθυγιεινά. Ε είσαι απαραδεκτος. Και όλοι εμείς, πρέπει να πάψουμε να δυσανασχετούμε. Ας δούμε τον σουρρεαλισμό της καταστάσεως, ας αγκαλιάσουμε τα δικά μας σκουπίδια και ας τους δώσουμε ένα σπιτικό. Μέχρι πριν από λίγο θαυμάζαμε κάτι γιγάντιες καρδιές και πριν από αυτό, ω θεέ μου, κάτι αγελάδες. Γιατί να μην θαυμάζουμε και τις σακούλες; Και στο τέλος της απεργίας να δωθούν στον οίκο Κρίστις και να μπουν σε πλειστηριασμό για ένα φιλανθρωπικό σκοπό. Την καύση των σκουπιδιών της τηλεόρασής, της πολιτικής, αλλά και του μυαλού μας.

Κατάσχεση;;; Με μια βόλτα στον δανεισμό...

"Γιατί έφυγε ο στρατιωτικός που έμενε δίπλα κυρά Τούλα;" ρωτάω την σπιτονοικοκυρά μου πριν μία εβδομάδα; "Δεν μπορούσε να πληρώσει το ενοίκιο και κατάφερε και βρήκε σπίτι στα ΣΟΑ. Αλλά διακοπές στο Ντουμπάι βρήκε χρήματα να πάει. Πήρε διακοποδάνειο και πήγε. Και μου γέμισε και το σπίτι με φωτογραφίες με την κυρία του. Κατάλαβες; Μετά τι να σου κάνει ένας μισθός; Είχε πάρει δάνειο για το γάμο, δάνειο για τον μήνα του μέλιτος, δάνειο για το αυτοκίνητο, στο τέλος δεν του έμενε ούτε για φαΐ."

Υπερδανεισμός. Σύμφωνα με μία μελέτη που παρακολούθησα στον ΑΝΤ1 πριν μία εβδομάδα, 7/10 αιτήσεις για δάνειο αφορούν μεταφορά δανείων από τράπεζα σε τράπεζα. Αυτό σημαίνει ότι τα όρια του δανεισμού για το μέσο νοικοκυριό έχουν ήδη ξεπεραστεί και οι αμέσως επόμενες κινήσεις θα έχουν πιο βαρύτερες συνέπειες. Η υπερβολική δανειοδότηση αποτελεί το σαράκι στην σύγχρονη οικογενειακή οικονομία. Οι χαμηλές προϋποθέσεις για δανεισμό, και η έλλειψη προστασίας του καταναλωτή από τους κινδύνους του δανεισμού θα οδηγήσουν, αναπόφευκτα, σε κατασχέσεις και σταδιακή της μικροοικονομίας της οικογένειας. Κατά τις ώρες υψηλής τηλεθέασης, σε ράδιο και εφημερίδες, στον δρόμο αλλά και από το τηλέφωνο, προωθούνται εορτοδάνεια, αφραγκοδάνεια, διακοποδάνεια, δάνεια για γεννήσεις, δάνεια για αυτοκίνητα, δάνειο για στέγαση, δάνειο για επίπλωση, δάνεια, δάνεια, δάνεια... Όλες δείχνουν έναν ευτυχισμένο κόσμο, χαμογελαστούς ανθρώπους να σώζουν τις ζωές τους με ένα τηλεφώνημα στην τράπεζα. Οι διαδικασίες έχουν απλοποιηθεί και με μία μικρή υποθήκη στο σπίτι σου μπορείς να κάνεις δικό σου εκείνο το ταξίδι στο Μπαλί, το καινούριο αμάξι, σκι στην Αράχωβα, αλλά και να ταϊσεις την οικογένεια σου, να επιζήσεις και αυτόν τον μήνα.

Μαζί με τα καταναλωτικά δάνεια, έρχονται και οι πιστωτικές κάρτες με τα υπέροχα και υπέρογκα επιτόκια των 26% και άνω ετησίως, τα δάνεια για αγορά υπολογιστών, ρούχων, υπολογιστών και οι αγορές με δόσεις στα σούπερμάρκετ. Εκεί φαίνεται και η πραγματική κατάσταση της οικονομίας μας. 65% των οικογενειών ζουν με τουλάχιστο 2 δάνεια πάνω από το κεφάλι τους. Επίσης, σύμφωνα με έρευνες του ΙΝΕ 11,5% του συνόλου των νοικοκυριών έχουν λόγο Τοκοχρεωλυτικών δόσεων/Εισόδημα μεταξύ 30% και 40%. Το πρόβλημα επικεντρώνεται περισσότερο στις οικογένειες με παιδιά (26,6%) και στα νοικοκυριά 2 ατόμων (35,3%). Ο οικογενειακός δανεισμός ως ποσοστό του Α.Ε.Π. ανέρχεται στο 46% το 2006 με προβλέψεις ότι με το τέλος του 2007 έφτασε στα 56%. Το ποσοστό δεν είναι μεγάλο σύμφωνα με τα ευρωπαικά πρότυπα (αν και η άνοδος είναι η μεγαλύτερη), αλλά οι χαμηλοί μισθοί και οι μειωμένες δυνατότητες ανάπτυξης της οικονομίας επιδεινώνουν την κατάσταση.

Η προστασία του πυρήνα της ελληνικής κοινωνίας, της οικογένειας, πρέπει να μπει κάποια στιγμή στην ατζέντα των κυβερνήσεων. Κινήσεις όπως το ΤΕΜΠΜΕ, πρέπει να επεκταθούν και να προβληθούν ώστε να μπορέσουν να καλύψουν και τις ανάγκες για στεγαστικά δάνεια των ελληνικών οικογενειών. Επίσης πρέπει να τεθεί άμεσος έλεγχος στις τράπεζες και στα δανειακά προϊόντα τους. Να γινεται καλύτερος έλεγχος των δυνατοτήτων κάλυψης δανείου από τον πελάτη. Κινήσεις όπως οι εταιρίες Freddie Mac και Fannie Mae που λειτουργούν σαν ενδιάμεσοι των δανειοληπτών οικογενειών και των τραπεζών με στόχο να εξασφαλίζουν χαμηλά επιτόκια, μπορεί να μην λειτουργεί πάντα τέλεια, αποτελεί όμως μία λύση.

Τα κόστη όμως της κάθε πολιτικής ποτέ δεν εμφανίζονται βραχυπρόθεσμα. Σε 5-10 χρόνια θα έχουμε τα πλήρη αποτελέσματα της υπερδανειοδότησης του οικογενειακού προϋπολογισμού που ζούμε σήμερα. Τα προβλήματα έχουν ήδη εμφανιστεί. Οι τράπεζες έχουν αρχίσει να μαζεύουν υποθηκευμένα ακίνητα, αυτοκίνητα και λοιπά περιουσιακά στοιχεία λόγω μη τακτοποίησης οφειλών. Τα ψιλο-δάνεια αποτελούν την εύκολη λύση για την πολιτική ανάπτυξης των τραπεζών. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερο σχεδιασμό, έχουν μεγάλη πελατειακή βάση, δεν χρειάζονται οικονομική πολιτική. Τα επιχειρηματικά δάνεια, θέλουν μελέτη, ανάπτυξη σεναρίων. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι τα τελευταία είναι και τα μόνα που προωθούν και την ανάπτυξη της όλης οικονομίας. Τα τζούρου-τζούρου δάνεια (επίσημη ορολογία), το μόνο που κάνουν είναι να ανακυκλώνουν την φτώχεια.

Οι απόκριες στην Ελλάδα είναι μόνιμες

Ήρθε η εποχή να καρναβαλιστούμε. Να ξεχάσουμε τον πόνο μας και να γίνουμε ένα με τον αρχαίο Σάτυρο. Στο πνεύμα της εποχής, η agonigonia είναι στην ευχάριστη θέση να προτείνει κλασσικά κομμάτια που είμαι σίγουρος πως θα κάνουν θραύση...

Αρχίζουμε με ένα κλασσικό κομμάτι. Η Αρχαία Ελλάδα συναντάει την μοντέρνα Ψωροκώσταινα. Το αρχαίο πνεύμα συναντάει την μεταμοντέρνα τσιμπλα στο μάτι και κάλο στον εγκέφαλο. Είναι ο Έλληνας Άδωνις, απ' ευθείας απόγονος του Λεωνίδα και πυρπολητής της αρμάδας του Σουλτάνου. Σουρρεαλιστικό όσο και επίκαιρο, είναι σίγουρο ότι θα καταπλήξει με τις γνώσεις του σε αρχαιοελληνικά αποφθέγματα.

Συνεχίζουμε με ένα μοντέλο που θα φορεθεί πολύ από τις μικρομεσαίες τάξεις. Ο προστάτης των μικρομεσαίων, υπερασπιστής της οικονομικής πολιτικής της Ελλάδος και μέγας κουροπαλάτης της κυβερνήσεως. Το μοντελάκι Σερίφης HorseHat θα καταπλήξει.

Και βέβαια δεν νοείται Σερίφης χωρίς μία νέμεση. Βέβαια στην περίπτωση της Ελλάδος, οι εχθροί πολλοί και για τις απόκριες προτείνουμε για τετράδες φίλων το ντύσιμο αλά Ντάλτον με τα τέσσερα κακά της μοίρας μας: Ανεργία, Ακρίβεια, Πληθωρισμός και Ασφαλιστικό.


Για τις οπαδούς της Gloria Steinem, της Μαντάμ Μποβαρύ, της Μπουμπουλίνας και της Ασπασίας (του Περικλή), έρχεται το κοστούμι Πετραλιά, Ρομπέν του ασφαλιστικού. Αντιμέτωπη με στρατιές εχθρών, η Ρομπέν των ανασφάλιστων είναι εδώ και δίνει βροντερό παρόν. Με καταπληκτική ισορροπία και με βλέμμα "σίδερο" θα γίνει must για την σύγχρονη Ελληνίδα.


Τέλος θέλουμε να προτείνουμε δύο μοντελάκια. Το μοντέλο Κυβέρνηση. Με μία απορία στο βλέμμα "What me worry?" και με κινήσεις νωχελικού Μεξικάνου σε μόνιμη σιέστα, οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν παύουν να μας καταπλήσσουν με την απραξία τους. Μας αρέσει.

Τέλος, το μοντέλο Ελληνικός λαός δεν νομίζω να χρειάζεται πολλές συστάσεις. Το φέσι είναι μόνιμο και αποτελεί πια trademark.

Δουλτσινέα μου, να η άνοιξη...

Το φως και το σκοτάδι παίζουν στο δωμάτιο. Λάφυρό τους το γραφείο μου και εγώ. Ποιος κερδίζει, ποιός έχασε, έχει σημασία; Κάθε μέρα η ίδια μάχη, κάθε μέρα μία καινούρια αρχή. Είναι δικιά μου η μάχη, τουλάχιστον έτσι λέω. Μνήμες που δεν σβήνουν, αλλά και δεν ξέρεις αν ήταν παρά ένα δυνατό όνειρο. Μπροστά στα μάτια μας. Μικρά καθημερινά εγκλήματα με θύτες και θύματα στη συσκευασία του ενός. Κοιτάζουμε γύρω μας. Τα μεμφόμαστε, αλλά αδυνατούμε να τα δικάσουμε. Δεν μπορούμε να τα δικάσουμε. Εμείς τα θύματα, εμείς και οι θύτες. Δεν μπορείς να δικάσεις την σάρκα σου ούτε και το μυαλό σου. Το φως στραβώνει, ενώ το σκοτάδι ποτέ δεν πείραξε κανέναν. Τα μεγάλα εγκλήματα γίνονται με πλήρη φωταψία. Μελαγχόλησα. Κοιτάω έξω, η άνοιξη έχει κερδίσει ήδη τη μάχη. Φήμες για παγωνιές και χιονιάδες δεν πτόησαν τα αγριολούλουδα που έχουν κατακλύσει τον περιβάλλον χώρο του ξενοδοχείου. Κάποιος κάνει ένα αστείο για λαθος πληροφόρηση από την Daily Plant News. Κρυάδες του απαντάω, αλλά από μέσα μου λυπάμαι που δεν είχαν σωστότερη ενημέρωση τα λουλούδια. Κρίμα να πάνε χαμένα. Ο καφές τελειώνει. Το τσιγάρο έχει από καιρο πέσει σαν στούκας μέσα στο τασάκι. Ο ήλιος και τα αγριολούλουδα δεν σε αφήνουν για πολύ να μελαγχολήσεις. Είναι όμορφη η ζωή όταν βλέπεις τον ήλιο. Φωτοσυνθέτεις και εσύ μαζί με τα υπόλοιπα ζιζάνια και λουλούδια της γης. Άσε που σου την βαράει ότι είσαι και ποιητής εκ του προχείρου και νομίζεις ότι θα γράψεις τον καινούριο ύμνο της άνοιξης. Η άνοιξη αποτελεί ίαση για πολλά κρυολογήματα της ψυχής. Μία ανοιξιάτικη ημέρα είναι αρκετή να σε αρχίσει να συμπεριφέρεσαι σαν παιδάκι. Κάνουμε κοπάνα από τη δουλειά; Χλωμό ε; Τι να γίνει, δεν μπορεις να τα έχεις όλα. Άνοιξη είναι, ότι θέλει κάνει.

Σε φιλώ σταυροκουμπωτά αγάπη μου,

Χ.

Για τον εορτασμό της νομιμοποίησης ακόμη μιας φουρνιάς αυθαιρέτων από τις κυβερνήσεις μας και εις υγείαν της καταστροφής, αφιερώνω την αφίσα. Είναι κλεμμένη από έναν Δον Κιχώτη των μπλογκσ. Δυστυχώς έχει καιρό να γράψει. Κακώς, και ας σε έχει βάλει και αυτός στο μάτι. Σε λίγο θα αναγνωρίζουμε το πράσινο σαν "έλα μωρέ, το χρώμα του Παναθηναϊκού" και και την Αθήνα σαν ¨έλα μωρέ, το τρίτο επίπεδο της Κόλασης του Δάντη".

Χαίρε Ελλάδα των οικοπεδοφάγων, των εργολάβων και των ανίερων εμπρηστών. Χαίρε Ελλάδα της φέτας, της φλοκάτης και της αντιπαροχής (τα τρία εθνικά μας προϊόντα). Χαίρε Ελλάδα του εκτός σχεδίου. Χαίρε Ελλάδα της άνομης νομιμοποίησης. Ναι στην αποποινικοποίηση του πρασίνου. Σε λίγο, το μόνο πράσινο φυτό που θα φύεται νόμιμα και ανενόχλητα στην Ελλάδα θα είναι η φούντα.

Βρε άι στο διάολο...

Βαλκάνια, μία χαμένη ευκαιρία για την Ελλάδα

Επειδή μετά τις 2 τελευταίες καταχωρήσεις μου για την επιστολή του κου Θεοδωράκη, έχω λάβει δύο τηλεφωνήματα από γνωστούς μου από Αμερική και αρκετές αντίθετες γνώμες, θα προσπαθήσω να δω το πρόβλημα με μία άλλη ματιά. Ίσως τελικά να έχω άδικο. Να κλείσουν τα σύνορα με τα Σκόπια είναι αδύνατον και αυτό το γνωρίζουμε όλοι. Αυτήν την στιγμή υπάρχουν δεκάδες ελληνικές επιχειρήσεις που λειτουργούν στα Σκόπια και η πιθανότητα να τους πεις σταμάτα να εργάζεσαι εκεί και να μεταφέρεις προϊόντα μεταξύ των δύο χωρών, είναι εκτός από ανέφικτη και ηλίθια. Οι οικονομικοί δεσμοί μεταξύ δύο χωρών είναι άρρηκτοι όταν υπάρχει κέρδος. Η Ελλάδα έχει χάσει από καιρό την ευκαιρία να αποτελέσει το κέντρο των Βαλκανίων. Αν και ήταν η πρώτη που μπήκε στην Ευρώπη και είχε όλα τα φόντα να επηρρεάσει τα Βαλκάνια και να γίνει απαραίτητος φίλος-σύμμαχος κατάφερε να αποτελεί εχθρό με όλες σχεδόν τις βαλκανικές χώρες. Αντί να εξάγουμε τον οποιο πολιτισμό μας σε αυτές τις χώρες, καταφέραμε με εθνικιστικούς τόνους, σαμαρικά ξεσπάσματα και παντελής έλλειψη πολιτικής βούλησης να καθυστερήσουμε τόσο ώστε να μας πάρουν την πρωτοκαθεδρία της περιοχής. Τώρα προσπαθούμε να κρυφτούμε από το γεγονός ότι το λαχείο κλήρωσε και εμείς δεν πιάσαμε ούτε λήγοντα. Προσωπικά το μεγάλο πρόβλημα που βλέπω από τις πρόσφατες εξελίξεις τουΚοσσόβου με τη Σερβία αλλά και των Σκοπίων με την Ελλάδα, είναι ότι βλέπω τη Ρωσία να ξαναεμφανίζεται σαν ο λευκός ιππότης των Βαλκανίων. Αρχίζει πάλι να μαζεύει δυσαρεστημένους και η άβουλη Ευρώπη με τις ΗΠΑ καταφέρνουν να παρέχουν μπόλικους. Όσο και να θεωρώ σωστή την κίνηση του κ. Πούτιν να ξαναζωντανέψει την Ρωσία και να την κάνει υπερδύναμη, οι μεθόδοι του, αλλά και οι στόχοι του παραμένουν πάντα ύποπτοι και αμφιλεγόμενοι. Τίποτα σωστό δεν μπορεί να βγει από την παρέμβαση τόσο των ΗΠΑ αλλά και της Ρωσίας στα Βαλκάνια. Εμείς δυστυχώς χάσαμε την ευκαιρία μας να γίνουμε πολιτικό κέντρο της περιοχής. Και σε αυτό φταίμε αποκλειστικά και μόνο εμείς. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τώρα πρέπει να αποδεχτούμε ότι συμβαίνει χωρίς καμία κίνηση. Η αναγνώριση του Κοσσόβου θα έπρεπε να έχει απασχολήσει την Ευρώπη περισσότερο. Οι ΗΠΑ δεν είναι φημισμένες για τις δημοκρατικές πολιτικές τους εκτός συνόρων, ούτε επαγγέλονται την ελευθερία, εκτός αν τους συμφέρει. Και πάλι επαναλμβάνω ότι ούτε η Ρωσία παίζει τον καλό των Βαλκανίων, για την ψυχή της Σερβίας. Έχει συμφέροντα και μάλιστα γερά στην περιοχή και την βολεύει να έχει υποτακτικούς στην περιοχή αυτή. Ερωτηματικό είναι οι κινήσεις της Κίνας η οποία θα αποτελέσει νομοτελειακά την υπερδύναμη της επόμενης γενιάς και η οποία για την ώρα ετοιμάζεται και δεν δίνει πολλές συνεντεύξεις. Όλοι την θέλουν για φίλο (εμπόριο), αλλά όλοι την κοιτάνε με μισό μάτι. Προσωπικά, δεν με αφορά η Δευτέρα Παρουσία και ούτε θεωρώ ότι η Αμερική αποτελεί τον Διάβολο της Ελλάδος. Η κατάσταση δεν θα ήταν καλύτερη στην Ελλάδα με οποιοδήποτε κομμουνιστικό καθεστώς (θα ήταν μάλλον χειρότερα). Είναι εύκολο να κατηγορείς μία χωρά για όλα τα χάλια σου, ενώ φταίνε μόνο για μερικά. Αλλά είναι επίσης εύκολο να εθελοτυφλείς και να μην παρατηρείς ότι οι μεγάλοι έχουν αρχίσει να αναμετρούν δυνάμεις, έστω και σε διπλωματικό επίπεδο. Και τα Βαλκάνια, έχουν ιστορία σε καυγάδες. Λύσεις απλές υπάρχουν πάντα. Το κακό είναι ότι συνήθως οι απλές λύσεις είναι και λάθος. Το χειρότερο είναι ότι οι σωστές λύσεις θέλουν σοβαρή πολιτική με συνέχεια και, μερικές φορές, το τσαγανό να πεις όχι. Και να θέτεις και βέτο, αν έχεις βέβαια σκεφτεί σωστά πως θα παιχτεί η παρτίδα σκακιού μετά από αυτό και δεν το κάνεις για εντυπωσιασμό και ψηφοθηρικούς λόγους.